تبریز، شهری که فوتبال در رگ‌هایش جاری است، این روزها سکوتی گزنده دارد. سکوتی که نه از آرامش، که از خستگی برآمده است؛ خستگیِ پروازی بلند، پس از دو بار پرواز ۵ گله، که ناگهان به دیوار سرد واقعیت خورد. تراکتور، با آن سبک تهاجمی که چشم‌ها را خیره می‌کرد، حالا در پیچ حساسی متوقف شده است. این توقفِ فیفادی، نه یک تعطیلی ساده، که یک فرصت برای بررسی زخم‌هاست؛ زخم‌هایی که نه از درون، که از حافظه‌ی تلخ رویارویی‌های آسیایی با تیمی با پرچم آبی و سفید حکایت دارد؛ "ازبکستان" .

سقوط از بام پیروزی‌های آتشین: سه‌گانه کابوس

تراکتورِ ابتدای فصل، نه یک تیم، که یک بیانیه‌ی جسارت بود. به سان یک فرمانده با روحیه‌ی یک فاتح بزرگ وارد میدان می‌شد و با ضربات پیاپی، نقشه‌ی بازی را به آتش می‌کشید. پیروزی پنج گله در آسیا و تکرار آن در لیگ برتر، وعده‌ی یک فصل موفق دیگر را زمزمه می‌کرد. اما فوتبال، استاد برهم زدن معادلات است. تراکتور در سه بازی اخیر، مانند یک پلنگ زخمی بود که تلاش می‌کرد با همان چابکی سابق بپرد. تساوی دقیقه نودی مقابل پرسپولیس در خانه، جایی که امتیازها از دست نرفتند، بلکه رها شدند. سپس، بردی به سختیِ شکستن یخ، برابر الشرطه که نشان داد طعم شیرینِ پیروزی‌های آسان، عادتِ خطرناکی است. و در نهایت، باخت در خرم‌آباد مقابل خیبر؛ دومین شکست فصل که پرده از شکنندگیِ روانی تیم برداشت.

وقفه فیفادی: هدیه‌ی ناخواسته یا فرصت احیا؟

در این میان، خبر تعویق دیدار جام حذفی مقابل پرسپولیس، مانند یک نسیم خنک بود در میانه‌ی یک بیابان داغ. این وقفه، یک فرصت طلایی است؛ فرصتی برای دراگان اسکوچیچ تا بایستد و نقشه‌ی رزم را دوباره ترسیم کند. این روزها باید خطوط دفاعی را نه با آهن، که با ایمان دوباره ساخت و اعتماد به نفسی که زیر آوار سه بازی اخیر مدفون شد را بیرون کشید. اکنون باید دید تبریزی‌ها از این چند روز سکوت، چه طلایی استخراج خواهند کرد.

میراث پاختاکور و کابوس نسف قارشی: سایه‌ی خفته‌ی ازبک

اما در پسِ نگرانی‌ها، یک یادآوریِ تاریخی از آسیا سر برمی‌آورد؛ رویارویی با نمایندگان سرسخت ازبکستان. تراکتور در شش نبرد رسمی، تنها یک بار توانسته است پرچم پیروزی را به اهتزاز درآورد.

پاختاکور؛ دوئل نزدیک: قدیمی‌ترین و پرتکرارترین ملاقات، با پاختاکور بوده است. آماری که نشان می‌دهد این دیدار همیشه مانند یک بازی شطرنج بوده است: یک برد، دو مساوی و تنها یک شکست. این یعنی فاصله‌ی کیفیت‌ها به اندازه‌ی یک مهارت فردی است.

نسف قارشی؛ طلسم شکست‌ناپذیر: این تیم، گویا کلیدِ قفلِ ضعف تراکتور را در اختیار داشته. هر دو دیدار، با نتیجه‌ی مشابه ۲ بر ۱ به سود نماینده‌ی ازبکستان به پایان رسیده است و دیدار دوشنبه شب سومین رویارویی دوتیم به حساب می‌آید.

در مجموع این ۶ بازی، ۱۵ گل از خطوط دروازه‌ها عبور کرده. سهم تراکتور از این میدان، تنها ۷ گل بوده و ۸ گل خورده برابر تیم‌های ازبک، یک علامت سوال بزرگ است که باید پیش از برخورد دوباره با این رقبای خونسرد، پاسخ داده شود.

موهبت رویایی

اما در میان این تلاطم‌های داخلی و خاطرات تلخ، اکنون نوری از بخت و اقبال بر مسیر تراکتور تابیده. در لیگ نخبگان آسیا، جایی که قرار است قدرت فوتبال ایران به رخ کشیده شود، نسف قارشی، به عجیب‌ترین شکل ممکن، در قعر جدول فرو رفته است. تراکتور با ۸ امتیاز، در رده چهارم منطقه غرب ایستاده، در حالی که نسف قارشی تنها تیمی است که هنوز بی‌امتیاز است. این تیم با چهار شکست پیاپی، عملاً از دایره شانس صعود خارج شده است. این وضعیت، یک شمشیر دولبه است؛ یا تراکتور با غفلت، کار دست خود می‌دهد، یا با درک این عدم آمادگی حریف، فرصت تاریخی برای جبران گذشته را به دست می‌آورد.

به گزارش ایسنا، فصل پیش، پاختاکور با امتیاز از ایران رفت، اما این بار، شکست دادن نسفِ بدون امتیاز در خاک خودش، می‌تواند بیانیه‌ای قاطع باشد؛ بیانیه‌ای که قدرت فوتبال ایران را به نمایش بگذارد و درصدی هرچند قلیل از تلخیِ باخت‌های گذشته را از کام فوتبال ایران بزداید.

انتهای پیام