در دنیای پرهیاهوی فوتبال امروز، که اخبار و تیترها غالباً به قراردادهای نجومی و میلیاردی، نقل‌وانتقالات جنجالی و پرهیاهو و رقابت‌های پرتنش و جنجال‌های رسانه‌ای اختصاص دارد، یک اتفاق ساده، اما عمیق انسانی که چند هفته قبل رقم خورد، توجه‌ها را جلب کرد: بازیکنان تیم چلسی نفری ۵۰۰ هزار دلار، مجموعاً ۱۵.۵ میلیون دلار، از درآمد خود از جام جهانی باشگاه‌ها را به خانواده دیوگو ژوتا اهدا کردند.
این اقدام، فقط یک کمک مالی نیست، بلکه یک‌پیام فلسفی و اجتماعی به‌شمار می‌رود که نشان می‌دهد فوتبال فراتر از یک‌بازی، یک‌پدیده انسانی است. ورزشگاهی که پر از شعارها و هیاهوی هواداران است، لحظه‌ای می‌تواند به محلی برای همبستگی، حمایت و محبت تبدیل شود. بازیکنان چلسی با این حرکت، نه‌تنها همبازی و مربیان خود را تحت‌تاثیر قرار دادند، بلکه به جهان آموزش می‌دهند که ارزش واقعی نه در ارقام روی قراردادها، که در قلب‌های بزرگ نهفته است.
اقدام آن‌ها یادآوری می‌کند که ارزش یک بازیکن، تنها در مهارت‌های ورزشی یا تعداد گل‌ها نیست، بلکه در انسانیت و اخلاق حرفه‌ای وی هم نمایان می‌شود. فوتبال، ورای رقابت و برد و باخت، می‌تواند پلی برای اتحاد، همدلی و ایجاد تغییر مثبت در زندگی انسان‌ها باشد.
این ماجرا نه‌تنها خانواده ژوتا را حمایت کرد، بلکه به میلیون‌ها هوادار و بازیکن جوان نشان داد که فوتبال می‌تواند پلی برای همدلی و اخلاق حرفه‌ای باشد. این همبستگی، چه برای خانواده‌ای که داغ از دست دادن عزیزان را تحمل می‌کند، چه برای جامعه‌ای که از اخبار منفی خسته شده، معنا و اهمیت ویژه‌ای دارد.
اقدام بازیکنان چلسی در قبال خانواده ژوتا، نه‌تنها امید و آرامش را به آنان بازگرداند، بلکه برای میلیون‌ها هوادار و بازیکن جوان در سراسر جهان یک درس مهم بود؛ اینکه فوتبال می‌تواند مدرسه انسانیت باشد و نشان دهد که عشق، وفاداری و همدلی ارزشمندتر از هر قرارداد میلیاردی است. از منظر اجتماعی، چنین حرکت‌هایی که در نقش مسئولیت‌اجتماعی نمایان می‌شود، پیامدهای گسترده‌ای دارند. وقتی بازیکنان حرفه‌ای در چنین سطحی همدل می‌شوند، جامعه نیز از این همبستگی الهام می‌گیرد؛ حتی کسانی‌که دور از ورزش هستند، حس امید، اعتماد و ارزش‌های انسانی را تجربه می‌کنند.
