به گزارش ایسنا، جی. رندی تارابورلی، نویسنده آمریکایی که پیش‌تر پنج کتاب درباره خانواده کندی نوشته، در تازه‌ترین اثر خود با عنوان «جان اف کندی: عمومی، خصوصی، سری» برای نخستین‌بار به زندگی شخصی، عمومی و پنهانی جان اف. کندی می‌پردازد.

او هدف خود را ارائه‌ پرتره‌ای انسانی و عمیق از کندی اعلام کرده؛ چهره‌ای که فراتر از سیاست، تصمیمات نظامی و ظاهر کاریزماتیکش، دچار کشمکش‌های شدید درونی و احساس شرم و گناه بوده است.

تارابورلی می‌گوید هدفش فهرست‌کردن روابط کندی با زنان نبوده، بلکه تمرکز کرده بر زنانی که در زندگی او «تأثیرگذار» بوده‌اند؛ از جمله جوان لوندبرگ، مهماندار هواپیمایی که در دهه ۱۹۵۰ با کندی رابطه عاشقانه‌ای داشت و به گفته نویسنده، پس از بارداری، مجبور به سقط جنین شد.

تارابورلی روایت می‌کند که کندی پس از تولد نوزاد مرده‌اش در سال ۱۹۵۶، از همراهی با همسرش ژاکلین کندی سرباز زد و همین باعث طرد او توسط خانواده‌های دو طرف شد. در این دوران بود که به لس‌آنجلس رفت و با لوندبرگ آشنا شد؛ زنی که هیچ آشنایی قبلی با دنیای سیاسی کندی نداشت و توانست به شنونده صادق دردهای درونی‌اش تبدیل شود.

به گزارش گاردین، تارابورلی در کتابش کندی را «خیانتکار، اما باوجدان» توصیف می‌کند. به گفته او، کندی برخلاف بسیاری از سیاستمداران، وجدان داشت و از رفتارهایش شرمنده بود. این احساس گناه، در کنار رویدادهای مهمی چون مرگ پسر نوزادش پاتریک و تشویق همسرش برای دیدار با خواهر ناتوان ذهنی‌اش، رزماری که به‌دستور پدرش پنهان شده بود، باعث شد کندی به‌تدریج به انسانی مسئول‌تر و پخته‌تر تبدیل شود.

در همین راستا، تارابورلی می‌نویسد که کندی نسبت به اشتباهات خود مسئولیت‌پذیر بود. نمونه شاخص این ویژگی، سخنرانی او پس از شکست فاجعه‌بار عملیات خلیج خوک‌ها (تهاجم به کوبا در سال ۱۹۶۱) بود که به‌رغم به ارث‌بردن آن از دولت آیزنهاور، مسئولیت کامل شکست را پذیرفت. همین رفتار باعث افزایش محبوبیتش نزد مردم شد و نرخ تأیید عمومی‌اش به ۸۵٪ رسید.

این کتاب پاسخی است به تصویری که معمولا از کندی به عنوان یک «مرد بی‌اخلاق» ترسیم می‌شود. در کنار کتاب دیگری از همین نویسنده با عنوان «ژاکلین: عمومی، خصوصی، پنهان»، این اثر تلاش می‌کند تصویری کامل‌تر از رابطه پیچیده جان و ژاکلین کندی ارائه دهد.

در نهایت، تارابورلی کندی را مردی معرفی می‌کند که در سال‌های پایانی عمرش، به انسان تازه‌ای تبدیل شده بود؛ انسانی که می‌خواست از گذشته فاصله بگیرد، مسئولیت بپذیرد و بالاخره خود را انسانی خوب بداند، حتی اگر هنوز از آن مطمئن نبود.

انتهای پیام