يك باستان‌شناس درباره‌ي شادروزهاي ايراني گفت: از سه جنبه‌ي علمي، فرهنگي و مذهبي مي‌توان جشن‌هاي ايراني را بررسي كرد. شروين وكيلي در گفت‌وگو با خبرنگار بخش ايران‌شناسي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، بيان كرد: هر نظام فرهنگي يك شيوه براي گاه‌شماري دارد كه براساس آن، سال نو را تعيين مي‌كند. وي ادامه داد: اين نوع گاه‌شماري به كشاورزي مربوط بوده و براساس تقويم خورشيدي، نظام‌مندي كشاورزي را ممكن مي‌كرده است. يكي از عناصر عمده و مهم اين‌گونه تمدن‌هاي قديمي، اين بوده است كه سيستم كشاورزي خاص و ويژه‌اي داشته‌اند. او درباره‌ي بعد فرهنگي شادروزهاي ايراني، توضيح داد: هريك از جشن‌هاي ايراني مناسبتي خاص داشته‌اند و مردم با جشن، اين مناسبت‌ها را برگزار مي‌كردند. هم‌چنين در گاه‌شماري ايران باستان، هيچ روزي براي عزا وجود نداشته است. به علاوه، اين جشن‌ها شيوه‌اي بوده‌اند كه مردم متوجه دوره‌هاي زماني مشخص مي‌شدند. وكيلي درباره‌ي بعد مذهبي شادروزهاي ايراني، گفت: واژه‌ي جشن به‌معني نيايش است و به اين معناست كه ايرانيان نيايش و ستايش پروردگار را با جشن برگزار مي‌كردند. اين باستان‌شناس با تأكيد بر اين‌كه شادروزهاي ايراني با هيچ مذهبي ناهم‌خواني ندارند، اظهار داشت: اين جشن‌ها، اديان را درمي‌نورديدند، يعني با ورود هر مذهبي به ايران، اين جشن‌ها از بين نمي‌رفتند و در جريان ورود مذاهب، اصل جشن باقي مي‌مانده و به جزييات آن، مواردي كم يا اضافه مي‌شده است. مثلا نوروز يك جشن ايراني است كه با ورود اسلام به ايران، مردم قرآن را بر سر سفره‌هاي هفت‌سين گذاشتند يا در زمان تحويل سال، دعاي «يا مقلب القلوب» را مي‌خوانند. وي درباره‌ي ثبت شادروزها در فهرست ملي ميراث معنوي و فهرست ميراث ناملموس يونسكو، گفت: اين جشن‌ها جزو ميراث فرهنگي ما هستند. كشورهاي ديگر اين جشن‌ها را ندارند و جعل تاريخ مي‌كنند. ما اين شادروزها را داريم، اما متأسفانه به آن‌ها اهميت نمي‌دهيم. او درباره‌ي عملكرد سازمان ميراث فرهنگي و گردشگري در اين‌باره، بيان كرد: گروه‌ها، NGOها و افرادي هستند كه براي احياي اين جشن‌ها تلاش مي‌كنند؛ اما آنچه از سازمان ميراث فرهنگي در اين زمينه انتظار مي‌رود، برآورده نشده است. انتهاي پيام