فوتبال در تراژدی‌ها و خانواده‌ای کنار یکدیگر
احسان محمدی، جامعه‌شناس و کارشناس اجتماعی ورزشی، در این‌باره اظهار می‌کند: اتفاقی که برای دیوگو ژوتا افتاد، فوتبال جهان را تحت تاثیر قرار داد. این ستاره هم در تیم ملی و هم در باشگاه مطرح بود و به‌همین علت واکنش‌های زیادی به‌دنبال داشت. نکته اصلی این است که در تراژدی‌ها و اتفاقات بزرگ، نه در شادی‌ها، مفهوم خانواده فوتبال در اروپا بیشتر نمایان می‌شود. زمانی‌که ویروس کرونا در جهان همه‌گیر شد، باشگاه بایرن مونیخ به برخی باشگاه‌های ضعیف‌تر وام داد تا آن‌ها بتوانند در زیان‌ها، فقدان هوادار و بودجه‌ها رقابت کنند، زیرا آن‌ها هستند که هویت بایرن‌مونیخ را شکل می‌دهند؛ اگر آن‌ها نباشند، قهرمانی من چه معنایی دارد؟
وی می‌افزاید: در فوتبال ایران کمتر این نگاه دیده می‌شود؛ انگار دوست داریم هیچ رقیبی وجود نداشته باشد، رقیب نابود شود و شعارهایی مانند «مرگ بر فلان تیم» مرسوم و شوکه‌برانگیز است که هواداری چنین خواسته‌ای داشته باشد. در حالی که هویت تو با رقیبت معنا پیدا می‌کند. زمانی‌که در لیگ ایران پرسپولیس، استقلال یا سپاهان و تراکتور کنار هم نباشند، فوتبال مزه‌ای ندارد و طعم واقعی رقابت و هیجان از بین می‌رود.
خانواده فوتبال و سوگواری برای از دست دادن یک‌عضو
این جامعه‌شناس ورزشی بیان می‌کند: نکته اصلی این است که بازیکنان و باشگاه‌ها در تراژدی‌ها خانواده‌اند؛ بنابراین باید درک کنند وقتی یک‌ستاره از دست می‌رود، این دیگر متعلق به یک باشگاه یا یک کشور نیست؛ عضوی از خانواده فوتبال کم شده و همه باید برای آن سوگواری کنند. این حس همدلی و همبستگی باید در فوتبال نهادینه شود.
نقش اجتماعی ورزشکاران در پیشگیری از خطرات
وی خاطرنشان می‌کند: سال‌هاست روی موضوع تصادف و نقش و مسئولیت اجتماعی ورزشکاران تاکید داشته‌ایم؛ عموماً قشر جوان و نوجوانی که گواهینامه ندارند یا رانندگی و موتورسواری پرخطر می‌کنند، از ستاره‌های ورزش الگو می‌گیرند و آن‌ها بخشی از الگوهای اجتماعی‌شان هستند. باشگاه‌ها به‌ویژه فوتبال می‌توانند از ستاره‌های خود استفاده کرده تا پیام‌های اجتماعی را منتقل کنند. این کار چالش‌هایی دارد، اما نیروی انتظامی و راهور هم کاملاً مشتاقانه آماده همکاری هستند. نکته اینجاست وقتی یک‌جوان تصویر ستاره محبوب خود را ببیند که کلاه ایمنی دارد یا توصیه‌ای اجتماعی و رانندگی می‌کند، اثر آن از هزاران تذکر پلیس در ذهن و تفکرش اثرگذارتر و بیشتر است.
تراژدی‌های گذشته: درسی برای امروز
این کارشناس اجتماعی ادامه می‌دهد: تیم‌های بزرگ ایران هم ستاره‌های ارزشمند خود را از دست داده‌اند. نمونه‌هایی مانند محمد عجمی‌پور در صنعت‌نفت، ملیکا محمدی در فوتبال زنان، علی دایی و مهدی قایدی تا پای مرگ رفتند، سیروس قایقران، علی زاده‌علی، رضا حسن‌زاده و دکتر زادمهر تراکتور، مسعود استیلی برادر حمید استیلی و خیلی‌های دیگر؛ همگی یادآور مسئولیت اجتماعی باشگاه‌ها هستند. متأسفانه اغلب باشگاه‌ها نیز هیچ اقدامی انجام نمی‌دهند و تنها نگاه می‌کنند. به‌عنوان نمونه باشگاه صنعت‌نفت باید چه مصیبتی ببیند که برای موتورسواری بچه‌ها در آبادان یک بنر بزند؟ ستاره جوان‌شان حین موتورسواری پس از تمرین یا رفت‌وآمد کشته شد و این، همان مسئولیت اجتماعی واقعی است. درصورتی‌که باشگاه‌ها با زدن بنر و یک عکس یادگاری می‌گیرند، همه‌چیز را تمام می‌کنند.
