قدمت عزاداری رسمی برای امام حسین(ع) را به دوره آل‌بویه یعنی هزار سال پیش نسبت می‌دهند، در آن زمان بیشتر «بغداد»  داعیه دار این عزاداری‌ها بود تا دوره‌ی صفویه که عزاداری بر فاجعه کربلا و امام حسین(ع) در ایران به اوج خود رسید.

از سوی دیگر با توجه به روش‌های گوناگونی که مردم برای بازگویی قیام امام حسین(ع) و واقعه عاشورا در طول سال‌های مختلف داشتند به مرور آیین‌هایی مانند «تعزیه»، «شبیه‌خوانی»، «مقتل‌خوانی» و «نقالی» رسم شدند، اما «تکیه» مهمترین مکان برای به جا آوردن هر کدام از این رسم‌هاست. تکایایی که علاقه‌مندانشان حاضر شدند برای همیشه در تاریخ عزای امام حسین(ع) ماندگارشان کنند، در برخی منابع ذکر کرده‌اند که استفاده از لفظ «تکیه» بیشتر از حدود ۴۰۰ سال قبل به عنوان محلی برای تجمع صوفیان باب شد، تا دوره صفویه که این نوع مکان‌ها را با نام «تکایا» و محل عزاداری برای سیدالشهدا (ع) می‌نامند.

و امروز از قدیمی ترین این تکیه‌ها می‌توان به تکیه «سادات اخوی»، تکیه «رضا قلی خان»، تکیه مسجد «شیخ غلامحسین»، تکیه «درخونگاه» و حسینیه «کربلایی‌ها» اشاره کرد.