به گزارش ایسنا، در تقویم رسمی جمهوری اسلامی ایران، سالروز میلاد با سعادت حضرت زینب کبری (سلام‌الله‌علیها) به‌عنوان روز پرستار نام‌گذاری شده است. این انتخاب نمادین برگرفته از نقش بی‌بدیل آن بانوی بزرگ در واقعه عاشورا است؛ جایی که حضرت زینب (س) با صبر، استقامت و فداکاری، پرستار اهل‌بیت امام حسین (ع) و پیام‌رسان حقیقت عاشورا شد.
حضور ایشان در کنار برادرش، اطمینان قلبی برای امام حسین (ع) بود تا پس از شهادت، اهل‌بیت در پناه دستان توانای زینب کبری (س) باشند. از همین رو، پرستاران امروز با الگوگیری از آن بانوی بزرگ، پرچم‌دار مهربانی و خدمت در سخت‌ترین شرایط هستند.
پرستاران و امدادگران؛ قهرمانان خاموش دفاع مقدس
در جریان هشت سال دفاع مقدس، پرستاران، امدادگران و کادر درمانی نقشی سرنوشت‌ساز ایفا کردند. آنان در کنار رزمندگان، در بیمارستان‌ها و خطوط مقدم، بی‌وقفه به مداوای مجروحان می‌پرداختند و جان خود را در معرض خطر قرار می‌دادند.
با آغاز جنگ تحمیلی در سال ۱۳۵۹، شهرهای مرزی از جمله آبادان، خرمشهر و اهواز با کمبود نیروهای درمانی روبه‌رو شدند. اما روحیه جهادی کادر درمان سبب شد تا با تشکیل بهداری رزمی در نیروهای نظامی، شبکه‌ای از پست‌های امداد، اورژانس‌های صحرایی و بیمارستان‌های میدانی شکل گیرد.
این ساختار نوین به‌سرعت به یکی از مؤثرترین بخش‌های پشتیبانی در جبهه‌های نبرد تبدیل شد و نقش پرستاران در تاریخ سلامت کشور ماندگار گشت.
عملیات فتح‌المبین؛ نقطه عطف بهداری رزمی ایران
عملیات فتح‌المبین که از دوم فروردین ۱۳۶۱ آغاز شد، نقطه عطفی در تاریخ پزشکی رزمی کشور به شمار می‌رود. در این عملیات برای نخستین‌بار، بیمارستان‌های صحرایی مجهز به اتاق عمل با ترکیبی از کانکس و چادر برپا شد.
در این نبرد، بیش از ۲۰۰ پزشک، هزار پرستار و بیش از دو هزار امدادگر با فداکاری مثال‌زدنی زیر آتش دشمن به خدمت‌رسانی پرداختند.
انتقال مجروحان از طریق خودروهای امدادی سبک، آمبولانس، بالگرد و حتی هواپیما انجام می‌شد. زنجیره امداد از خط مقدم تا بیمارستان‌های شهرهای شوش، اندیمشک، دزفول، اهواز و آبادان ادامه داشت.
این تجربه بی‌نظیر بعدها به الگویی ماندگار برای سازمان‌دهی عملیات‌های امدادی در سایر نبردها و بحران‌ها تبدیل شد.
روایت‌هایی از بانوان امدادگر؛ پرستاری در خط مقدم انسانیت
مینا کمایی، از امدادگران دوران دفاع مقدس، در بیمارستان شرکت نفت آبادان حضور داشت. او می‌گوید: «گاهی تا سه شب نمی‌خوابیدیم. تعداد مجروحان آن‌قدر زیاد بود که همه نیروها شبانه‌روزی در بخش‌های مختلف کار می‌کردند.»
معصومه رامهرمزی نیز از خاطرات خود چنین یاد می‌کند: «در نوروز ۱۳۶۰، برای رزمندگان در سنگرها سبزه گندم فرستادیم تا روحیه بگیرند. در میان آتش و دود، لبخند آن‌ها زیباترین عیدی ما بود.»
روز پرستار، فرصتی است برای یادآوری فداکاری‌های خاموش و بی‌ادعای پرستارانی که از عاشورا تا دوران دفاع مقدس، جان و روح خویش را وقف خدمت به انسان‌ها کردند.
حضرت زینب (س) با صبر و رسالت خویش، معنای واقعی پرستاری را در تاریخ جاودانه ساخت و پرستاران ایران با پیروی از او، در میدان‌های جنگ، بیماری و بحران، حماسه‌ای ماندگار آفریدند.
انتهای پیام
نظرات