به گزارش ایسنا، ناصر تقوایی علاوه بر سینما، عاشق عکاسی بود. او در روزنامه کیهان به سال ۱۳۵۲ ، ۱۳ اردیبهشت درباره هنر عکاسی گفته است: «عکس گرفتن از یک گوشه این جامعه، یا بازسازی یک گوشه‌ی آن به همان شکلی که ظاهرا به چشم می‌آید کار مهمی نیست، مشکل مشاهده‌ی روحیه جامعه است. روح جامعه همان چیزی است که من به آن می‌گویم فضا. نه آن چیزی که فقط به چشم دیده می‌شود. فضای تیره، در یک روز روشن و آفتابی هم تیره است. پس این تیرگی در کجاست؟ در جان آدمی که دارد زیر آفتاب راه می‌رود.» 

عکسی که در ادامه ناصر تقوایی را در حال عکاسی نشان می‌دهد، توسط پویان مقدسی از شاگردانش گرفته شده است.

عکس‌های ناصر تقوایی که در حال حاضر در اختیار خانواده‌اش است، بسیارند. اما یکی از این عکس‌ها از مجموعه‌ای که در اختیار سیف‌الله صمدیان است، سال گذشته به نمایشگاهی با نام «چند تکه آینه» سپرده شد که حالا پس از درگذشت هنرمند مهتا محدت ـ کیوریتور نمایشگاه ـ تصویر آن را در اختیار ایسنا قرار داده است.

در کنار عرض‌اندام تقوایی در هنرهای تجسمی و به طور خاص عکاسی، هنرمندان این عرصه هم تمایلی ویژه به او نشان داده‌اند که در آثاری که در ادامه خواهید دید، بخشی از آن نمایان است.  

بهزاد خورشیدی، هنرمند گرافیست به مناسبت زادروز ناصر تقوایی با انتشار طرحی از چهره او، به ویژگی‌های این فیلمساز موج نوی سینمای ایران پرداخت. این اثر سال ۱۴۰۰ همزمان با زادروز تقوایی در ایسنا منتشر شد.

۱۴ سپتامبر در صفحه رسمی ناصر تقوایی در فضای مجازی طرحی منتشر شد همراه با این جمله: «انگار که شلیک شده باشد به شقیقه آنکه اندیشمندانه خلق می‌کند.»

طراح این اثر بزرگمهر حسینی‌پور، طراح و کاریکاتوریست باسابقه کشورمان است.  

هادی حیدری ـ کارتونیست و روزنامه‌نگار ـ هم پس از درگذشت ناصر تقوایی در ۸۴ سالگی، طرحی را از او منتشر کرده است. این طرح سیاه‌قلم در صفحه شخصی او قابل مشاهده است. 

در میان کاریکاتورهای تصویرشده از ناصر تقوایی، تماشای این اثر حتی در روز مرگش برای ثانیه‌ای لبخند بر لب تماشاگر می‌نشاند. هنرمند این کاریکاتور، امین منتظری ـ  کارتونیست، گرافیست و کارگردان انیمیشن ـ است.   

اثرِ نقاشی زیر با هنرمندی هادی جمشیدی، پنج سال قبل در صفحه هنرمند منتشر شده است. با گله از آنچه بر فضای کاری تقوایی گذشت. در بخشی از توضیح آن آمده است: « ... او هرگز ریا را بر همواری راهش نگزید. شفاف، آرام و صبور در حضور دیگران ایستاد. راضی از ایستادگی‌اش و خیره با افقی دورتر که تنها با سخن راست سپیده خواهد زد... او از خود نگفت. همیشه از «ما» گفت...»

انتهای پیام