با وجود آب و هوای خشک و نیمه صحرایی یزد در فصل‌های مختلف سال،آن‌طور که مارکوپولو در سفرنامه‌اش نوشته یا مسالک و الممالک (صورة الارض) یزد را توصیف کرده است؛«این شهر تا قرن هفتم شهری خوش آب و هوا و با جنگل‌های وسیع بوده  که آن را به کرمان پیوند می‌داده». کویری بودن و مشکل کم آبی،باغ‌هایی را در یزد ایجاد کرده که نشانۀ ذوق و خلاقیت کشاورزان و معماران یزدی بوده است و امروز به آن‌ها نمونه‌هایی از شاهکار معماری ایرانی در دل شهر کویری یزد می‌گویند، مانند باغ‌های جهانی یزد از دولت‌آباد در شهر یزد گرفته تا پهلوان‌پور در مهریز و باغ صدری درتفت. در زبان فارسی این باغ‌ها را «پَردیس» می‌نامیدند. باغ‌هایی بزرگ و جنگل مانند که در دوره‌هایی مانند مادها، هخامنشیان، ساسانیان و اشکانیان بیشتر کاربرد داشته است.