مسئولیت اجتماعی سازمان‌یافته: الگوهای بلندمدت
محمدی عنوان می‌کند: باشگاه‌ها می‌توانند استراتژی بلندمدت داشته باشند. به‌عنوان نمونه همین باشگاه صنعت‌نفت می‌تواند برای چند سال مسئولیت اجتماعی خود را روی کاهش تصادفات رانندگی متمرکز کند، سپاهان در واکنش به خشک‌شدن زاینده‌رود، می‌تواند به‌مدت یک‌سال برای پوستر، بنر و عکس‌های یادگاری از این معضل استفاده کند؛ تراکتور برای دریاچه ارومیه و ملوان برای تالاب بندرانزلی و محیط زیست‌محلی اقداماتی انجام دهند. یا ذوب‌آهن که گاندو یا همان تمساح را به‌عنوان نماد خود برای حمایت از محیط زیست انتخاب کرده است. این اقدامات، مسئولیت اجتماعی را شکل می‌دهد و پیام اخلاقی و انسانی را منتقل می‌کند.
ستاره‌ها و فاصله قابل‌توجه با جامعه
وی توضیح می‌دهد: بازیکنان تبدیل به پسر بچه‌های بازیگوش، پولدار و بازیگوش شده‌اند که عین خیال‌شان نیست در جامعه چه می‌گذرد و برای‌شان اهمیتی ندارد و نه‌حتی کیفیتی فنی خود را ارتقا می‌دهند. این رفتار در درازمدت به ضدفوتبال و ضد کسب‌وکار فوتبال تبدیل می‌شود؛ زیرا هوادار می‌پرسد چرا باید برای بازی کسی که در یک حباب و شبکه دیگر و پنت‌هاوس ۷۰۰ متری زندگی می‌کند، من را درک نمی‌کند و هیچ ارتباطی با من ندارد پول و عمر خود را صرفش کند؟ شبکه‌های اجتماعی ستاره‌ها را قابل لمس کرده، اما وقتی رابطه درست شکل نمی‌گیرد، رفتار آن‌ها به فحاشی و پرخاش برای جلب توجه تبدیل می‌شود.
فرصت رسانه‌ها برای بازتاب ارزش‌های انسانی
این تحلیلگر ورزشی تأکید می‌کند: ستاره‌ها می‌توانند در کنار فعالیت‌هایی که همیشه انجام می‌دهند، نقش اجتماعی خود را تعریف و در حوزه‌های مختلف فعالیت کنند؛ از نجات زندانیان گرفته تا کمک به مدارس و معلولین. اقداماتی که برای جا انداختن همین کلمه مسئولیت‌اجتماعی انجام دادیم و موفق هم بودیم، اما مشکل اینجاست که بخش زیادی از اینکه ستاره‌ها از سفیر اجتماعی‌شدن استقبال نمی‌کنند، از این است که رسانه‌ها روی هیاهو، جنجال، مدل مو، تکل‌خشن، فحاشی و و رفتارهای پرخاشگرانه ورزشکان تمرکز می‌کنند، نه فعالیت‌های خیرخواهانه‌شان. اگر رسانه‌ها به ورزشکارانی که به ایتام و خیریه‌ها کمک می‌کنند، به مدارس می‌روند و به معلولان اهمیت می‌دهند توجه کنند و فرصت دهند که ارزش‌های انسانی و اخلاقی خود را نمایش دهند، ستاره‌ها نیز مشتاق این مسیر می‌شوند و مسئولیت اجتماعی به بخشی از هویت آن‌ها تبدیل خواهد شد؛ زمانی‌که به آن‌ها فرصت دیده‌شدن محترمانه نمی‌دهیم، آن‌ها به‌سمتی می‌روند که با بدنامی چهره شوند.
نتیجه‌گیری: فوتبال بیش از بازی، مسئولیت دارد
محمدی در ادامه اظهار می‌کند: هر بازیکن، هر ستاره و هر تیم که بایکدیگر رقابت دارند، می‌تواند نقش اجتماعی خود را تعریف کند و اثرگذار باشد که ما در رسانه‌ها این‌کار را نمی‌کنیم. بسیاری از دوستان روزنامه‌نگار و رسانه‌ای با این مفاهیم آشنا نیستند، باید حتماً دیوگو ژوتایی بمیرد و در فوتبال اروپا برخی اقدامات شکل بگیرد، که بدانیم مسئولیت‌اجتماعی وجود دارد.
