سایت مشرق نوشت: خانواده پهپاد "Shadow" به معنای سایه از جمله پهپادهای کارکشته آمریکایی است که در چند سال اخیر به صورت گسترده توسط نیروی زمینی و سپاه تفنگداران دریایی آمریکا مورد استفاده قرار گرفته است. این گونه از پهپاد توسط شرکت آمریکایی "AAI" طراحی و ساخته شده است و در حال حاضر مسئولیت عمده شناسایی برای نیروهای آمریکایی در سطح گردان و تیپ را بر عهده دارد.

به گزارش سرویس رسانه‌های دیگر ایسنا بر اساس این گزارش، حجم زیادی از ماموریت‌های در حوزه شناسایی مانند هدف‌یابی، تخمین خسارت وارده در میدان نبرد، ارسال زنده تصاویر و دیده‌بانی از جمله توانایی‌های RQ-7 است. برای نمونه این پهپاد می‌تواند یک خودروی تاکتیکی نظامی را در شب و یا روز از فاصله‌ای در حدود 3.5 کیلومتر و ارتفاع 2400 متری تشخیص دهد و تعقیب کند.

اولین اعضای این خانواده پهپادی در سال 1999 با عنوان RQ-7A وارد خدمت ارتش آمریکا شد. در سالهای بعد مدل ارتقایافته با نام RQ-7B به خدمت وارد و مدل A نیز از خدمت خارج شده است. گونه دیگری از RQ-7 نیز که اخیرا وارد خدمت شده است به نام مدل "600" شناخته می‌شود. این مدل از لحاظ سامانه‌های شناسایی تفاوتی با سایر مدلها ندارد و به عنوان مدلی بزرگتر از لحاظ بدنه و با پایایی پروازی بیشتر شناخته می‌شود.

هر واحد پهپاد RQ-7 به صورت استاندارد شامل سه پرنده بدون سرنشین بعلاوه یک عدد رزرو، دو ایستگاه کنترل ثابت، یک ایستگاه کنترل متحرک و یک کامیون حاوی سیستم پرتاپ پر پهپاد است. کل این سیستم را می‌توان در دو فروند هواپیمای باربری سی - 130 حمل کرد.

دوربین الکترواپتیکال و حرارتی آن که در یک سکوی کروی درجه آزادی که به طور الکترونیک پایدار شده زیر بدنه آن قرار داشته و به وسیله نیتروژن مایع خنک می‌شود. این دوربین تصاویر خود را به صورت بی‌درنگ(real time) از طریق یک خط انتقال داده باند C که در دید مستقیم گیرنده عمل می‌کند به پایگاه زمینی می‌فرستد.

هر چند نخستین پرواز نمونه اول این پهپاد در سال 1991 بوده اما در سال 2002 وارد تولید شده و بیش از 500 فروند از آن تولید و نزدیک به 100 فروند دیگر نیز سفارش داده شده است.

هر فروند از این پهپاد در سال 2011 قیمتی بالغ بر 50هزار دلار داشته و کل سامانه‌های آن یعنی با احتساب قیمت بخش‌های زمینی 15.5 میلیون دلار که شامل چهار هواپیما، خودروهای حامل و پرتابگر و سامانه بازیابی و هدایت زمینی است. یک مجموعه کامل این پهپاد از سری 200، به 22 نفر سرباز برای کاربری احتیاج دارد.

یکی از مهمترین مشخصات این پهپاد استفاده گسترده از مواد کامپوزیت و همچنین موتور وانکل در آن است. استفاده از مواد کامپوزیت این پهپاد را کوچک و سبک کرده و استفاده از موتور کم‌توان باعث شده است تا کمترین بازتاب راداری و فروسرخ از این پهپاد ساطع شده و شناسایی آن مشکل شود.

