عکس، ثبت لحظه‌هاست. این جمله کلیشه‌ای، تعریفی بارها شنیده‌شده از عکس و عکاسی است؛ اما گاه در پس هر کدام از این لحظات، قصه‌ و روایتی نهفته است؛ روایتی که گاه ماجرای عکس را بازگو می‌کند و گاه تکنیک یا انگاره‌های پیدا و پنهان عکس را آشکار می‌سازد. عکاسان ایسنا در یک ماه اخیر، هفت عکس خود را به عنوان عکس‌های منتخب ماه انتخاب کرده‌اند و حالا در اینجا، تجربیات خود در زمان عکاسی را نقل می‌کنند.

در تهیه مجموعه " من بجای تو " شاید اصلی‌ترین چالشی که برای خودم تعریف کرده بودم، درک هرچه بیشتر از مشکلات حداقلی یک توانیاب یا به اصطلاح معلول بود. کسانی که مجبور هستند بخاطر شرایطی که دارند بپذیرند که " ویلچیر" بخش مهم و تاثیرگذاری از زندگی‌شان شده. من حتی سختی و هزینه‌ای که باید برای تهیه ویلچیری که قرار بود مدت کوتاهی برای تهیه گزارشم از آن استفاده کنم پرداخت نکردم. برای من این تجربه فقط و فقط تلاش برای بردن این وسیله به جاهایی بود که دوست داشتم بودن در آن را تجربه کنم یا قبلا حس خوبی را از بودن در آنجا تجربه کرده بودم. اما اعتراف میکنم که هیچگاه پیش از این چنین محدودیت و سختی و خستگی را لمس نکرده بودم. اعتراف میکنم که اگر همراهی و کمک دوستانم نبود امکان نداشت بتوانم ویلچیر را به بسیاری از این لوکیشن‌ها ببرم. جاهایی که بعضا به ما خیلی نزدیک است، اما برای معلولین دست نیافتی و نا ممکن. در آخر هدف من از تهیه و شکل پرداخت به این موضوع و گزارش در درجه اول تلنگری به خودم بود تا به جواب این پرسش برسم که مسئولیت فردی من در قبال هرچه آسان‌تر کردن زندگی معلولان چیست؟

*********

همه‌ی آن چهره‌ها را به خاطر دارم. چهره‌های خندان و شاد ، همراه با نگرانی در کنار یکدیگر. لحظه‌ای مشترک بین تمام افراد جامعه. همه با هم فریاد می‌زدند، همه با هم می خندیند و همه با هم ناراحت می‌شدند. این هم‌دلی برایم لذت بخش بود. من هم خودم را در کنار آنها می‌دیدم. دیگر برد باخت هیچ معنایی نداشت و فقط آن احساسات مشترک بود که در چهره‌ها می دیدم. یک همدلی ۹۰ دقیقه‌ای!

*********

در پی بارش شدید باران، معابر و خیابان‌های شهر اهواز دچار آبگرفتگی وسیع و در بعضی مناطق آب وارد منازل مسکونی شده و برخی از اهالی مجبور به ترک خانه‌های خود شدند. در محله غزنوی اهواز از خانه‌هایی که گرفتار آبگرفتگی بودند عکاسی می‌کردم که بشیر مولایی رو دیدم و دنبالش رفتم تا به خونه‌ش که پر از آب بود رسیدم. بشیر رو از قبل می‌شناختم، چند دوره قهرمان پرتاب نیزه جانبازان و معلولان کشور شده و در حاضر هم مسئول اشتغال انجمن معلولین اهواز هست، با باراندگی آذرماه اهواز، آب وارد خونه‌ش شده بود و خسارت زیادی به وسایلش زده بود.

