به گزارش ایسنا، یکی از معتبرترین آزمایشگاه‌های بازسازی چهره، چهره‌های پشت چهار ماسک را به زندگی زنده بازگرداند و هنر خارق‌العاده کلمبیای شرقی بین قرن‌های ۱۳ تا ۱۷ میلادی را آشکار کرد.

به نقل از آی‌ای، باستان‌شناسان آزمایشگاه چهره در دانشگاه جان مور لیورپول(Liverpool John Moore) برای یک مطالعه جدید، ، چهار مومیایی از مؤسسه مردم‌شناسی و تاریخ کلمبیا را از ماسک‌های خود خارج کردند. نحوه ساخت این ماسک‌ها توسط فرهنگ‌های ماقبل کلمبیایی آمریکای جنوبی به آنها اجازه می‌داد تا با بقایای اجساد ترکیب شوند، به طوری که به نظر می‌رسید اجساد زنده هستند.

با چهره‌هایی که به طور دائمی و چشمگیر داخل ماسک‌های تشییع جنازه حفظ شده بودند، محققان توانستند ماسک‌های آسیب‌دیده را بدون برداشتن فیزیکی آنها بازسازی کنند و به گذشته دست‌نیافتنی، جان تازه‌ای ببخشند.

یکی از محققان این آزمایشگاه گفت که این پروژه شیوه‌های فرهنگی مردم بومی آمریکای جنوبی را برجسته می‌کند و امیدواریم توجه بیشتری را به این تمدن‌های باورنکردنی جلب کند.

ماسک‌هایی که بر روی صورت مردگان ساخته شده‌اند

این ماسک‌ها نمونه‌های خارق‌العاده‌ای از هنر دست و تنها ماسک‌هایی از این نوع هستند که در کلمبیا وجود دارند و به دلیل توانایی در ترکیب با صورت و به جا گذاشتن اثری دائمی که از آزمون زمان جان سالم به در برده است، منحصر به فرد هستند.

این ماسک‌ها در گورهایی کشف شده‌اند که غارت شده بودند، بنابراین نمی‌توانستند هیچ زمینه‌ای فراتر از اینکه به چه کسی تعلق دارند، ارائه دهند.

این چهار ماسک به ترتیب بر روی صورت یک کودک ۶ تا ۷ ساله، یک زن ۶۰ ساله و دو مرد جوان قرار داشتند. این ماسک‌های سبک‌دار از رِزین، خاک رس و ذرت با رگه‌هایی از طلا و مهره‌هایی در اطراف چشم ساخته شده بودند. آنها در کوردیلرای شرقی، منطقه‌ای در رشته‌کوه آند کلمبیا پیدا شدند و گمان می‌رود قدمت آنها به سال‌های ۱۲۱۶ تا ۱۷۹۷ میلادی بازگردد.

آنها مستقیماً روی قسمت قدامی جمجمه تشکیل شده بودند و کل صورت و فک را می‌پوشاندند. با توجه به اینکه آنها روی صورت افراد ساخته شده‌اند، این موضوع نشان دهنده مهارت هنرمند ویژه تشییع جنازه است.

فناوری به غیرممکن‌ها دست می‌یابد

تیم آزمایشگاه چهره، ماسک‌ها را به صورت دیجیتالی کنار زد تا چهره‌ها را آشکار کند و از اسکن‌های سی‌تی‌اسکن برای گرفتن تصاویر سه‌بعدی از آن استفاده کرد.

محققان از هر نمونه تصاویر دوبعدی گرفتند و سپس اسکن‌ها را برای بازسازی چهره آنها تجزیه و تحلیل کردند. یک نرم‌افزار به آنها امکان داد بافت صورت را اضافه کنند و یک قلم لمسی به آنها اجازه داد تا عضلات را به صورت مجازی روی جمجمه‌های دیجیتال ترسیم کنند.

محققان تا آنجا پیش رفتند که از اندازه‌گیری‌های صورت مردان کلمبیایی که امروزه زندگی می‌کنند، استفاده کردند؛ کاری که نمی‌توانستند برای زن یا کودک انجام دهند. بنابراین مجبور شدند از تخصص خود در آناتومی استفاده کنند، کاری که صنعتگران انجام می‌دادند، تا جزئیات از دست رفته را پر کنند.

دکتر جسیکا لیو(Jessica Liu)، مدیر پروژه Face Lab گفت: ما از یک فرآیند مجسمه‌سازی دیجیتال برای بازسازی هر چهره استفاده کردیم. با کمک یک قلم و نرم‌افزار تخصصی، عضلات، پوست و چربی را به صورت دیجیتالی روی جمجمه‌ها بازسازی کردیم.

یک فرهنگ پیچیده

فراتر از اهمیت پیشرفت‌های اخیر در فناوری که اخیراً بازسازی‌های صورت را به تیتر خبرها تبدیل کرده است، محققان اعتراف کردند که آنها در توانایی خود برای ثبت چین و چروک، کک و مک و منافذ پوست، رنگ پوست، مو و رنگ چشم محدود هستند. ضمن اینکه این تصاویر نباید صد درصد واقعی تلقی شوند، بلکه باید به عنوان تلاقی واقعیت و تفسیر در نظر گرفته شوند.

با این حال، پروژه اخیر Face Lab بخش قابل توجهی از تاریخ را آشکار می‌کند و با ترکیب فناوری، صنایع دستی و شیوه‌های تدفین، پیچیدگی درک این فرهنگ‌ها از آناتومی انسان را آشکار می‌کند و همچنین به باورهای آنها در مورد مرگ اشاره دارد.

محققان می‌گویند مردم کلمبیا در گذشته شیوه‌های تدفین پیچیده‌ای داشتند که تلاش می‌کردند مردگان خود را برای بینندگان آینده حفظ کنند.

انتهای پیام