مرهمی بر دل‌های خسته کودکان

روی تخت که دراز کشیده بود خاطرات روزها و شب‌هایی را که پشت سر گذاشته بود، در ذهنش مرور می‌کرد. هیچ دوستی نداشت. هیچ‌کدام از بچه‌های روستا حاضر نبودند با او بازی کنند. حتی خواهر و برادرهایش هم حاضر نبودند کنار او به مدرسه بروند. در مدرسه هم کسی او را تحویل نمی‌گرفت. گاهی به جای اسمش او را لب شکری صدا می‌کردند. از این کلمه بدش می‌آمد. زمان‌هایی که جلوی آینه می‌رفت، دوست نداشت خودش را نگاه کند. گاهی تنهایی اشک می‌ریخت.