اما محموله قابل حمل توسط این پهپاد با توجه به نوع ماموریت آن تغییر می‌کند. حس‌گرهای الکترواپتیکال، فروسرخ و رادار روزنه مصنوعی با توان نقشه برداری از سطح زمین از جمله تجهیزات قابل هم توسط این پهپاد است. اما از دیگر سامانه‌های پیشرفته قابل حمل توسط این پهپاد حسگرهای "تصویربرداری فراطیفی" است.

در این بخش این حسگرها این توانایی را دارند که نورهای فرابنفش و فروسرخ که چشم انسان توان دیدن آن را ندارد شناسایی و با استفاده از طیفهای الکترومغناطیسی موجود، هر منطقه و یا شیء را بازرسی کند و حتی به مواد تشکیل‌دهنده آن نیز پی ببرد. به عنوان مثال تشخیص دهد تانک یا موشک قرار گرفته در این منطقه واقعی است یا نه.

یکی از انواع مجموعه سامانه‌های شناسایی که در نمونه‌هایی از این پهپاد استفاده می‌شود ساخت صنایع هوایی رژیم صهیونیستی است که شامل یک دوربین حرارتی جلو نگر، دوربین فیلمبرداری دید در روز و نشانه‌گذار لیزری است. ارابه فرود این پهپاد شامل سه چرخ است، یک چرخ زیر دماغه و در چرخ اصلی زیر بدنه. عملیات فرود پهپاد شادو با کمک سامانه فرود تاکتیکی خودکار مدیریت و پس از فرود یک قلاب باعث توقف آن در مسافتی کمتر از 52 متر می‌شود.

پهپاد RQ-7 اخیرا با سامانه الکترواپتیکی مدل WESCAM 11SST مجهز شده است. این حسگر هفت تصویر ویدئویی در ثانیه را دریافت می‌کند و به سرعت در اختیار مرکز فرماندهی قرار می‌دهد. با کمک این سامانه می‌توان از ارتفاع 4000 متری فضایی به مساحت 300 کیلومتر مربع را در ظرف تنها یک ساعت پوشش داد و تصاویری بسیار با کیفیت از آن تهیه کرد.

از دیگر سامانه‌های قابل نصب بر روی "Shadow " دوربین‌های مخصوص عملیات در روز با توان زوم 14 برابر است که به این پهپاد کمک می‌کند پس از شناسایی اهداف و زوم بر روی آنها هدف‌گیری و ارائه مختصات به واحدهای تهاجمی را نیز به انجام برساند.

پهپاد RQ-7 از یک موتور مدل " UEL AR 741 " نیرو می‌گیرد که توانی در حدود 28.3 کیلو وات را برای آن فراهم کرده و آن را قادر می‌سازد تا با سرعت 148 کیلومتر در ساعت تا ارتفاع 4500 متری پرواز کند. برد این سامانه در حدود 100 کیلومتر و توان ماندگاری در حدود 6 تا 9 ساعت را بر روی منطقه مورد نظر دارد. البته در مدل " 600 " با افزایش دهانه بال و قدرت موتور توان ماندگاری و سرعت این پهپاد افزایش پیدا کرده است. در این مدل ماندگاری در آسمان به 12 تا 14 ساعت رسیده و می‌توان با مسافتی در حدود 200 کیلومتر را با آن پوشش داد.

برای به پرواز درآوردن این پهپاد نیز از یک سامانه پرتاب هیدرولیکی که بر روی چرخ قرار دارد استفاده می‌شود. این سامانه پهپاد را با سرعت 350 تا 400 متر در دقیقه پرتاب می‌کند و سپس پس از فعال شدن موتور این سامانه به پرواز می‌پردازد. برای فرود نیز " RQ-7 " می‌تواند بر روی باندی به طول 95 متر فرود بیاید و یا با نصب قلابهایی بر روی بدنه آن این پهپاد را در آسمان به وسیله کابلهای گیرنده متوقف کرد.

پهپاد RQ-7 اصولا یک پرنده بی‌سرنشین شناسایی به حساب می‌آید که قابلیت حمل تسلیحات را ندارد. اما اخیرا گزارش‌هایی در فضای مجازی منتشر شده است که نشان از علاقه نیروهای مسلح آمریکا به مسلح کردن این پهپاد دارد.

