به گزارش ایسنا، اگر یک جرم ساخته‌شده از ماده معمولی خیلی سریع بچرخد، از هم می‌پاشد، اما یک سیاه‌چاله ممکن است از هم نپاشد و حداکثر سرعت چرخش آن واقعا ناشناخته است.

به نقل از ناسا، نظریه‌پردازان معمولا سیاه‌چاله‌های در حال چرخش سریع را با راه‌حل «کِر»(Kerr) برای نظریه «نسبیت عام» اینشتین مدل‌سازی می‌کنند که به پیش‌بینی چندین پدیده شگفت‌انگیز و غیر معمول می‌پردازد. با وجود این، شاید آسان‌ترین پیش‌بینی قابل آزمایش این باشد که ماده‌ واردشده به یک سیاه‌چاله با حداکثر چرخش، در آخرین باری که از دور دیده می‌شود باید با سرعتی نزدیک به سرعت نور در حال چرخش باشد.

این پیش‌بینی توسط ماهواره‌های «نیوستار»(NuSTAR) ناسا و «ایکس‌ام‌ام-نیوتون»(XMM-Newton) آژانس فضایی اروپا با مشاهده سیاه‌چاله کلان‌جرم در مرکز کهکشان مارپیچی «ان‌جی‌سی ۱۳۶۵»(NGC 1365) آزمایش شد. حد سرعت نزدیک به نور با اندازه‌گیری گرمایش و گسترش خط طیفی انتشارات هسته‌ای در لبه داخلی قرص برافزایشی اطراف تأیید شد.

عکس روز ناسا در واقع یک طرح تصویرسازی‌شده است و یک قرص برافزایشی از ماده معمولی را در حال چرخش به دور یک سیاه‌چاله نشان می‌دهد که فوران از بالای آن خارج می‌شود. از آنجا که ماده‌ای که به طور تصادفی به درون سیاه‌چاله سقوط می‌کند نباید چرخش سیاه‌چاله را تا این حد افزایش دهد، اندازه‌گیری‌های نیوستار و ایکس‌ام‌ام-نیوتون نیز وجود قرص برافزایشی اطراف را تأیید می‌کنند.

انتهای پیام