به گزارش ایسنا، مهدی پیرهادی در جلسه (سه‌شنبه) امروز شورای شهر تهران در تذکر پیش از دستور خود با اشاره به وضعیت بوستان سرخه حصار اظهار کرد: امروز روی صحبتم با فعالان محیط زیست است؛ حمایت فعالان و دوستداران محیط زیست برای نجات سرخه حصار ضروری است. به سرخه حصار آب تخصیص نمی‌دهند و می گویند آب کم است. اگر حرف از واگذاری فلان زمین توسط شهرداری باشد، همه کارشناسان و دلسوزان، وامصیبت‌گویان فضای مجازی را منفجر یا تجمع می‌کردند، کارزار راه می‌انداختند و گزارش‌ها می‌نوشتند و هزار کار دیگر.

وی ادامه داد: اما به محیط زیست که می‌رسد هر چقدر که ما فریاد بزنیم انگار برای کسی مهم نیست. من هفته گذشته در صحن شورا به موضوع مهمی اشاره کردم اما دریغ از اینکه یک نفر از دستگاه‌های متولی با من تماس بگیرد و موضوع را جویا شود. من گفتم که سوسک‌های چوب‌خوار به جان دارایی‌ و تنها پناهگاه سرپا و باقی مانده از جنگ افتادند؛ چرا کسی این موضوع را پیگیری نکرد؟

رییس کمیسیون سلامت، محیط زیست و خدمات شهری شورای شهر تهران عنوان کرد: یادتان رفته که همین پارک سرخه‌حصار در جنگ تحمیلی ۸ ساله زمانی که موشک باران بود، پناهگاه مردم شد؟ مردم می‌رفتند آنجا تا از شر موشک‌های عراقی‌ها در امان باشند. این پارک باید چقدر جان نجات می‌داد که برای مسئولان مهم شود؟ اصلا این پارک مگر ملی نیست؟ من از این تریبون صریح می گویم تا همه بدانند و بعد نگویند که ما خبر نداشتیم.

وی ادامه داد: بخشی از هویت ملی این کشور با بی‌تدبیری ها خشک شد. چرا برای کسی مهم نیست که سوسک چوب‌خوار بوستان ملی‌مان را به نابودی می‌کشاند؟ حتما باید اسمش مانند خلیج فارس در معرض خطر باشد تا به آن توجه شود؟ الان که جان این پارک در خطر است، مهم نیست؟ به خدا درست وسط پایتخت تمامیت ارضی سرخه حصار در معرض  بی‌مسئولیتی و بی‌توجهی قرار گرفته است؛ یعنی تا وقتی پارک سرخه حصار زنده است، لذتش را ببرند وقتی نبود هم نبود؟ فعالان محیط‌زیستی کجا هستند؟ چرا صدایشان در نمی‌آید؟

پیرهادی اضافه کرد: مگر نه این که همین چند روز پیش سه تن از جوانان کرد و برومند کشورمان برای خاموش کردن آتش کوه آبیدر سنندج جان خودشان را از دست دادند؟ آن‌ها به دل آتش زدند و سوختند تا دارایی‌ کشورشان نسوزد و ایران سبز بماند. آن وقت در دل پایتخت پارکی که می‌گوییم ملی است به این وضعیت افتاده و هیچ کسی هم به دادش نمی‌رسد.    

وی در پایان گفت: تاسف ‌بار است که ساختمان‌های محیط زیست در سرخه‌حصار قرار دارند؛ یعنی محیط زیست می‌داند چه بلایی سر پارک ملی ایران می‌آید، اما چشم‌هایش را بسته است. مگر می‌شود کنار این پارک باشند و به آن اهمیتی ندهند؟ اگر این سازمان چند متری خودش را نجات ندهد دیگر کجا را می‌خواهد نجات دهد؟ آیا کسی هست که به داد سرخه حصار برسد؟
انتهای پیام