به گزارش ایسنا، به نقل از روزنامه اینترنتی فراز، «برای فاتحه خوانی به بهشت زهرا رفته و مشغول شستن سنگ مزار بودم که با صدای نزدیک و بلند پارس سگی جا خوردم. چند ردیف بالاتر خانواده‌ سه نفره‌ای را به همراه یک توله سگ سفید از آن سگ‌هایی که بیشتر شبیه عروسک هستند تا حیوانی واقعی، دیدم. سگ تکانی به خود داد و بدون مقاومت و واکنش صاحبش میان قبرها شروع به دویدن کرد. همانطور که می‌دوید بنا به عادت تمامی سگ‌ها پای شمشاد بالاسر یکی از قبرهای قدیمی ادرار کرد! تعادل اعصابم را از دست دادم، به این فکر می‌کردم چند بار این سگ آمده و شاید روی سَروِ بالاسرِ مزار مادر من هم... »

این‌ها را زنی می‌گفت که شاهد تمام ماجرا بود و بابت واکنش احتمالی مالک سگ، جرات اعتراض هم نداشت! چرا که بارها شاهد بحث‌هایی بین صاحبان سگ‌ها و سایر مردم در فضای مجازی بوده و می‌گوید همواره اعتراض مردم با واکنش تند این افراد خاموش می‌شود.

این تصویر، تنها گوشه‌ای از جدال سنت‌ها و سنت‌شکنی‌ها در دل آرامستان‌های کشور است.

تکرار روایات متعدد از حضور سگ‌ها در آرامستان نشان از یک چالش جدی میان صاحبان حیوانات خانگی و دیگر مراجع است. چالشی که علی‌رغم تدوین قوانین و مقررات و افزایش نظارت‌ها از سوی سازمان‌های ذی‌صلاح، حل نشده و این قوانین توانایی بازدارندگی ندارد.

اداره بازرسی سازمان بهشت زهرا در گفت و گو با فراز، تاکید کرد قوانینی برای برخورد با ورود حیوانات خانگی به تمامی آرامستان‌ها وضع شده که مجریان آن نگهبانان و گروه‌های انضباط شهری هستند. طبق گفته این سازمان، ماموران انضباط شهری، در محوطه آرامستان در مواجهه با سگ‌ها به صاحبان اخطار داده و نگهبانان نیز، با بررسی ماشین‌ها، از ورود افراد با حیوانات خانگی ممانعت می‌کنند.

با توجه به وسعت بهشت زهرا و فراوانی مراجعان، به‌نظر می‌رسد این میزان نظارت برای بازرسی و برخورد با خودروهای شخصی که حیوانات خانگی را به همراه خود وارد محوطه قبرها می‌کنند کافی نیست.

دنیا چه می‌کند؟

منع ورود حیوانات خانگی به محوطه آرامستان تنها محدود به ایران نبوده و در سایر کشورها آسیایی و غربی نیز، این قوانین بسیار روشن و سخت‌گیرانه است. برخی کشورها مانند ایالات متحده آمریکا یا فرانسه ورود هرگونه حیوان خانگی را به طور کامل ممنوع اعلام کرده‌اند و در برخی کشورها ورود حیوانات مشروط به داشتن قلاده و جمع‌آوری فضولات آن‌ها در این مکان‌ها مجاز است. این مقررات، از سطح ملی تا محلی، معمولا توسط مدیریت آرامستان یا شهرداری‌ها تعریف و اجرا می‌شود.

در انگلستان، این قوانین در سطح محلی تعیین می‌شوند؛ به گونه‌ای که در برخی شهرها مانند «ساوت‌وارک»، مدیران آرامستان‌ها ورود سگ را تنها با شرط داشتن قلاده و کنترل مجاز دانسته‌اند و در برخی شهرهای دیگر مثل «باث»، ورود سگ‌ها به تصمیم شورای شهر در همه زمان‌ها ممنوع اعلام شده است.

در کانادا نیز بسیاری از آرامستان‌های شهری، قوانین داخلی خود را بر اساس شروطی مانند داشتن قلاده و جمع‌آوری فضولات تنظیم کرده‌اند. برای نمونه، آیین‌نامه یکی از قبرستان‌های بریتیش کلمبیا، به صراحت اشاره دارد که مالکان موظف به جمع‌آوری فضولات حیوان خود هستند و کیسه‌های مخصوص نیز به صورت رایگان در اختیار آن‌ها قرار می‌گیرد. این تفاوت در رویکردها نشان‌دهنده اهمیت تدوین مقررات دقیق و بومی‌سازی شده برای هر منطقه است.

تدوین دستورالعمل‌های شفاف، اطلاع‌رسانی و نصب تابلوها می‌تواند به کاهش این نوع هنجارشکنی‌ها کمک کند، اما تا زمانی که صاحبان حیوانات خانگی، مسوولیت حضور حیوانات‌شان را در مکان‌های عمومی جدی نگیرند، نمی‌توان انتظار داشت که در آرامستان‌ها یا هرفضای دیگری، نظارت‌های این‌چنینی تاثیری بر هنجارشکنی‌ها داشته باشد.

انتهای پیام