به گزارش ایسنا، «امیر سرتپ خلبان عمرانی» از پیشکسوتان نیرو هوایی ارتش روایت می‌کند: «آشنایی من با شهید فکوری به زمانی بر می گردد که ایشان پس از گذراندن دوره تکمیلی پرواز از آمریکا به ایران بازگشت. او آن زمان در درجه ستواندومی بود. از همان اوایل که ایشان را دیدم دریافتم که تقیدات خاصی نسبت به قرآن و اسلام دارد.

با وجود جو خاص آن زمان هرگز ندیدم که لحظه‌ای از نمازش غافل باشد. شب‌های جمعه در جلسات قرائت قرآن شرکت می‌کرد و با صدای گرمش قرآن را تلاوت می‌کرد. یکی از صفات بارز ایشان انفاق بود. همیشه به ضعفا و نیازمندان کمک می‌کرد و در پایگاه هوایی شیراز بخشی از حقوق ماهیانه خود را به کارگرانی که کار می‌کردند اختصاص داده بود.

به خاطر دارم کارگری دختر دم بختی داشت و برای تهیه جهیزیه دخترش با مشکل مالی روبه رو بود. شهید فکوری فرشی ۱۲ متری را به صورت اقساط از فروشگاه خرید و به آن کارگر داد تا در مورد تهیه جهیزیه دخترش در مانده نشود. پس از انتصاب ایشان به سمت فرماندهی نیروی هوایی من به عنوان جانشین فرماندهی در خدمتشان بودم. شهید فکوری انسان بسیار خوش فکر و دریادلی بود. از مدیریت بسیار بالایی برخوردار بود و در اجرای اهداف ملی به اسلام و انقلاب تعصب خاصی داشت.

قدرت تصمیم‌گیری حساب شده وی در امور نیروی هوایی، ارائه طرح‌های منطقی و زیربنایی و زیرکی و تیزهوشی فکوری را به یک فرمانده، مقتدر، شجاع، متعهد و آگاه مبدل کرده بود. از نظر فن خلبانی هم یکی از ماهرترین و با تجربه‌ترین خلبانان نیروی هوایی به شمار می‌آمد. در اغلب پروازهای آزمایشی که یکی از پر مخاطره‌ترین پروازها است، همواره یکی از داوطلبان پرواز بود.

فکوری اعتقاد داشت تلاش بیش از حد متخصصان ایرانی و پرسنل فنی در تعمیرات اساسی هواپیما نوعی خودباوری و خوداتکایی است و خلبانان وظیفه دارند با رغبت، تلاش ارزشمند این عزیزان را در آزمونی سخت به محک تجربه بگذارند، تا گام‌هایی هر چند ناچیز در جهت نیل به خودکفایی برداریم و این باور را در آنان زنده کنیم.  فکوری در مورد تهیه تجهیزات و قطعات و ادوات همیشه محتاطانه عمل می‌کرد و معتقد بود به جهت قطع وابستگی تا آنجا که امکان دارد باید نیازمندی‌ها را از منابع داخلی تهیه کنیم.

به یاد دارم پس از اینکه، ایشان به عنوان وزیر دفاع به کابینه شهید رجایی راه یافت، جنگ با شدت و حدت ادامه داشت تصورات اولیه از جنگ حاکی از آن بود که بیش از چند ماه طول نخواهد کشید. اما با طولانی شدن جنگ وابستگی شدید نیروی هوایی از نظر تجهیزات و قطعات، هواپیماها به، آمریکا با توجه به حصر نظامی و تسلیحاتی، کم کم خود را نشان می‌داد ما مجبور بودیم برای تأمین نیازهای تسلیحاتی نیرو، از منابع غیر رسمی اقدام کنیم. در همین خصوص از طریق رابطمان در خارج از کشور اعلام نیاز کردیم و پس از مدتی مسئول خریدمان در خارج از کشور طی نامه‌ای اعلام کرد که ادوات و تجهیزات مورد نیاز را پیدا کرده است، اما این قطعات به دست چند دلال یهودی می‌باشد. وقتی شهید فکوری نامه را دید در هامش (پی نوشت) نامه نوشت: «جناب سرهنگ مجالست با یهود ممنوع! تجارت با آنان بلامانع است» و این از قدرت تصمیم گیری و آگاهی بالای ایشان از مسائل سرچشمه می گرفت.

منبع:
«چشمی در آسمان»: یادمان امیر سرتیپ خلبان شهید جواد فکوری.

انتهای پیام