محمدتقي خلوصي خاطرنشان كرد: حماسه در كشورهايي شكل مي‌گيرد كه داراي سابقه‌ي طولاني مليتي هستند. اين مدرس زبان و ادبيات فارسي دانشگاه با اشاره با اين‌كه حماسه‌ي فردوسي در شرايط زماني و مكاني خاصي به وجود آمد، در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) در خوزستان، اظهار كرد: قرن چهارم قرن متفاوتي بود؛ چراكه بعد از حمله‌ي اعراب به ايران بود. در اين زمان، ايرانيان به فكر گذشته‌ي خود افتادند. ابومنصور معمري اقدام به جمع‌آوري روايات گذشته، كه به نثر بودند، كرد؛ اما فردوسي موفق شد شاهنامه را به پايان برساند. او تصريح كرد: شاهنامه شناسنامه‌ي مليت گذشته‌ي ايرانيان و نشانه‌ي شجاعت و دلاوري مردان و زنان اين سرزمين بوده است. فردوسي در شاهنامه لغات زيادي را زنده كرده است. شاهنامه به لحاظ اخلاقي و اجتماعي نيز قابل توجه است؛ چرا كه فردوسي در كنار روايت‌ها نتيجه‌هاي اخلاقي مي‌گيرد. عضو هيأت‌علمي دانشكده‌ي ادبيات و علوم انساني دانشگاه شهيد چمران اهواز بيان كرد: شاهنامه بيش از آن‌كه يك اثر تاريخي باشد، اثري هنري در چارچوب مسائل اجتماعي است و اثري زميني است كه داستان زندگي انسان‌ها و روايات خير و شر و پايدار نبودن جهان هستي را بيان مي‌كند. خلوصي درباره‌ي شيوه‌ي شخصيت‌پردازي فردوسي در شاهنامه گفت: شاهنامه‌ي فردوسي شخصيت‌هاي سياه و سفيد ندارد. شاهنامه تعصب مليتي نيز ندارد و همان‌گونه كه از خوبي‌هاي پهلوانان ايراني گفته، نكات مثبت پهلوان توراني را هم بيان كرده است. او با بيان اين‌كه حماسه در شرايط خاصي به وجود مي‌آيد، تأكيد كرد: بعد از شاهنامه، بسياري تلاش كردند حماسه‌اي مانند شاهنامه فردوسي بنويسند؛ اما هر آن‌چه توليد شد، نتوانست با شاهنامه برابري كند. البته در برخي از مقاطع تاريخ معاصر، حماسه‌هايي داشته‌ايم؛ مانند دوران جنگ تحميلي كه شاعران در وصف رزمندگان شعرهايي در قالب غزل و مثنوي سرودند؛ اما اثري مانند شاهنامه سروده نشد. انتهاي پيام