این پهپاد در ماه جولای سال 2007 به رکورد 200هزار ساعت پرواز رسید که رکورد قبلی آن که 100هزار ساعت در 13 ماه بود را دو برابر می‌کرد. در ماه آوریل سال 2008 شدو به رکورد 300هزار ساعت پرواز رسید و در ماه می سال 2010 ساعات پروازی آن به بیش از 500هزار ساعت رسید. این نشان‌دهنده میزان اهمیت شد و در مأموریتهای تاکتیکی آمریکا در این مدت و میزان اعتماد و ارزش سامانه‌های آن است.

در 6 آگوست سال 2012 اعلام شد این پهپاد رکورد 750هزار ساعت پرواز و 173هزار مأموریت رزمی را به جای گذاشته است.

نمونه B آن که از سال 2004 تولید شد (بنا بر اعلام برخی رسانه های غربی این مدل، در اختیار ایران قرار دارد) دارای بالهای بزرگتر با دهانه بال 4.3 متر است که نه تنها از لحاظ آیرودینامیک مداومت بیشتری داشته بلکه امکان حمل سوخت بیشتری تا 44 لیتر را برای رسیدن به مداومت پروازی 6 ساعت فراهم آوردند. همچنین میزان محموله قابل حمل آن به 45 کیلوگرم افزایش یافت.

همچنین در نمونه ای از "شادو"، سامانه های اویونیک هم ارتقاء یافتند و دستگاههای رله مخابراتی هم در بالهای آن نصب شد تا این پهپاد نقش سامانه هوایی رله مخابراتی را هم بین نیروهای زمینی و مراکز فرماندهی ایفا کند. در ادامه موتور این پهپاد نیز بهسازی و در نمونه‌هایی از موتورهای دیگری هم استفاده شد و نمونه‌هایی از این پهپاد با دهانه بال 6.1 متر به مداومت پروازی 9 ساعت می‌رسند.

یکی از سامانه‌های جانبی آزمایش شده روی نمونه‌های از این پهپاد یک جمر است که می‌تواند محوطه ای 4*4 کیلومتری را تحت تأثیر قرار دهد.

از نکات جالب توجه رقابت شرکت‌های بزرگی مانند لاکهید مارتین، جنرال دینامیکز و ریتئون برای ساخت تسلیحات قابل حمل توسط پهپاد "شدو" است که مورد توجه ارتش آمریکا قرار دارد. تعدادی جایگاه حمل بار خارجی برای آن در نظر گرفته شده که می‌تواند تسلیحاتی نظیر پرتابه‌های هدایت شونده کالیبر 81 میلیمتری و یا بسته‌های امدادی برای رها کردن برای سربازان روی زمین را حمل کند.

برای این پهپاد طرحهای توسعه‌ای دیگری هم وجود دارد که در حال پیگیری است. این نشان‌دهنده این مطلب است که شادو پهپاد مهم و ارزشمندی برای آمریکایی‌ها محسوب می‌شود؛ زیرا هم به طور گسترده آن را به کار گرفته‌اند و هم به دنبال توسعه نمونه‌های مختلف آن هستند.

سرعت بیشینه نمونه‌های سری200 این پهپاد بالغ بر 204 کیلومتر بر ساعت و سرعت پیمایشی آنها 130 کیلومتر بر ساعت است و به برد 109 کیلومتر دست می‌یابند. سقف پرواز این نمونه‌ها در حدود 4570 متر با حفظ خط دید مستقیم ارتباطی است.

به گفته فرمانده نیروی هوافضای سپاه، پهپاد "شادو" نیز در اختیار ایران است. در بین پهپادهای ایرانی نمونه سهند که پیش از این در سلسله گزارشهای مربوط به پهپادهای تولید شده در کشورمان به آن پرداخته بودیم شباهت قابل توجهی به شادو دارد.

انتهای پیام