یکشنبه اول مهرماه ۱۳۹۷. حسن روحانی برای ششمین‌بار قرار است در اجلاس مجمع عمومی سازمان ملل در نیویورک حضور پیدا کند.
سازمان ملل متحد در منطقه منهتن شهر نیویورک واقع است؛ شهری خودنما که نظیرش در هیچ کجای دنیا نیست. هواپیمای رئیس‌جمهور و هیأت همراه ساعت پنج عصر به وقت تهران در فرودگاه این شهر مه‌زده و ابری به زمین می‌نشیند. احتمالاً اضطراب و اجبار حضور در شهرِ جلوه‌فروش نیویورک که برج‌های سربه فلک کشیدۀ منظمش نمونه عالمند، بخشی از ذهن‌ها را پر کرده و بخش مهم‌تر و پُرتَر آن، درگیری ذهنی این روزهای مردم ایران است که حاصل سال‌ها جدال و درگیری و ضدیت مقامات دو کشور ایران و آمریکاست و رئیس‌جمهور هم حتماً با این ذهنیت خود را به نیویورک رسانده است؛ به امید کاهش تنش‌ها و کم کردن آوارهای اقتصادی و سیاسی.
یکشنبه شب است و روحانی در منتهن. او توانست از بند استدلال‌های دیدگاه‌های افراطی برخی از جریانات سیاسی داخلی بگذرد و خود را به نیویورک برساند. شاید بتواند برگی رو کند و کشورش را از زیر بار التهاب و اضطراب رها کند؛ اما چگونه؟ دیدار با ترامپ؟! نه عقلانی است و نه در قاموس سیاست‌های کلی نظام تعریف شده و حتی به شدت نهی شده و گروه‌هایی در رسانه‌هایشان، رئیس‌جمهور را به خاطر احتمال دیدار با ترامپ از این سفر بر حذر داشتند و قصه‌ها ساختند و نوشتند و منتشر کردند.
سخنرانی رئیس‌جمهور در اجلاس صلح که برای بزرگداشت نلسون ماندلا برگزار شده بود، از مهمترین برنامه‌های روز نخست اوست. سران برخی کشورها و شخصیت‌ها یکی یکی پشت تریبون قرار می‌گیرند و درباره شخصیت صلح‌دوست نلسون ماندلا سخنرانی می‌کنند و حسن روحانی هم در میانۀ سخنرانی‌اش در این اجلاس، از مشی ماندلا و گرایش او به صلح می‌گوید و از واقعیتی تاریخی که در آن دولتمردان بزرگ به‌جای «دیوار»، «پل» می‌سازند.
مهمترین برنامۀ این سفر، سخنرانی رئیس‌جمهور در مجمع عمومی سازمان ملل متحد است. او پیش از سخنرانی در این مجمع برنامه‌های دیگری مثل مصاحبه با شبکه‌های تلویزیونی و دیدار سران برخی کشورها دارد که البته شرایط حضور خبرنگاران و عکاسان داخلی برای پوشش برخی از این برنامه‌ها فراهم نیست. زمان این سخنرانی حدود ۱۸ دقیقه است و رئیس‌جمهور در این سخنرانی تمرکز خود را بر سیاست‌ها و رویکردهای دولت ترامپ گذاشته است. حالا او پشت تریبون است؛ با حرارت سخن می‌راند، از برجام دفاع می‌کند و به عهدشکنی آمریکا می‌تازد. گرچه سخنرانی رئیس‌جمهور ایران، از منظر دیگر رؤسای جمهور و سران حاضر در مجمع عمومی، برنامه‌ای نظیر دیگر سخنرانی‌ها و برنامه‌های این روزهای سازمان ملل است، اما محتوای سخنان و فضای سالن در زمان صحبت‌های حسن روحانی برای ایرانیان اهمیت ویژه‌ای دارد و رسانه‌های ایرانی و خارجی با دقت آن را پوشش می‌دهند. روحانی پس از یک سخنرانی پرحرارت، با آرامش به جای قبلی‌اش برمی‌گردد.
محل اقامت رئیس‌جمهور و هیأت همراه، هتل millennium است که دقیقاً روبروی ساختمان سازمان ملل قرار دارد. بعد از سخنرانی، برخی دیدارها در محل اقامت او برگزار می‌شود. روحانی در هتل محل اقامتش میزبان رئیس‌جمهور سوئیس، بولیوی و نخست‌وزیرهای ایتالیا،ارمنستان، بلژیک، نروژ، ژاپن و رئیس اجرایی دولت افغانستان است؛ دیدارهایی که در آنها موضوع برجام و اهمیت آن مورد حمایت و تأیید قرار می‌گیرد و از این نظر می‌تواند برای روحانی و وجهه دولت و دستگاه دیپلماسی‌اش در افکار عمومی جهان مثبت تلقی شود.
روز سوم است و رئیس‌جمهور در محل سازمان ملل با آنتونیو گوترش دبیرکل سازمان ملل متحد دیدار می‌کند. انتشار اخبار و عکس‌های دیدارهای دوجانبه و چندجانبه رئیس‌جمهور ایران و سران کشورها بخصوص انگلستان و فرانسه بازتاب‌های فراوانی در ایران و جهان پیدا می‌کند و مثبت بودن حضور روحانی و سخنرانی کاملاً دیپلماتیکش در بین تحلیلگران سیاسی مثبت ارزیابی می‌شود اما ظاهراً هنوز بازار ارز و طلای ایران چنین باوری ندارد و دلار تا مرز ۲۰ هزار تومان بالا می‌رود و سکه بهار آزادی پنج میلیون تومان را رد می‌کند.
در آخرین ساعت‌های حضور رئیس‌جمهور، خبر می‌رسد که رئیس‌جمهور ونزوئلا قصد دیدار با حسن روحانی را دارد؛ دیدار دو رئیس جمهوری که کشورشان این روزها به دلیل دشمنی دولت ترامپ با بحران ارزی و اقتصادی مواجه هستند. پول ونزوئلا عملاً سقوط کرده و دولت ایران همچنان در تلاش برای مهار سراشیبی ارزش پول ملی است. هردوی آنها امیدوارند بتوانند دولت و ملتشان را از این وضعیت خارج کنند .
متن: فرزاد گمار
نظرات