به گزارش ایسنا، براساس گفته‌ی انیشتین، سرعت نور حداکثر سرعتی است که هر چیزی می‌تواند به آن برسد. این موضوع شاید محدود کننده به نظر برسد، اما با سرعت ۲۹۹۳۸۸ کیلومتر بر ثانیه، آزادی عمل زیادی وجود دارد، مگر اینکه با مواردی با سرعت رایانه سروکار داشته باشید که در آن تأخیر می‌تواند آزاردهنده باشد.

به نقل از نیواطلس، نکته‌ی دیگری که می‌تواند آزاردهنده باشد این است که اگرچه نور سریع است، اما جهان واقعا بزرگ است. این بدان معناست که اگر مجبور باشید مسافتی به اندازه‌ی کافی طولانی را طی کنید، سرعت نور به شکلی که ما روی زمین نمی‌بینیم، قابل توجه می‌شود.

شاید اولین باری که این موضوع را به طور عمومی دیدیم، در طول فرود آپولو بر روی ماه بیش از ۵۰ سال پیش بود. اگر ویدیوهای قدیمی ضبط شده از فضانوردان روی سطح ماه را که با کنترل ماموریت در زمین صحبت می‌کنند، تماشا کنید، متوجه خواهید شد که بین زمانی که کسی نظری می‌دهد و پاسخ طرف مقابل، حدود ۲.۶ ثانیه تأخیر وجود دارد. دلیل این امر این است که با توجه به اینکه ماه حدود ۳۶۳ هزار کیلومتر از زمین فاصله دارد، ۱.۳ ثانیه طول می‌کشد تا یک سیگنال رادیویی این فاصله را طی کند.

اگر به مریخ بروید، این فاصله تا چهار دقیقه می‌رسد. برای مشتری، تا ۵۲ دقیقه و برای پلوتو این زمان به ۶.۸ ساعت می‌رسد. جای تعجب نیست که ماموریت‌های اعماق فضا به فضاپیماهای رباتیکی نیاز دارند که از درجه بالایی از خودمختاری برخوردار باشند. اگر آنها مجبور بودند قبل از انجام هر کاری منتظر دستورالعمل‌های مستقیم از زمین بمانند، چند مریخ‌نورد کار خود را به عنوان تلی از ضایعات در ته دره به پایان می‌رساندند.

هیچ‌کدام از این‌ها با«وویجر ۱» ، کاوشگر کهنه‌کاری که در سال ۱۹۷۷ برای پرواز در کنار مشتری و زحل پرتاب شد و سپس در مسیری یک‌طرفه به فضای میان‌ستاره‌ای رهسپار شد، قابل مقایسه نیست. با وجود اینکه تقریبا نیم قرن از عمر آن می‌گذرد و در اعماق فوق‌العاده سرد و اشباع‌شده از تشعشع فضا در لبه منظومه شمسی پرواز می‌کند، هنوز به کار خود ادامه می‌دهد و ناسا مصمم است که تا زمانی که منبع انرژی هسته‌ای آن در نهایت در حدود یک سال آینده از کار بیفتد، به کار خود ادامه دهد.

وویجر ۱ فعال یا غیرفعال به همراه فضاپیمای خواهرش، وویجر ۲، به دورتر شدن از زمین ادامه خواهد داد. با این کار، مدت زمانی که نور برای رسیدن به آن نیاز دارد نیز طولانی‌تر می‌شود. طبق گفته ناسا، در زمان نگارش این مطلب، این کاوشگر حدود ۱۵.۷ میلیارد مایل (۲۵.۳ میلیارد کیلومتر) از زمین فاصله دارد و رسیدن یک طرفه پیام به مقصد ۲۳ ساعت و ۳۲ دقیقه و ۳۵ ثانیه طول می‌کشد.

اما حدود یک سال دیگر که در حال حاضر تخمین زده می‌شود ۱۵ نوامبر ۲۰۲۶ باشد، وویجر ۱ به فاصله‌ی ۲۵.۹ میلیارد کیلومتری از زمین خواهد رسید و از مرزی عبور خواهد کرد که رسیدن سیگنال از آن به ما ۲۴ ساعت طول می‌کشد. وویجر ۲ هنوز تا حدودی در حال حرکت است و تنها ۱۹.۵ ساعت نوری با ما فاصله دارد.

با وجود مسافت‌های طولانی، هر دو کاوشگر وویجر به لطف سیستم ردیابی شبکه فضای عمیق ناسا هنوز با مرکز کنترل ماموریت در ارتباط هستند. خبر بد این است که از اواخر سال آینده، هر دستوری که به وویجر ۱ داده شود، برای تأیید به دو روز زمان نیاز خواهد داشت، بنابراین حفظ این کاوشگر دوردست برای مهندسان آژانس فضایی کاری دشوار خواهد بود.

انتهای پیام