حسن اصغري گفت: متأسفانه در جامعه‌ي امروز ما به آثار فرهنگي و هنري عنايت ويژه‌اي نمي‌شود و آن‌ها كه مسؤول‌اند، گمان مي‌گنند آثار فرهنگي و هنري در مقابل‌شان ايستاده‌اند. اين داستان‌نويس در ادامه‌ي گفت‌وگو با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، متذكر شد: يكي از مظلوميت‌هاي فرهنگي بزرگ در جامعه‌ي ما سانسور آثار است. به نظر مي‌رسد ما سه مرحله سانسور آثار هنري داريم؛ مرحله‌ي اول، سانسور آثار هنري قبل از توليد است و منظور اين‌كه در ذهن كودكان، نوجوانان و جوانان ما به‌صورت مستقيم نيروي خلاقه خشكانده مي‌شود. وقتي در مدرسه‌ها و دانشگاه‌ها زمينه‌ي شكوفايي خلاقيت نباشد، يك نوع سانسور قبل از توليد است كه به‌صورت فعل درمي‌آيد. او مرحله‌ي ديگر سانسور را سانسور آثار هنري قبل از عرضه به بازار توسط نهادهاي دولتي دانست و ادامه داد: البته بخش ديگر سانسور را نويسنده، خود پيش از اين اعمال كرده است. اما مرحله‌ي سوم بعد از گذشتن از اين هفت ‌خوان رستم، ورود به مراكز فروش و رسانه‌هاي دولتي است كه از معرفي آن خودداري مي‌كنند. اين مسائل بازدارنده هستند و هنرمند هم در ضرب اين فشارها از پا درمي‌آيد. اصغري همچنين گفت: وقتي مي‌گوييم آثار بزرگ پديد نمي‌آيند، بايد اين مشكلات را ديد، بعد از همه‌ي اين‌ها تازه هيچ تشويق مادي و معنوي وجود ندارد و اين نويسنده را دچار نازايي مي‌كند. او اعتقاد دارد: مظلوميت فرهنگي وجوه مختلفي دارد. وقتي چشم‌اندازي اين‌چنيني وجود دارد، اين باعث شكوفا نشدن آثار هنري‌مان مي‌شود. هميشه اين موضوع از گذشته وجود داشته؛ كساني كه از هفت ‌خوان گذشته‌ و آثاري خلق كردند، به فراموشي سپرده شدند. وقتي اين‌ها را مي‌بينيم، مي‌فهميم كه مظلوميت فرهنگي يك‌بعدي نيست. اصغري با بيان اين مطلب كه آثار فرهنگي خوراك معنوي يك جامعه‌اند، يادآور شد: اما در جامعه‌ي ما اين ذهنيت خشك و غيرمعقولانه وجود دارد كه فرهنگ و هنر مقابل حاكميت قرار دارند و اين امر حداقل در 60 يا 70 سال اخير وجود داشته و آثار فرهنگي زير ضرب فرهنگي بوده‌اند. انتهاي پيام