به گزارش ایسنا، مردم غزه این روزها تنها می‌توانند یک وعده غذایی در طول شبانه‌روز داشته باشند. آنها مجبورند، انتخاب کنند که به کدام یک از فرزندانشان غذا بدهند. مواد غذایی به شدت کم است و مردم، به‌ویژه کودکان با گرسنگی دست و پنجه نرم می‌کنند. همه بانک‌ها تعطیل هستند و بحران نقدینگی وجود دارد، ۲۰ دلار برای یک تخم‌مرغ؛ ۱۴۰۰ دلار برای یک کیسه آرد که ممکن است ۲۰ روز دوام بیاورد.

این وضعیت اسفناک اهالی غزه، مانند «امل نصار» ۳۵ ساله، معلم زبان انگلیسی اهل دیر البلح در بخش مرکزی منطقه محاصره شده فلسطین است. او به همراه سه فرزند و همسرش جزو بیش از دو میلیون ساکن غزه هستند که تقریباً طی دو سال از جنگی که در اکتبر ۲۰۲۳ آغاز شد، در محاصره مانده‌اند.

نصار چند روز پیش در پیامی در واتس‌اپ نوشت که «ما غذای کافی برای خوردن نداریم.»

رژیم صهیونیستی روز دوشنبه ۲۸ ژوئیه، برای دومین روز متوالی حملات خود علیه غزه را برای به اصطلاح «بهبود وضعیت بشردوستانه» متوقف کرد. این اقدام پس از یک سری هشدارها و ابراز نگرانی‌ها از سوی رهبران و مقامات جهانی، از سوی سازمان بهداشت جهانی، سازمان ملل و ده‌ها آژانس بشردوستانه مبنی بر اینکه سوءتغذیه و حتی گرسنگی در غزه در «مسیر خطرناکی» قرار دارد، صورت گرفت.

بنابر گزارش یواس‌اِی تودی، اما این، تغییر چندانی در وضعیت غزه ایجاد نمی‌کند. «برنامه جهانی غذا» در سازمان ملل می‌گوید که یک سوم جمعیت غزه برای چند روز متوالی غذا نمی‌خورند. به گفته این نهاد، از هر ۴ نفر ساکن غزه، یک نفر «در شرایط قحطی» به سر می‌برد. وزارت بهداشت غزه نیز می‌گوید که بیش از ۱۰۰ نفر در روزهای اخیر بر اثر سوءتغذیه جان خود را از دست داده‌اند.

اما اسرائیل اتهامات مبنی بر اینکه عمداً مردم غزه را گرسنه نگه می‌دارد، رد کرده است و حتی سازمان ملل را به عدم جمع‌آوری و توزیع کمک‌های مستقر در مرز غزه متهم می‌کند. اسرائیل همچنین نزدیک به دو سال است که حماس را به دزدیدن کمک‌های ارسالی به مردم درمانده و گرسنه غزه و استفاده از آن به عنوان سلاحی برای کنترل متهم می‌کند.

گزارش‌های اخیر، ازجمله یک بررسی داخلی در دولت ایالات متحده که توسط شبکه سی‌ان‌ان منتشر شد، نشان می‌دهد که شواهدی مبنی بر سرقت کمک‌ها توسط حماس وجود ندارد. در بحبوحه فشارهای فزاینده بین‌المللی، اسرائیل به امارات متحده عربی و اردن اجازه داده است تا ارسال کمک‌های آرد، شکر و غذاهای کنسروی به غزه را از سر بگیرند اما امدادگران می‌گویند که ارسال هوایی به اندازه ورود کامیون‌های حامل کمک‌های بشردوستانه مؤثر نیست.

یواس‌ای تودی افزود: حتی هواپیماهای ترابری بزرگ هم نمی‌توانند به اندازه کاروان‌های کامیون، کمک حمل کنند. آنها همچنین می‌توانند خطرناک باشند زیرا کمک‌های هوایی که از هواپیماها رها می‌شوند، می‌توانند افرادی را که سعی در رسیدن به آنها دارند، زخمی کنند یا به کشتن دهند.

«بکی رایان» مدیر گروه امدادی «کِر» (CARE) که در دیر البلح یک کلینیک درمانی دارد، گفت: ما برای ورود به غزه به غذای بیشتری نیاز داریم. او گفت که شاهد افزایش موارد کودکانی بوده است که یا دچار سوءتغذیه حاد هستند و افزایش شدید دما در تابستان همراه با منابع محدود آب، اوضاع را بدتر می‌کند.

