به گزارش ایسنا، ۱۰ هزار سال پیش و درست پیش از طلوع تاریخ ثبت‌شده‌ بشر، ناگهان نوری تازه در آسمان شب پدیدار می‌گشت و پس از چند هفته محو می‌شد.

به نقل از ناسا، امروزه می‌دانیم که این نور از یک ابرنواختر یا ستاره در حال انفجار بوده و ابر در حال گسترش آن به عنوان «سحابی پرده»(Veil Nebula) ثبت شده که بقایای ابرنواختر است. این نمای تلسکوپی واضح روی بخش غربی سحابی پرده متمرکز شده که با نام «ان‌جی‌سی ۶۹۶۰»(NGC 6960) فهرست‌بندی شده است اما نام کمتر رسمی آن «سحابی جاروی جادوگر»(Witch’s Broom Nebula) شناخته می‌شود.

در این انفجار بزرگ، یک موج ضربه‌ای میان‌ستاره‌ای در فضا به حرکت در می‌آید و مواد را به حرکت در می‌آورد. این رشته‌های درخشان که با فیلترهای باند باریک تصویربرداری شده‌اند، مانند موج‌های بلندی در یک صفحه هستند که تقریباً از لبه دیده می‌شوند و به گاز هیدروژن اتمی (قرمز) و اکسیژن (آبی-سبز) تفکیک شده‌اند.

بقایای کامل ابرنواختر در فاصله حدود ۱۴۰۰ سال نوری از زمین و در صورت فلکی «ماکیان»(Cygnus) قرار دارد. گستردگی جاروی جادوگر در واقع حدود ۳۵ سال نوری است.

ستاره درخشان در این عکس، ستاره «52Cygni» است که با چشم غیرمسلح از یک مکان تاریک دیده می‌شود اما ارتباطی با بقایای ابرنواختر باستانی ندارد.

انتهای پیام