به گزارش ایسنا، ۱۴۰۰ برای هنرهای تجسمی گویی سال رفتن‌ بود و انصافا که کرونا هم در این روند کم بی‌تاثیر نبود. سال گذشته رفتن بزرگانی چون کامبیز درمبخش، ایران درودی، مهرداد ذوالنور، ایرج یکه‌زارع، علی گلستانه و جمشید سماواتیان در تقویم هنر ثبت شد.
درمبخش اگرچه یکی از ده‌ها هنرمندی بود که سال گذشته از دنیا رفت اما مرگش داغ بزرگی بر سینه هنر ایران نشاند و جای خالی‌اش در دنیای کاریکاتور همچنان حس می‌شود.

آثار درمبخش پر از تنهایی است!

جشن تصویر سال یکی از برنامه‌هایی بود که در سال ۱۴۰۰ برای بزرگداشت کامبیز درمبخش برگزار شد. در این مراسم که افراد مختلفی برای بزرگداشت این چهره هنری حاضر شده بودند، خاطراتی را از او بیان کردند.

احمد مسجد جامعی در سخنانی چهار ویژگی را برای آثار درمبخش برشمرده و چنین گفته بود: «آثار او پر از تنهایی است. دیگر ویژگی او سادگی است. کمتر در آثار خط‌های اضافه و زیاد دیده می‌شود. کامبیز با برگشتن دوباره‌اش به وطن، زمینه ارتباط نسل گذشته و جدید را فراهم کرد و اجازه نداد انقطاع نسلی صورت بگیرد. زمانی که دانشجو بودم، استاد شفیعی کدکنی برخی سروده‌ها را می‌خواند و می‌گفت، اینها ظاهر شعر دارند اما شعار هستند. شعار مستقیم‌گو است و ماندگاری ندارد. اما شعر تفسیر و تأویل پذیر است. آثار بسیاری از کاریکاتوریست ها شعار است اما آثار کامبیز به شعر نزدیک است.»

محمود کلاری، عکاس و فیلمبردار نیز خاطره‌ای را از زنده‌یاد درمبخش چنین روایت کرده بود: «عکس‌هایم ذوقی و از روی علاقه بود و هنوز حرفه‌ای نشده بودم تا این که درمبخش دستم را گرفت و مرا به روزنامه آیندگان برد و به کاوه گلستان معرفی کرد. کامبیز در لحظه زندگی می‌کرد و به فکر اندوختن چیزی برای آینده نبود. حتا خانه و خودرو شخصی نداشت؛ یک بار به او گفتم، اگر روزی دستت از کار بیفتد یا چشمت نبیند، چه می‌کنی؟ گفتم کرکره را می‌کشم پایین و یک کاغذ می‌چسبانم که تا اطلاع ثانوی تعطیل است. گفتم یعنی فکر می‌کنی بعدی هم وجود دارد. با همان آرامش و بی‌خیالی‌اش گفت کسی چه می‌داند شاید دکه دیگری پیدا کردم و کار جدیدی راه انداختم.»

هنرمندی که عاشق کارش بود

کامبیز درمبخش همواره از زبان افراد مختلفی روایت شده است. جواد علیزاده یکی از همکاران این هنرمند است که پیش‌تر با منتشر شدن خبر فوتش درباره او چنین گفته بود: «ایشان مشوق همه کاریکاتوریست‌ها بودند. کرونا چه بیماری شوم و وحشتناکی است که دیگر به هیچ‌کس رحم نمی‌کند. اصلا مرگ به استاد درمبخش نمی‌آمد. ایشان انقدر سرشار از سوژه و خلاقیت بود که خودش هم می‌گفت من هیچ‌وقت مشکل کمبود سوژه ندارم فقط مشکل زمان دارم که تا چه زمانی می‌توانم برای سوژه‌ها و کارم زنده باشم.» 
او همچنین گفته بود: «به یکی از دوستانم چند روز پیش زمانی که عکس ایشان را در بیمارستان دیده بودم، گفتم برای او خیلی سخت می‌گذرد چون چند روزی هست که در بیمارستان کاغذ و قلم را از او گرفته‌اند. آرزو کردم که ایشان دوباره به زندگی هنری‌شان بازگردند که متأسفانه این اتفاق رخ نداد.» 

امروز اما زمان نسبتا قابل توجهی از رفتن درمبخش سپری می‌شود و باید گفت هنرهای تجسمی هنرمندی را از دست داد که در سن ۷۹ سالگی و آن هم در شرایطی که شیوع ویروس کرونا تبدیل به قاتل انگیزه در هنرمندان شد، فردی پُرکار در عرصه کاریکاتور شناخته می‌شد.

انتهای پیام