روزنامه لس‌آنجلس تایمز نیز در گزارشی درباره وضعیت غیر انسانی و اسفناک غزه، به مساله تحقیر سیستماتیک فلسطینیان توسط صهیونیست‌ها و قحطی در این باریکه پرداخت و تاکید کرد که تحقیر و گرسنگی دادن به مردم غزه از دیرباز یک استراتژی بوده است.

«عماد موسی» از ساکنان غزه در این گزارش نوشت: یک سرباز اسرائیلی پایش را در راهروی باریک مدرسه ما به دیوار تکیه می‌داد و سپس به ما دستور می‌داد: از زیر پای من رد شوید، وگرنه مدرسه تعطیل است. این اتفاقی بود که برای ما بچه‌ها در اوایل دهه ۱۹۹۰ در اردوگاه پناهندگان الشاطی در شمال غزه، معروف به «اردوگاه ساحلی»، تکرار می‌شد.

او ادامه داد: کمی طول کشید تا بزرگ شویم و آن را به عنوان تحقیر سیستماتیک درک کنیم، تجربه‌ای که بیشتر برخوردهای ما با ارتش اسرائیل را تعریف می‌کند. این باعث شد بسیاری از ما احساس درماندگی و خشم کنیم، زیرا به نظر می‌رسید که حمله‌ای به انسانیت ماست.

عماد موسی نوشت: پیش از تأسیس اسرائیل در سال ۱۹۴۸، جنبش صهیونیستی در فلسطین، آگاهی ما را به‌عنوان یک ملت نفی می‌کرد و ما را صرفاً «عرب» می‌نامید که نشان‌دهنده فقدان هویتی منحصر به فرد بود. و با نگاه به ما، همان‌طور که قدرت‌های استعماری به اتباع خود می‌نگریستند، ما را پست‌تر و کم‌ارزش‌تر از دولت‌بودن می‌دانستند.

به نوشته او، امروزه بسیاری از اسرائیلی‌ها، فلسطینی‌ها را فلسطینی - مردمی با هویت - می‌دانند اما هنوز به مفهوم یهودیان برتر اسرائیلی پایبند هستند. این تفکر سلسله مراتبی، اشغال را عادی کرده است، به طوری که مقاومت فلسطینی‌ها در برابر آن به عنوان تجاوز به نظم طبیعی تلقی می‌شود.

این فلسطینی ساکن غزه تصریح کرد: دهه‌ها تضعیف ما به سطح وحشتناکی رسیده و آنچه از وجود فیزیکی ما باقی مانده بود را نیز نابود کرده است. ظاهراً اکنون محاصره، بمباران بی‌هدف، آواره کردن و گرسنگی دادن ما کافی نیست. اکنون از ما خواسته می‌شود که برای غذا بمیریم.

«احمد» معلم تاریخ در غزه با اشاره به سیستم جدید توزیع غذا تحت بنیاد بشردوستانه غزه که مورد حمایت آمریکا و رژیم صهیونیستی است، می‌گوید: ما به دام تله‌های مرگی افتادیم که به‌عنوان کمک‌های بشردوستانه نامگذاری شده‌اند.

«فیلیپ لازارینی» کمیسر کل آژانس کمک‌رسانی سازمان ملل به فلسطینیان نیز برای توصیف اهالی غزه گفت که آنها «نه مرده هستند و نه زنده، آنها اجساد متحرک هستند.»

در واقع، جنگ غزه خونین‌ترین جنگ در تاریخ معاصر است. آمار فلسطینی‌ها نشان می‌دهد که تا ماه ژوئیه، ۵۹ هزار نفر، از جمله ۱۸۰۰۰ کودک توسط ارتش اسرائیل کشته شده‌اند. مطالعه‌ای توسط دانشگاه لندن، تعداد کشته‌شدگان را ۱۰۰هزار نفر تخمین زده است.

بیش از ۸۵ درصد از کسانی که زنده مانده‌اند، آواره شده و تنها در ۲۰ درصد از این باریکه به‌طور فشرده جای گرفته‌اند. بسیاری از آنها با قحطی روبرو هستند، در حالی که بقیه ماه‌هاست که دچار سوءتغذیه مداوم هستند.

این وضعیت وخیم، حس خودباوری بسیاری از اهالی غزه را تضعیف کرده است. بسیاری می‌گویند که دیگر برایشان مهم نیست که زنده بمانند یا بمیرند.

به نوشته عماد موسی، با این کار و تحت این فشارها که حتی اولیه‌ترین حق انسان‌ها، یعنی حق حیات را هدف قرار می‌دهد، فرد بخشی از روح خود، یعنی حس خود به عنوان یک انسان را از دست می‌دهد.

او افزود: برای ترسیم دایره تحقیر غیرانسانی‌سازی، آنها حق ما برای احساس درد را انکار می‌کنند.

انتهای پیام