به گزارش ایسنا، هم‌میهن نوشت:

جمعه ۱۳ آذرماه ۱۳۶۰، جلال‌الدین تاج‌اصفهانی استاد بی‌بدیل آواز ایرانی در سن ۷۸ سالگی درگذشت و پیکرش در آرامگاه خانوادگی در تکیه سیدالعراقین در تخت فولاد اصفهان آرام گرفت. تاج، آواز را نخست از پدر آموخت و بعدتر نزد استادانی همچون سیدعبدالرحیم اصفهانی و نایب اسدالله پرورده شد. به شعر فارسی به‌خصوص سعدی نیز تسلطی ویژه داشت و فی‌البداهه با مناسب‌خوانی اشعار زیبای فارسی، شنوندگان را مسحور تحریرهای برجسته و صدای رسا و قدرتمند خویش می‌کرد.

در کنار همه این توانایی‌های هنری و تربیت شاگردان بزرگی چون ایرج،  علی‌اصغر شاه‌زیدی و هوشمند عقیلی، آنچه از او بیش از هرچیز به یادگار مانده، خُلق نیکویی است که با آدم و هستی داشت. محمدرضا شجریان از مناعت‌طبع و نفس‌سلیم او سخن گفته و از اینکه هیچ‌گاه به‌خاطر مال دنیا به کسی کُرنش نکرد.

علیرضا افتخاری چنین خصایلی را حتی در راه‌رفتن او بازیافته است: «استاد تاج از نظر اخلاقی به‌گونه‌ای بود که سعی می‌کرد حتی پا روی مورچه‌ای نگذارد. ایشان حتی حواس‌شان بود که مانند برخی افراد که با طمطراق و غرور پایشان را روی خاک می‌گذارند و حرکت می‌کنند، پا روی خاک نگذارند.»

انتهای پیام