به گزارش ایسنا، دانشمندان در استرالیا آزمایش یک سامانه رباتیک جدید را آغاز کرده‌اند که برای بازسازی بخش‌هایی از دیواره بزرگ مرجانی آسیب‌دیده طراحی شده است. 

به نقل از آی‌ای، این ابتکار به رهبری «مؤسسه علوم دریایی استرالیا» (AIMS) و همکارانشان در برنامه «بازسازی و سازگاری صخره» (RRAP)، قصد دارد کاشت مرجان‌های جوان را در مقیاس وسیع‌تر با ترکیب دهه‌ها دانش بوم‌شناسی و پیشرفت‌های رباتیک دریایی و هوش مصنوعی ممکن کند. 

فناوری موسوم به DGS برای قرار دادن مرجان‌های جوان که به تعداد صدها هزار به صورت صنعتی پرورش یافته‌اند در مکان‌هایی است که بهترین شانس را برای بالغ شدن دارند. 

این تلاش بر سال‌ها کار دانشمندان و مهندسان بنا شده است؛ کسانی که دستگاه‌های بذرپاشی مرجان طراحی کرده‌اند، روش‌های پرورش لارو را بهبود بخشیده‌اند و با جوامع و گروه‌های صنعتی در سراسر منطقه همکاری کرده‌اند. 

سیستم DGS، داده‌ها، حسگرها و خودکارسازی را یکپارچه می‌کند تا مرجان‌های جوان را در مناطق وسیع صخره شناسایی و مستقر کند. این سامانه با استفاده از مدلی رایانه‌ای که بر پایه دانش بوم‌شناسی ساخته شده، مکان‌های امیدبخش را انتخاب می‌کند. 

وقتی یک شناور به محل هدف می‌رسد، دوربین‌ها و تحلیل لحظه‌ای هوش مصنوعی کف دریا را ارزیابی کرده و سامانه را راهنمایی می‌کنند تا دستگاه‌های بذرپاشی مرجان را در بهترین زمان رها کند. 

این رویکرد نه یک فناوری منفرد، بلکه مجموعه‌ای از فناوری‌هاست که در یک جریان کاری کنار هم قرار گرفته‌اند تا بازده تلاش‌های بذرپاشی مرجان را افزایش دهند. هدف این است که دستگاه‌های بذرپاشی مرجان به‌طور دقیق و ایمن در مکان‌های از پیش تعیین‌شده مستقر شوند.

این دستگاه‌ها در واقع اشیای کوچک سرامیکی هستند که کاشی‌هایی درون خود دارند و مرجان‌های جوان روی آن‌ها می‌نشینند. وقتی روی کف دریا قرار می‌گیرند، از مرجان‌های جوان در مراحل ابتدایی زندگی محافظت می‌کنند و شانس بقای آن‌ها را بسیار بیشتر از حالتی می‌سازند که لاروها به‌طور تصادفی روی سطح‌های آسیب‌دیده صخره بنشینند. 

هرچند خودکارسازی هدف اصلی است، اما این سامانه برای پشتیبانی از گروه‌های انسانی ساخته شده و نه جایگزینی آن‌ها. این سیستم هدایت خودکار شناور را مشابه یک خلبان خودکار فراهم می‌کند و می‌تواند دستگاه‌های مرجان را به‌طور خودکار مستقر کند. 

با این حال، گروه‌های فعال در پروژه‌های بازسازی صخره می‌توانند بعدا به مکان‌های نشانه‌گذاری‌شده بازگردند و خودشان دستگاه‌ها را مستقر کنند. ویژگی «نشانه‌گذاری جغرافیایی» سامانه همچنین پایش بلندمدت را آسان‌تر می‌کند و به دانشمندان امکان می‌دهد همان مکان‌ها را هنگام رشد مرجان‌ها دوباره بررسی کنند. 

در حالی که آزمایش‌ها فعلا محدود به شناورهای سرنشین‌دار است، امید می‌رود نسخه‌های آینده از شناورهای سطحی خودکار (ASV) استفاده کنند تا مقیاس کاشت مرجان‌ها بیشتر گسترش یابد. 

اگر این سامانه موفق شود، می‌تواند دامنه وسیع‌تری از فعالان دریایی از جمله مالکان سنتی و شرکت‌های گردشگری را که شناورهای پژوهشی تخصصی ندارند، قادر کند در مأموریت‌های بازسازی آینده مشارکت کنند. 

انتهای پیام