وی در پایان می‌گوید: زمانی‌که رسانه‌ها به اقدامات ارزشمند توجهی نمی‌کنند، دیگر ورزشکاران و ستاره‌ها به‌دنبال مسئولیت‌های اجتماعی نمی‌روند. ستاره‌ها به‌دنبال سریع‌ترین، کوتاه‌ترین و پرسودترین راه برای دیده‌شدن و مشهور شدن هستند. آیا ما این اتفاق را در اختیارشان قرار می‌دهیم؟ بله، اما با رفتارهای نادرست‌شان. فوتبال تنها در زمین مسابقه مسئولیت ندارد؛ بلکه اگر روی ارزش‌های انسانی تأکید کنیم، به‌عنوان بخشی از جامعه، می‌تواند پیام همبستگی، انسانیت و ارزش‌های اخلاقی را منتقل کند و نمونه‌ای از مسئولیت اجتماعی واقعی باشد و همچنین ورزشکاران از آن استقبال می‌کنند.
ارزش واقعی فوتبال نه در جام‌ها، که در همبستگی‌ست
به گزارش ایسنا، در واقع، این لحظات و مسئولیت‌های اجتماعی ثابت می‌کند که ورزش می‌تواند الهام‌بخش و الگویی برای انسانیت باشد؛ همان‌طور که دیوگو ژوتا و خانواده‌اش با این حرکت، دوباره امید و آرامش را تجربه کردند. این اقدام تنها یک کمک مالی نیست؛ بلکه نمادی است از ارزش واقعی فوتبال فراتر از زمین و نتایج. فوتبال جایی است که همبستگی، حمایت و انسانیت می‌تواند تجلی یابد. بازیکنان چلسی با این حرکت نشان دادند که ارزش یک بازیکن فقط در مهارت‌های ورزشی یا تعداد گل‌ها نیست، بلکه در قلب بزرگ و اخلاق حرفه‌ای او هم نمایان می‌شود.
در دنیایی که غالباً ارزش‌ها با پول سنجیده می‌شوند، این ۱۵.۵ میلیون دلار ثابت کرد که ارزش واقعی فوتبال در قلب‌ها، مهربانی و حمایت از یکدیگر است. این حرکت، فوتبال را فراتر از رقابت‌های اقتصادی نشان داد و به همه یادآوری کرد که انسانیت می‌تواند قوی‌ترین قدرت در ورزش باشد. هواداران، بازیکنان و مربیان، وقتی چنین الگوهایی را می‌بینند، می‌توانند از آن الهام بگیرند و در زندگی و جامعه خود هم همدلی و اخلاق حرفه‌ای را گسترش دهند. فوتبال، وقتی انسانی می‌شود، دقیقاً همین‌جاست: در قلب‌هایی که برای هم می‌تپند و برای هم می‌ایستند.
در نهایت، این ۱۵.۵ میلیون دلار فقط پول نیست؛ نمادی از محبت، همدلی و ارج گذاشتن به ارزش‌های انسانی در دنیای پرهیاهوی فوتبال است. فوتبال، زمانی‌که انسان می‌شود، دقیقاً در همین نقطه است: در قلب‌هایی که برای هم می‌تپند و برای هم می‌ایستند. در روزگاری که اغلب تیترها از ارقام سرسام‌آور قراردادها و جنجال‌های فوتبالی می‌گویند و بازیکنان میلیاردی خرید و فروش می‌شوند، این‌بار یک عدد، معنای دیگری پیدا کرد؛ این ۱۵.۵ میلیون دلار نشان داد ارزش واقعی فوتبال، نه فقط در قراردادهای نجومی و برای خرید یک ستاره جدید، که برای روشن کردن چراغ خانه‌ای خاموش، وفاداری، مهربانی، اخلاق، همدلی و ارزش‌های انسانی در دنیای پرهیاهوی ورزش است.
انتهای پیام
نظرات