تنها دیدار عقب‌افتاده‌ی هفته هفتم لیگ برتر، میان تراکتور و ملوان، بی‌هیجانِ گل به پایان رسید؛ مساوی‌ای سرد، از همان نوعی که صدای سکوها را آرام می‌کند و امید را به فاصله‌ی هفت امتیازی از صدر می‌فرستد.

تراکتور، تیم اسکوچیچ، این روزها درگیر بازی‌هایی است که نه می‌برَد، نه می‌بازد. فقط مکث می‌کند. از پنج دیدار اخیر، تنها یک پیروزی در کارنامه مانده (برد دو بر یک مقابل پیکان) در میان چهار تساوی بی‌گل. چهار بازی، چهار سکوت. استقلال خوزستان، ملوان، ذوب‌آهن، شمس‌آذر. نام‌هایی که قرار نبود سد باشند، اما شدند. تیمی که نمی‌بازد، اما نمی‌برد، در جاده‌ی قهرمانی گم می‌شود؛ چون امتیازها بی‌صدا می‌ریزند و نمی‌شود از سایه‌ی سپاهان بیرون آمد.

شاید تراکتور تاوان بلندپروازی‌هایش را می‌دهد؛ تیمی در سه جبهه، خسته از سفرهای هم‌زمان میان لیگ، جام حذفی و لیگ نخبگان. با این حال، در میان روزهای گِل‌آلود لیگ، یادآوریِ پیروزی‌شان برابر پرسپولیس در ضربات پنالتی، مثل شعله‌ای کوچک در دل سرمای تبریز زنده است؛ نشانی از تیمی که هنوز نفس می‌کشد.

اما اعداد، بی‌رحم‌تر از احساس‌اند. همان مدافع عنوان قهرمانی فصل پیش، که لیگ بیست‌وچهارم را با ۳۲ امتیاز، ۱۰ برد و صدرنشینی تمام کرد، حالا ۹ امتیاز کم‌تر دارد، با بردهای نصف‌شده و تساوی‌های پرشمار. پنج برد، شش مساوی بیشتر، یک شکست کمتر؛ معادله‌ای که خوشایند نیست. و اگر استقلال قدم بعدی‌اش را درست بردارد، تراکتوری‌ها به رده پنجم سقوط خواهند کرد؛ شاید هم این، پایان تلخ اما پذیرفتنی‌تری باشد تا آنکه فاصله با صدر دو رقمی شود.

به گزارش ایسنا، دراگان اسکوچیچ حالا در آستانه‌ی نیم‌فصل دوم ایستاده، میان واقعیت و رویای بازگشت. باید میان برنامه‌های فشرده‌ی لیگ نخبگان و جام حذفی راهی پیدا کند تا دوباره تیمش را به روح قهرمانانه‌ی پیشین برگرداند. شاید نیم‌فصل دوم، فرصت دوباره‌ای باشد برای نوشتن قصه‌ای تازه؛ قصه‌ی بازگشت قرمزپوشانی که پارسال ۳۶ امتیاز گرفتند و فقط یک بار شکست خوردند.

زمستان تبریز سرد است، اما تاریخ تراکتور همیشه با شعله‌ی امید نوشته می‌شود؛ شاید در ادامه‌ی فصل، گرمای آن دوباره از زیر خاکستری توقف‌ها بیرون بزند.

انتهای پیام