به گزارش ایسنا، روزنامه انگلیسی در مقاله‌ای با عنوان «مودی به ترامپ هنر معامله را درس می‌دهد» به بررسی عملکرد «نارندرا مودی» نخست‌وزیر هند در نشست سازمان همکاری شانگهای در چین پرداخته است؛ مقاله‌ای که نشان می‌دهد مودی کوشیده تا با نزدیک‌شدن به چین و روسیه، در برابر تعرفه‌های تجاری سنگین «دونالد ترامپ» رئیس‌جمهور ایالات متحده واکنش نشان دهد.

روزنامه «تلگراف» در این مطلب یادآور می‌شود که صحنه شوخی‌ها، دست‌دادن‌ها و نمایش دوستی سه‌جانبه میان مودی، «ولادیمیر پوتین» رئیس‌جمهور روسیه و «شی جین‌پینگ» رئیس‌جمهور چین صرفاً یک اقدام دیپلماتیک تصادفی نبود، بلکه حرکتی حساب‌شده از سوی مودی برای ارسال پیام به واشنگتن بود: «هند دوستان و گزینه‌های دیگری نیز دارد.»

هدف اصلی مودی در این نشست، به‌گفته تلگراف، نشان دادن همین مسئله بود، آن هم پس از آنکه ترامپ هفته گذشته تعرفه ۵۰ درصدی بر واردات هند اعمال کرده بود.

به نوشته این روزنامه، مودی با بهره‌گیری از آمار و ارقام، پیام خود را منتقل کرد: «هند، روسیه و چین با جمعیتی حدود سه میلیارد نفر (۴۰ درصد جمعیت جهان)، یک‌چهارم اقتصاد جهانی و تقریباً نیمی از زرادخانه هسته‌ای دنیا، وزنی بی‌بدیل دارند. پیام ضمنی مودی به ترامپ این بود که بی‌توجهی به هند می‌تواند پیامدهای راهبردی سنگینی برای ایالات متحده داشته باشد.»

با این حال، رسانه انگلیسی تأکید می‌کند که پشت این نمایش همگرایی، واقعیت‌های ژئوپولیتیکِ تلخی وجود دارد.

هند و چین همچنان درگیر اختلافات عمیق هستند. این روزنامه یادآوری می‌کند که چین ادعای مالکیت بر ایالت «آروناچال پرادش» هند را دارد که آن را «تبت جنوبی» می‌خواند و همچنین حدود ۳۹ هزار کیلومتر مربع از منطقه «اکسای‌چین» در کشمیر را که در جنگ مرزی ۱۹۶۲ به اشغال خود درآورده، در اختیار دارد. افزون بر این، چین تأمین‌کننده اصلی تسلیحات پاکستان، رقیب دیرینه هند است و در درگیری‌های اخیر، پاکستان با استفاده از جنگنده‌ها و موشک‌های چینی، چندین جنگنده هندی را سرنگون کرد.

این مقاله همچنین به مقایسه توان نظامی ۲ کشور می‌پردازد و می‌نویسد: «چین امسال سومین ناو هواپیمابر خود را به خدمت می‌گیرد و قصد دارد تا میانه دهه ۲۰۳۰ دست‌کم سه ناو دیگر بسازد. چین سالانه حدود ۱۰۰ کلاهک هسته‌ای به زرادخانه خود می‌افزاید و اکنون حدود ۶۰۰ کلاهک دارد؛ یعنی سه برابر هند. بودجه دفاعی اعلام‌شده چین ۲۵۰ میلیارد دلار است که بیش از سه برابر بودجه ۷۵ میلیارد دلاری هند به شمار می‌رود. افزون بر این، اقتصاد چین تقریباً پنج برابر اقتصاد هند است.»

در چنین شرایطی، تلگراف نتیجه می‌گیرد که هند ناچار است برای موازنه قدرت در برابر چین، به دنبال اتحادهای دیگر باشد. هرچند روابط دوران جنگ سرد با اتحاد شوروی سابق و امروز با روسیه همچنان پررنگ است و روسیه بزرگ‌ترین تأمین‌کننده تسلیحات ارتش هند به‌شمار می‌رود، اما تحولات اوکراین اعتماد هند به تجهیزات روسی را خدشه‌دار کرده است.

به نوشته تلگراف، مسیر بلندمدت راهبردی هند همچنان به سمت نزدیکی بیشتر با آمریکا کشیده می‌شود. این روند از سال ۲۰۰۵ و امضای توافق همکاری هسته‌ای با واشنگتن آغاز شد و تاکنون ادامه یافته است. نمایش همگرایی مودی با روسیه و چین در تیانجین، در واقع پاسخی تاکتیکی به فشارهای فوری ناشی از تعرفه‌های ترامپ بود، اما کشش ژئوپولیتیکی در عمق، همچنان هند را به سوی ایالات متحده سوق می‌دهد.

این مقاله در پایان نتیجه‌گیری می‌کند که اقدام مودی در نشست سازمان همکاری شانگهای بیش از آنکه نشانه فاصله گرفتن از آمریکا باشد، یادآور جایگاه هند به واشنگتن بود. مودی تلاش داشت به ترامپ نشان دهد که نادیده گرفتن منافع دهلی‌نو می‌تواند پیامدهای ژئوپولیتیکی جدی برای ایالات متحده داشته باشد. با این حال، واقعیت‌های ژئوپولیتیکی نشان می‌دهد که هند برای موازنه با چین و پاکستان از تکیه بلندمدت بر آمریکا ناگزیر خواهد بود.

انتهای پیام