به گزارش ایسنا، محمدحسین زاده در یادداشتی نوشت: عرصه بین الملل میدان کنش و واکنش است. اگر پیام قوت و ایستادگی ارسال کنی، دشمن به گونه ای تصمیم می گیرد و قدم برمی‎دارد و اگر پیام ضعف بفرستی، دشمن جسارت بیشتری برای اقدام پیدا خواهد کرد. آغاز اشغال زمینی غزه، پیام مستقیم اسرائیل به اجلاس دوحه است . اگر در دوحه کشورهای عربی و اسلامی، به جای سخنرانی و بیانیه دادن؛ نه اقدام نظامی که از بسیاری از آن کشورها بعید بود، بلکه تحریم اقتصادی و سیاسی رژیم صهیونیستی را عملیاتی می کردند؛ شاید نوع مواجهه اسرائیل تفاوت می کرد.

اسرائیل امروز خیالش از بسیاری از کشورهای منطقه راحت است. می داند که اگر پایتخت آن ها را هم هدف بمباران قرار دهد، جرئت و جسارتی در آن ها برای پاسخ وجود ندارد. عکس سران کشورهای اسلامی در دوحه، می توانست پیام عزت و اقتدار و ایستادگی به اسرائیل باشد؛ ولی واکنش ضعیف آن ها و بیانیه ضعیف تر اجلاسیه، این پیام را به کودک‌کش منطقه داد که کشورهای عربی منطقه از ناامنی در دوحه ترسیده اند، ترسی که آن ها را منفعل و خانه نشین کرده است. ترسی که دست‌شان را برای اقدام عملی لرزانده و پایشان را سست کرده. رهبران حاضر در اجلاسیه دوحه باید بنشینند و اشغال نظامی غزه را بنگرند که چگونه در دو سال گذشته، با سستی و بی‌عملی خود، اجازه کشتار کودکان و زنان و مردان غزه را داده‌اند و چگونه با سکوت خود، قاتل را تشویق کرده‌اند. مردم لبنان وقتی امروز غزه را می بینند و دیروز دوحه را، به خود حق می‌دهند که سلاح مقاومت تنها وسیله‌ دفاع از جان و مال و خاک و ناموس ایشان‌ است که این سال‎ها نشان داده است خشاب سلاح‌های عربی، خالی است! جای تاسف است که در بسیاری از کشورهای اروپایی و آمریکایی تظاهرات حمایت از غزه بیش از کشورهای عربی منطقه است و حالا روسای بعضی کشورها همچون اسپانیا اقدام عملیاتی ‌شان علیه صهیونیست‌های قاتل بیش از سران اردن و مصر و عربستان و امارات و ترکیه و قطر و... است. این که از امروز در غزه چه خواهد شد و آیا اسرائیل به هدف خود خواهد رسید یا نه، تاریخ مشخص می‌کند. و البته که سنت الهی ظالم را زمین خواهد زد و از دل آتش غزه، ققنوس انتقام بر سر اسرائیل فرود خواهد آمد. ولی تاریخ هم خواهد نوشت که کشورهای عربی و اسلامی به جز ایران و یمن و مقاومت لبنان، کسی در دفاع از فلسطین قدمی برنداشت. با اشغال نظامی غزه، از امروز فرد به فرد فلسطینی ها، فرمانده مقاومت خواهند بود. غزه امروز مظلومانه سرفراز ایستاده؛ با مقاومتش، با اشکش، با قطره قطره خونش؛ اسرائیل را در میان افکار عمومی جهان تبدیل به منفورترین حالت ممکن در طول عمر کوتاه و سیاهش قرار داده است. غزه با مقاومتش و با شهدایش تکلیفش را با خود، اسرائیل و جهان اسلام و فضای بین الملل مشخص کرده است. ولی رهبران پایتخت‌های اسلامی اگر همچنان از ترس خود در کاخ رویاهای پیمان ابراهیم خزیده‌اند، عقوبت رفتار خود را خواهند دید؛ و با لگد دشمن از خواب برمی خیزند. رفتار این ماه‌های اسرائیل نشان می‌دهد که نگاهش به جنگ، یک نگاه سیاسی یا اقتصادی نیست، حتی مرزگشایی‌اش از سر تامین امنیت امروز خود نیست؛ بلکه تحقق آرزوی مرزهای نیل تا فرات را با نگاهی ایدئولوژیک دنبال می کند. با چنین دشمنی دیگر نمی توان مواجهه‌ای سیاسی کرد. او با نگاه ایدئولوژیک خود بعد دوحه سراغ دیگر کشورهای منطقه هم خواهد رفت؛ کما این که خاک سوریه را نیز اشغال و امکانات ترکیه در سوریه را بمباران کرده. مصر، اردن، سوریه، لبنان، عراق، ترکیه و عربستان باید منتظر ترکش‎های طرح نیل تا فرات باشند؛ اسرائیلی که بعد این همه کشتار، هزینه از دست دادن افکار عمومی جهان را داده و خیالش از بی عملی سازمان های بین المللی راحت است؛ پس چرا قدم‌های دیگرش را برندارد؟! بمباران دیروز دوحه، فردای آنکارا و ریاض می تواند باشد! مقاومت در تاریخ نامش به ایستادگی در مقابل ماشین ترور صهیونیست‌ها، به نیکی خواهد ماند؛ ولی نام بعضی از روسا و شیوخ کشورهای منطقه به چه صفتی ماندگار خواهد شد؟

انتهای پیام