فاطمه عباسی، اهل کازرون با ۱۸ سال سن، یکی از بهترین رکاب‌زن‌های ایران در رشته کوهستان است.او امسال در دومین تجربه حضور در رقابت‌های قهرمانی جوانان آسیا موفق به کسب مدال شد.ارزش این مدال زمانی مشخص می‌شود که یادآور شویم پیش از عباسی تنها یک بانوی دیگر ایرانی (فرانک پرتوآذر) موفق به کسب مدال در مسابقات قهرمانی آسیا شده بود که او نیز ورزشکاری از خطه فارس و شهر شیراز است.
حالا رکاب‌زن جوان کازرونی که در دو سال گذشته، خود را به عنوان یک استعداد شاخص در دوچرخه سواری کوهستان مطرح کرده است، نسبت به افزایش مشکلات در این رشته ورزشی هشدار داده و مسئولان را به اقدام جدی برای نجات این رشته مفرح و جذاب المپیکی فرا می‌خواند.
*ضعف فدراسیون در برگزاری اردو
فاطمه عباسی که هم‌اکنون در زادگاه خود به کار و تمرین می‌پردازد به خبرنگار ایسنا گفت: تا مسابقات قهرمانی آسیا که اردیبهشت‌ماه برگزار خواهد شد، مسابقه دیگری در پیش ندارم و فدراسیون هم اردوی آمادگی برای ما در نظر نگرفته است. حتی قبل از مسابقات هندوستان(آبان‌ماه سال جاری) اردویی برای ما در نظر گرفته نشد.
عباسی با بیان این عقیده که در مجموع فدراسیون در زمینه برپایی اردو، ضعیف عمل می‌کند، گفت: در بخش کوهستان می‌گویند بودجه فدراسیون اجازه برپایی اردو نمی‌دهد. حتی برای مسابقات هم تعداد بسیار کمی را به اردو فرستادند.
وی در پاسخ به این سوال که آیا اعتراض ورزشکاران به گوش فدراسیون رسیده است یا خیر، گفت: بله، گلایه زیادی نسبت به عملکرد فدراسیون در زمینه جذب اسپانسر و برگزاری مسابقات دارند. اصلا این بخش دیده نمی‌شود که اسپانسری را به خود جذب کند. قبلا به این شکل نبود و با بچه‌های قدیمی‌تر که صحبت می‌کنم، می‌گویند قبلا انگیزه بیشتری داشته‌اند. اما حالا حتی حضور در مسابقات لیگ هم برایمان اهمیت چندانی ندارد، چون هیچ درآمدی ندارد. صرفا برای دل خودمان و حفظ آمادگی شرکت می‌کنیم.
ملی‌پوش استان فارس ادامه داد: ادامه دادن به کار با این شرایط خیلی سخت است. هزینه‌های این رشته خیلی زیاد است. برای یک سال نهایتا ۲ و نیم میلیون تومان به من دادند، در حالی که فقط ۲ میلیون تومان هزینه رفتن من به تهران برای مسابقات بود!
*از ورزشکار بی‌تجربه انتظار مدال دارند
عباسی از تعداد کم مسابقات برگزار شده در طول سال نیز گلایه کرد و گفت: کل مسابقاتی که فدراسیون در طول یک سال برگزار می‌کند، به ۲ مرحله لیگ و یک مسابقات قهرمانی کشور خلاصه می‌شود. نه مسابقات جایزه بزرگ داریم، نه کاپ آزاد. تمرینی هم که مسابقه‌ای در پی نداشته باشد، کارایی چندانی ندارد. البته در کازرون سعی می‌کنیم تمرینات را به شکل رقابتی برگزار کنیم تا سطح تمرین و انگیزه‌ها بالا برود.
دوچرخه‌سوار جوان تیم ملی افزود: اعزام‌های برون مرزی فدراسیون هم به مسابقات قهرمانی آسیا خلاصه می‌شود که آن هم هر سال ضعیف‌تر از سال قبل انجام می‌شود. فدراسیون می‌گوید فقط نفراتی را اعزام می‌کنیم که شانس مدال داشته باشند! پس ورزشکار چطور تجربه کسب کند تا به مدال برسد؟ خود من در اولین اعزام به قهرمانی آسیا نتوانستم مدال بگیرم، اما تجربه‌های حاصل از همان حضور باعث شد تا در دومین حضورم صاحب مدال شوم. اما اگر رویه فدراسیون به این شکل باشد که فقط کسانی که تجربه کسب مدال دارند را اعزام کنند، شانس درخشش و اتفاقی که برای من افتاد از سایرین گرفته می‌شود. به همین دلیل است که بسیاری این رشته را کنار گذاشته‌اند و حالا در مسابقات قهرمانی کشور، تعداد کل شرکت کنندگان به ۱۵ نفر هم نمی‌رسد!
