پریسا گلبازی در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: لجبازی به معنای پافشاری و اصرار بر خواسته‌ای مشخص، حتی بدون منطق، یکی از مراحل طبیعی رشد کودک است که معمولاً از سن دو سالگی آغاز می‌شود و تا پایان پنج یا شش سالگی ادامه دارد.

وی با بیان اینکه لجبازی در این دوران به معنای تلاش کودک برای تجربه استقلال و ابراز نظر است، افزود: اگر این رفتار پس از شش سالگی ادامه یابد یا در اکثر موقعیت‌ها با شدت همراه باشد، ممکن است نشانه‌ای از مشکل رفتاری باشد و نیاز به مداخله تخصصی دارد.

گلبازی ادامه داد: برخی والدین به اشتباه هر نوع مخالفت یا پافشاری کودک را به عنوان لجبازی می‌شناسند، در حالی‌که در بسیاری از مواقع این رفتارها به‌دلیل نیاز به جلب توجه، خستگی، گرسنگی یا اضطراب است.

این مشاور حوزه کودک با تاکید بر اینکه برخورد دستوری و تنبیهی با لجبازی نه‌تنها اثربخش نیست، بلکه آن را تشدید می‌کند، گفت: بهترین روش مواجهه با لجبازی، حفظ آرامش، دوری از تنش و ارائه گزینه‌های انتخابی به کودک است. برای مثال، به جای گفتن الان باید غذا بخوری، می‌توان از کودک پرسید دوست داری الان سوپ بخوری یا نیم ساعت دیگر؟‌

وی بیان کرد: والدین باید از تبدیل موقعیت‌های تربیتی به میدان قدرت‌نمایی پرهیز کنند، چراکه در چنین حالتی، کودک برای اثبات استقلال خود، بیشتر پافشاری می‌کند.

گلبازی تصریح کرد: در خانواده‌هایی که والدین دچار اضطراب زیاد، سخت‌گیری یا مشغله‌های مفرط هستند، فرصت کافی برای تمرین استقلال به کودک داده نمی‌شود و همین مسئله می‌تواند به رفتارهای لجبازانه منجر شود.

وی با اشاره به اهمیت الگوگیری کودکان، ابراز کرد: رفتار والدین، گفت‌وگوها، نحوه تعامل با دیگران و حتی نوع پاسخ به مخالفت‌ها، همه به‌طور مستقیم بر تربیت کودک اثرگذار است. کودکانی که والدینشان خود لجباز یا سخت‌گیر هستند، معمولاً همین الگو را در رفتار خود بازتولید می‌کنند.

این مشاور تربیتی امور کودکان تأکید کرد: استفاده از روش‌های انعطاف‌پذیر، پذیرش استقلال کودک و شناخت علل زمینه‌ای رفتارها، می‌تواند از بروز لجبازی‌های ناسالم در کودکان جلوگیری کند.

وی  با تأکید بر اهمیت آگاهی والدین خاطرنشان کرد: مطالعه منابع علمی و استفاده از راهنمایی متخصصان حوزه کودک، کمک بزرگی به والدین در مسیر تربیت فرزندانی سالم و متعادل خواهد بود. 

انتهای پیام