*********

جنگل های هیرکانی بخاطر پوشش گیاهی غنی و تنوع زیستی بالا از جمله ذخایر ژنتیکی با ارزش ایران و جهان به شمار می رود. در فصل پاییز درخت ها با گونه‌های مختلف رنگ های متفاوتی به خود می‌گیرند. درختانی مانند انجیلی،مَمرز ،آزاد،سرخ‌دار،شمشاد،توسکا، مَلِج،اوجا و راش به ترتیب رنگ‌های قرمز ،زرد و نارنجی و گاها فیروزه‌ایی دیده می‌شوند.

*********

در راه‌رو بیمارستان شهدای یافت‌آباد ،که بیماران کرونایی در آن بستری بودند، قدم میزدم و اتاق‌ها را یکی یکی سرک می‌کشیدم. به بیماران سلام میکردم و از آنها برای عکاسی اجازه می‌گرفتم. به آخرین اتاق در انتهای سالن رسیدم. زنی روی تخت نشسته و به پنجره خیره شده بود. وارد اتاق شدم و به بیمار دیگری که در تخت بغل بود به نشانه سلام سرم را تکان دادم، فقط حس کردم نباید حرفی در میان باشد حتی یک سلام ساده! من درست کنار تخت‌اش ایستادم و او همانطور از پنجره‌ای با میله‌های زنگ زده بیرون را تماشا می کرد. حتی سرش را برنگرداند تا ببیند چه کسی داخل اتاق آمده، اما مطمئنا از حضور من در آنجا آگاه بود. به نظرم تنها همان منظره برایش اهمیت داشت نه هیچ چیز دیگر. بعد از گرفتن چند فریم عکس او سرش را به آرامی پایین آورد و من مجدد عکس گرفتم و بعد از آمدن یک پرستار، بدون اینکه حتی نگاهی به من بکند، از اتاق بیرون آمدم.

*********

تالاب «میقان» در ۵ کیلومتری کلانشهر «اراک» واقع شده و همواره به عنوان جاذبه طبیعی و گردشگری و قطبی برای پرنده نگری در مرکز کشور مطرح بوده است، اما زمستان‌ها در کنار مهاجرت پرندگان به این زیستگاه بیم شیوع بیماری‌هایی چون آنفلوآنزای فوق حاد پرندگان نیز با آنها می آید و امسال نیز به مانند سال ۹۵ این نگرانی خود را نشان داده است. اولین مورد شیوع این بیماری در تالاب میقان جمعه ۳۰ آبانماه ۹۹ شناسایی شد و به سرعت ممنوعیت تردد و نزدیک شدن به میقان در دستور کار قرار گرفت. طی چند روز اخیر با استقرار گروه‌های عملیاتی، بیش از ۵۰۰ هکتار از تالاب میقان پایش و ۴۵ لاشه پرنده بیمار نیز شناسایی و دفن شده‌ است.

*********

حدودا ۴ سال پیش بود که با جامعه مهاجرین ساکن در شهر مشهد آشنا شدم. ابتدا ارتباطات محدودی بین من و بخشی از نخبگان این جامعه صورت گرفت، و بعد کم کم به‌ واسطه هم نشینی ها، رفاقت ها و هم کلامی ها این ارتباط عمیق تر شد. فعالان اجتماعی این جامعه روی خوشی به رسانه ها نشان می‌دادند و این راهی بود که بشه استعدادها، فعالین و قشر عادی مهاجران افغان رو در شرق ایران رو بیشتر بشناسم. سال ۹۷ اولین مجموعه من با عنوان "من هم یک مهاجر هستم" از نخبگان مهاجر افغان منتشر شد و بعد از اون یک هنرمند گرافیتی  و کارگر ساختمانی که سازنده پالاگلایدر های حرفه ای بود. به مرور همکاری من با سازمان های بین المللی حامی مهاجران ، اداره اتباع خارجه وزارت کشور و سرکنسولگری افغانستان برای مستند سازی شیوه زندگی مهاجران افغان شروع شد، و درنهایت این آخرین مجموعه عکس از مهاجران افغان در ایران رو کار کردم که نشانگر تنوع فعالیت و سبک زندگی آنان در ایران پس حدود ۳ دهه هم زیستی با میزبانان ایرانی‌شان بود.