*وسوسه لژیونر شدن
وی در پاسخ به اینکه آیا هوای لژیونر شدن در سر دارد، گفت: به این مساله فکر کرده‌ام، هرچند موقعیتش پیش نیامده است. دوری از خانواده و ایران سخت است، اما هر کسی دلش می‌خواهد در رشته‌ای که علاقه دارد، پیشرفت کند. فکر می‌کنم همه دوچرخه‌سواران حرفه‌ای کشورمان به این مساله فکر می‌کنند.
عباسی در خصوص وضعیت دوچرخه‌سواری در فارس نیز گفت: فقط یک مسابقه استانی برگزار می‌شود که آن هم فقط مخصوص آقایان است. چون در بخش بانوان فقط ۳ یا ۴ نفر هستیم. در استان فقط تمرین می‌کنم. در جاده و کوهستان. در جاده با مشکلاتی مواجه هستیم و بارها نزدیک بوده حادثه‌ای پیش بیاید که به خیر گذشته است. راننده‌ها رعایت حال دوچرخه‌سواران را نمی‌کنند. بارها صحبت کردیم که مسئولان تابلوهایی در مسیر قرار دهند که به رانندگان گوشزد کند حواسشان به عبور دوچرخه‌ها باشد. در کشورهای خارجی حتی تابلوهای الکترونیکی وجود دارد که در هنگام ورود دوچرخه‌سوار به تونل، روشن می‌شود و به رانندگان هشدار می‌دهد. هزینه چندانی هم ندارد اما انجام نمی‌شود و هر بار با استرس وارد جاده و به خصوص تونل‌ها می‌شویم.
وی گفت: رشته دوچرخه‌سواری کوهستان به خاطر مسیرها و سبک مسابقه‌ها، جذابیت و هیجان بسیاری دارد اما وقتی هیچ توجهی به آن نمی‌شود، سطح رقابت پایین آمده و شانس مدال هم کم می‌شود.
*دوچرخه حرفه‌ای به قیمت خودرو!
عباسی درباره قیمت دوچرخه‌های حرفه‌ای نیز گفت: مثلا دوچرخه خودم اگر نو باشد، حدود ۱۰۰ میلیون تومان قیمت دارد اما برای مسابقات بزرگ نیاز به دوچرخه بهتری دارم که حدود ۷ هزار دلار قیمت دارد. یعنی پول یک ماشین را باید بدهم و دوچرخه بخرم که با توجه به نکاتی که اشاره کردم، چنین کاری به صرفه نیست.
وی در پاسخ به اینکه آیا فدراسیون در این زمینه هم کمکی به قهرمانان برون مرزی نمی‌کند، گفت: به طور کلی هر خواسته‌ای که داشته باشیم، جواب فدراسیون یک چیز است: بودجه نداریم! در حالی که اگر بتواند اسپانسر بگیرد، می‌تواند هزینه‌ها را تامین کند.
عباسی افزود: پدر خودم با چند شرکت رایزنی کرده است تا اسپانسر من شوند اما آن‌ها هم می‌گویند وقتی مسابقات از هیچ رسانه‌ای پوشش داده نمی‌شود، چرا باید اسپانسر شویم؟ کجا دیده شویم؟ حق هم دارند. وقتی دیده نمی‌شوند، چرا بیایند و هزینه کنند؟
*من خودم را ثابت کردم، حالا نوبت فدراسیون است
این دختر پراُمید دوچرخه‌سواری کوهستان کشورمان در پایان ضمن تشکر از خانواده، مربی‌اش فرشید صلاحیان و هیئت‌های دوچرخه سواری استان و شهرستان کازرون، گفت: خوشحال هستم که اولین مدال دوچرخه سواری جوانان بانوان در رشته کراس کانتری به نام من است، اما دلیل اصلی خوشحالی من این است که راهی برای دختران کشورم باز کردم تا تعداد این مدال‌ها در آینده بیشتر و بیشتر شود. من با گرفتن این مدال توانایی و پشتکار خودم را ثابت کردم و حالا امیدوار هستم که فدراسیون دوچرخه سواری ایران، از استعداد امثال من به خوبی استفاده کرده و اجازه ندهد من هم مثل بسیاری از استعدادهای خوب کشورمان، به مهره‌ای سوخته تبدیل شوم.
انتهای پیام
نظرات