به گزارش ایسنا، نام مهران مدیری سال‌هاست که به‌عنوان یکی از برندهای قدرتمند طنز در تلویزیون و سینمای ایران شناخته می‌شود؛ از سریال‌های پرمخاطب او در صداوسیما گرفته تا «قهوه تلخ» در شبکه نمایش خانگی که همچنان جذابیت خود را برای مخاطبان حفظ کرده است. با این حال مسیر فعالیت مدیری تنها به عرصه تصویر محدود نمانده و موسیقی نیز همواره یکی از حوزه‌هایی بوده که او در آن حضور داشته است.

با این همه، برخلاف موفقیتی که مدیری در عرصه‌های تصویری تجربه کرده، ورود او به موسیقی چندان با توفیق همراه نبوده و تقریباً هر بار که قدمی در این مسیر برداشته با موجی از انتقادات مواجه شده است. این واکنش‌ها نه به‌نظر و لزوما نشانه حسادت یا مسائل حاشیه‌ای، بلکه بیشتر حاصل نوع عملکرد او در موسیقی است. در واقع مدیری از همان زمان که به‌صورت جدی‌تری وارد این عرصه شد و با توجه به کیفیت اجرایش، از نگاه بسیاری نشان داد مهارتی را که در کار تصویر دارد در موسیقی ندارد؛ مسئله‌ای که بعدها با برگزاری چند کنسرت نیز تغییر چندانی نکرد و نتوانست جای پای خود را به عنوان خواننده محکم کند.

مدیری در موقعیت‌های مختلف خود را مخاطب جدی موسیقی معرفی کرده و حتی درباره موسیقی کلاسیک اظهارنظرهایی داشته است؛ در حالی که برخی روی همین موضوع مانور می‌دهند که این اظهارات چندان هم دقیق نیستند. همین موضوع باعث شده برخی از مخاطبان و منتقدان این پرسش را مطرح کنند که او چرا تا این اندازه بر بیان اطلاعاتی که همیشه هم صحیح نیست پافشاری می‌کند.

از سوی دیگر، برای فردی که بارها از علاقه جدی‌اش به موسیقی سخن گفته و حتی گاه مهمانان برنامه‌هایش را به‌دلیل نشناختن چهره‌هایی مانند «پاواروتی» و «آندره بوچلی» مورد پرسش قرار داده، عجیب به‌نظر می‌رسد که با وجود انتقادهای فراوان درباره شیوه خواندن و با وجود اینکه بسیاری او را خواننده نمی‌دانند، همچنان بر اجرای موسیقی و برگزاری کنسرت‌هایی با بلیت‌های گران‌قیمت در دبی اصرار دارد.

سؤالی که منتقدان مهران مدیری خواننده مطرح می‌کنند این است که چرا مخاطب باید به تماشای کنسرت کسی بنشیند که با وجود پتانسیل صوتی و علاقه فراوان به موسیقی، هیچ‌گاه به‌صورت جدی دوره‌های تخصصی آواز را نگذرانده است؟ و اگر چنین دوره‌هایی را گذرانده و نتیجه نداده، دلیل اصرار او بر ادامه فعالیت حرفه‌ای در موسیقی چیست؟ این پرسشی است که همواره از سوی منتقدان مطرح بوده است.

موضوع دیگر این است که مدیری زمانی در انتشار نسخه‌های فیزیکی «قهوه تلخ» از مردم خواست نسخه اصلی را خریداری کنند تا حقوق صاحبان اثر حفظ شود، اما اکنون خود بدون کسب اجازه از صاحبان یا خالقان آثار، ترانه‌های خوانندگان قبل از انقلاب را بازخوانی می‌کند. این در حالی است که حتی طبق قانون ایران نیز، حقوق مادی خالق اثر تا ۵۰ سال پس از مرگ او محفوظ است؛ چه برسد به زمانی که خالق اثر در قید حیات باشد.

در پی همین موضوع، بنیاد فرهنگی هنری «محمد حیدری»، خالق آهنگ «سوغاتی»، اقدام مدیری را «عملی مجرمانه» توصیف کرد و علاوه بر آن نسبت به «کیفیت پایین اجرای این اثر» نیز اعتراض داشت.

با وجود این اعتراض‌ها، تنها نتیجه ملموس ماجرا این بود که مدیری چند شب بعد، در کنسرتی که علی زندوکیلی را روی صحنه برد، به «خواننده نبودن» خود اعتراف و از زندوکیلی تمجید کرد. البته این نخستین همکاری این دو نبود؛ آن‌ها پیش‌تر قطعه‌ای مشترک با عنوان «کوه قاف» منتشر کرده بودند که همان زمان نیز بخش زیادی از نقدها متوجه مدیری شد. حتی عده‌ای گفتند «زندوکیلی برای بیشتر دیده شدن در کنار مدیری با این همکاری موافقت کرده است؛ چراکه به‌عنوان مدرس آواز بهتر از هر کسی می‌داند که مدیری حتی اگر خواننده باشد، خواننده خوبی نیست».

در نهایت، آنچه از مجموع واکنش‌ها برمی‌آید این است که مدیری، با وجود اعتبار طولانی‌اش در عرصه تصویر، در موسیقی با چالشی مواجه است که تنها با استفاده از نام و شهرت قابل عبور نیست. احترام به حقوق خالقان آثار، پای‌بندی به اصول حرفه‌ای و صداقت با مخاطب، مطالبه‌ای است که نمی‌توان آن را نادیده گرفت. ادامه این مسیر، دست‌کم در شکل فعلی، بیش از هر چیز به بازنگری خود مدیری نیاز دارد.

از سوی دیگر، در روزهایی که دوباره ویدئوهای اجراهای مهران مدیری وایرال شد، تصاویری هم از کنسرت پسر او، فرهاد مدیری با نام هنری فرواگ، در کانادا مورد توجه و نقد قرار گرفت. البته بعدتر بخش‌های بیشتری از این اجرا منتشر و اینطور گفته شد که آن بخش‌های خاص اجرا که بعضا مورد تمسخر و حمله قرار می‌گرفت با جهت‌گیری‌های خاص وایرال شده و این بخش‌های آوازخوانی به عمد نادیده گرفته شده است.

انتهای پیام