از در که وارد می‌شود، با اشتیاق به در و دیوار نگاه می‌کند. قصه‌اش را می‌خوانم و بلند می‌شوم و سلام می‌کنم؛ می‌دانم که به دنبال کودکی‌هایش آمده است. او جواب سلامم را می‌دهد، دستی به موهای سپیدش می‌کشد و می‌گوید: «دخترم، من سال ۱۳۴۷ اینجا می‌آمدم. اینجا بهشت من بود آن سال‌ها». با خوشحالی پاسخ می‌دهم: «پس شما کودک دیروز هستید، خوش آمدید به خانه خودتان». لبخندی می‌زند و می‌پرسد: «اجازه هست دوری در سالن بزنم؟» با احترام همراهی‌اش می‌کنم و وارد سالن مطالعه می‌شود. دستش را به سمت قفسه‌ها دراز می‌کند و می‌گوید: «همان قفسه‌ها هستند. همان میزهای قرمزی که دورش می‌نشستیم».

این مرد به یاد روزهای خوبش در کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان اشاره می‌کند و می‌گوید: «کانون برای من خاطرات زیادی دارد. کانون مسیر زندگی‌ام را عوض کرد. در روزگاری که کتاب و هنر و فرهنگ و کتابخانه معنایی نداشت، من و دوستانم اینجا می‌آمدیم، کتاب می‌خواندیم و تئاتر بازی می‌کردیم. از اینجا دوستی من با کتاب آغاز شد و درس خواندن را جدی گرفتم».

لیلا فرید مربی مسئول مرکز یک کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان اردبیل در گفت‌وگو با ایسنا اظهار می‌کند: این داستان هر چند روز یک‌بار تکرار می‌شود. مردان و زنان بسیاری می‌آیند و از خاطرات شیرین کودکی خود در مرکز شماره یک اردبیل می‌گویند و از تأثیر مثبت این مرکز فرهنگی-هنری بر افزایش علاقه‌شان به کتاب و هنر سخن می‌گویند.

مرکز شماره یک؛ مکان خاطرات مشترک

وی می‌گوید: کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان شماره یک اردبیل که در سال ۱۳۴۶ تأسیس شده، هنوز هم به عنوان یک مکان ماندگار و محبت‌آمیز برای نسل‌های جدید عمل می‌کند. این مرکز علیرغم فرسودگی ساختمان، میزبان کودکانی است که در سال‌های ۱۴۰۴ به آن مراجعه می‌کنند. صحبت‌های بازدیدکنندگان همواره به تأثیر مثبت این محیط بر رشد و پرورش استعدادهای کودکان معطوف است.

چالش‌ها و دغدغه‌های کانون

فرید در ادامه خاطرنشان می‌کند: با این حال، واقعیت این است که توجه چندانی به این مرکز نشده است. بسیاری از خیران فرهنگی به حمایت از آن نپرداخته و سرمایه‌گذاری‌های کلانی به سمت پروژه‌های دیگر در شهر رفته است. این مرکز در دوران خود با شکوه بود، اما اکنون با فرسودگی دست و پنجه نرم می‌کند و به نظر می‌رسد کسی به کمک آن نخواهد آمد.

ضرورت حمایت از کانون

مربی مسئول مرکز یک کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان اردبیل در پایان می‌گوید: سؤال‌های مطرح شده‌ به قوت خود باقی است: «چرا خیران فرهنگی از این کانون حمایت نمی‌کنند؟» و «آیا کسی خواهد بود که در بازسازی و نوسازی آن کمک کند؟» مرکز شماره یک اردبیل با پتانسیل بالای خود می‌تواند به قطب پرورش استعدادهای هنری و ادبی تبدیل شود، اما نیازمند توجه و حمایت‌های لازم است تا بتواند به رسالت فرهنگی خود ادامه دهد و نسل‌های آینده را در آغوش محبت و آموختن پرورش دهد.

انتهای پیام