به گزارش ایسنا، لورن توماسی، خبرنگار استرالیایی در حالی که میکروفون تلویزیون در دست داشت و در حال پخش زنده اعتراضات لس‌آنجلس برای بینندگان در خانه بود هدف یک گلوله پلاستیکی قرار گرفت. لورن پس از نیک استرن، عکاس بریتانیایی، دومین روزنامه‌نگاری بود که هنگام پوشش اعتراضات در لس‌آنجلس که به دلیل حملات مهاجران برانگیخته شده، با گلوله‌های غیرکشنده هدف قرار می‌گیرد. اما او اولین کسی بود که در دوربین‌ها ثبت و تصویر او در سراسر جهان پخش شد.

گاردین نوشته است: اکنون برای هر کسی که می‌تواند آن کلیپ را به صورت آنلاین تماشا کند، هیچ بهانه‌ای برای ندانستن اینکه ایالات متحده در حال تبدیل شدن به چه چیزی است، وجود ندارد؛ وقتی می‌توانید فریاد او را بشنوید و ببینید که فیلمبردار به سرعت برای فیلمبرداری از جمعیت وحشت‌زده دور می‌شود. این سناریویی بود که همه از زمان روی کار آمدن دونالد ترامپ از آن می‌ترسیدند. جوخه‌های ترور به جوامعی که به دموکرات‌ها رأی می‌دهند و از نظر اخلاقی خود را ملزم به مقاومت در برابر آنها می‌دانند، هجوم می‌آورند و نوعی رویارویی خشونت‌آمیز را ایجاد می‌کنند که بهانه‌ای برای اعزام نیروهای گارد ملی ایجاد می‌کند - و در نهایت رویارویی بین قدرت فدرال و ایالتی که می‌تواند دموکراسی ایالات متحده را به لبه پرتگاه ببرد.

اکنون ممکن است چیزی شبیه به این در کالیفرنیا در حال وقوع باشد، جایی که فرماندار ایالت، گوین نیوسام، رئیس جمهور را به تلاش برای «ایجاد بحران» برای اهداف خود متهم کرده و هشدار داده است که هر معترضی که با خشونت پاسخ دهد، فقط به نفع او عمل می‌کند. این ایده که این ریاست جمهوری در نهایت می‌تواند به جنگ داخلی منجر شود، دیگر مانند گذشته اغراق‌آمیز به نظر نمی‌رسد. یا به عبارت دیگر، ترامپ به آنچه می‌خواست رسیده است، یعنی اینکه همه کانال‌ها را عوض کنند: دیگر به مشاجره شرم‌آور او با ایلان ماسک بر سر کاهش مالیات‌ها خیره نشوند و به نمایش رقیبی که او با عجله ایجاد کرده است، بپردازند.

پس از وقفه‌ای کوتاه در برنامه‌ها، این شومن بزرگ دوباره کنترل را به دست گرفته است. اما در این میان، جهان چیز مفیدی در مورد اینکه چه کسی در رویارویی بین دو غول خودبین، که یکی از آنها تمام پول و دیگری تمام قدرت اجرایی را در اختیار دارد، برنده می‌شود، آموخته است. در الیگارشی‌های ایالات متحده، درست مانند الیگارشی‌های روسیه، معلوم می‌شود که هنوز هم روسای جمهور هستند که می‌توانند دستور کار را تعیین کنند.

این درسی است که اینجا وجود دارد: وقتی یک جنبش پوپولیستی به قدرت می‌رسد، حتی ثروتمندترین افراد نیز نمی‌توانند مطمئن باشند که می‌توانند از این قدرت به نفع خود بهره‌برداری کنند یا کنترل کامل بر اوضاع داشته باشند.

انتهای پیام