قدیمی‌ترین شواهد استفاده از چرم در ایران به حدود ۷۰۰۰ سال پیش از میلاد باز می‌گردد. در کاوش‌های باستان‌شناسی تپه سیلک کاشان، بقایایی از چرم‌هایی کشف شده است که نشان‌دهنده استفاده ایرانیان باستان از پوست گاو و گوسفند برای ساخت کیف، کمربند، زره و... است. در دوران هخامنشیان، صنعت چرم‌سازی رونق چشمگیری یافت. در دوران اسلامی و به ویژه در دوره‌هایی مانند سامانیان و آل‌بویه، صنعت چرم ایران به اوج شکوفایی رسید. پوست ایران، به‌خصوص پوست بره، شهرت جهانی پیدا کرد و شهرهای مهمی نظیر طوس، بخارا، نیشابور و مرو که خراسان رضوی امروزی است، مراکز اصلی تجارت و پرداخت پوست بودند. اولین گام‌ها به سمت صنعتی شدن چرم در اواخر قاجار و اوایل پهلوی برداشته شد.  صنعت چرم در ایران، از قدیمی‌ترین صنایع تبدیلی کشور به شمار می‌رود؛ صنعتی که ریشه در مهارت دباغان سنتی و ظرفیت گسترده دامداری دارد و امروز با ترکیب فناوری و تجربه، یکی از حلقه‌های مهم زنجیره تولید کشور محسوب می‌شود. ایران در دهه‌های اخیر با وجود فراز و نشیب‌های اقتصادی، همچنان از تولیدکنندگان اصلی چرم طبیعی در منطقه است و توانسته بخشی از بازار صادرات پوست و چرم سبک را در اختیار بگیرد. اولین کارخانه مدرن چرم‌سازی ایران در سال ۱۳۰۸ شمسی در تبریز تأسیس شد و تا سال ۱۳۲۲، تعداد کارخانجات چرم‌سازی به ۲۲ واحد افزایش یافت که نشان‌دهنده رشد سریع این صنعت بود. از دهه‌های بعدی، برای تمرکز و افزایش کیفیت تولید، شهرک‌های صنعتی چرم در اطراف شهرهای قدیمی چرم‌سازی مشهد، تبریز و تهران راه‌اندازی شدند و همچنان به عنوان مراکز اصلی تولید و صادرات چرم ایران فعالیت می‌کنند.  در این میان، استان خراسان رضوی یکی از قطب‌های مهم تولید چرم کشور به حساب می‌آید؛ جایی که از گذشته تا امروز، دباغ‌خانه‌ها و کارخانه‌های فرآوری چرم سبک و سنگین، سهم چشمگیری در تأمین نیاز داخلی داشته‌اند. شهرک صنعتی چرم مشهد با ده‌ها واحد فعال، حدود ۱۷ درصد از چرم کشور را تولید می‌کند و به‌عنوان مرکز اصلی تولید چرم سبک ایران شناخته می‌شود.