دبیر اجرایی انجمن ایلام‌شناسی ایران با اشاره به بازگشت جام سیمین «شیردال» از آمریکا به ایران، این رویداد را آغازی بر پایان فضای ابری و مه‌آلودی دانسته است که سال‌ها روند بازگرداندن جگرگوشه‌های هویتی‌مان را به «مام میهن» به تأخیر انداخته بود.

مریم مجردی - کارشناس در حوزه‌های گردشگری و میراث فرهنگی - در یادداشتی با عنوان «آغازی برای یک پایان» که آن را در اختیار بخش میراث فرهنگی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) قرار داده، آورده است: نیک می‌دانیم کشور ایران به‌واسطه‌ی داشتن پشتوانه‌ی فرهنگی و تمدنی چندهزار ساله، آثار باستانی و اشیای تاریخی فراوانی دارد که در محافل علمی جهان معروف و شناخته‌شده‌اند. آن‌قدرغنی که نیازی به انبار کردن اشیای باستانی و تاریخی دیگر ملل را در خود نمی‌بیند؛ اما برعکس، اشیای باستانی و تاریخی ما - چه آن‌ها که از راه قانونی و چه آن‌ها که از مسیر قاچاق از کشور خارج شده‌اند - زینت‌بخش بسیاری از موزه‌ها و کلکسیون‌های دیگر کشورهای جهان است.

دستاورد سفر اخیر «دکتر نجفی» به آمریکا برقراری ارتباط و برگزاری جلسات متعدد با مقامات فرهنگی آن کشوربود که این دیدارها و رایزنی‌ها بیشتر با بخش خصوصی و انجمن‌های فرهنگی آمریکا صورت پذیرفته است. اتفاقی را که در این سفر رخ داد، می‌توان به حساب حسن نیت مجموعه‌های موزه‌یی و فرهنگی کشور آمریکا قلمداد کرد که در نهایت، به اهدای «شی‌ای نفیس» متعلق به کشور ایران به هیأت همراه رییس‌جمهور منتخب‌مان ختم شد.

در ادامه‌ی این مطلب گفته شده است: با نگاهی موشکافانه به روند تاریخی جهان و دگرگونی‌های آن، مشخص می‌شود که حتی در طی جنگ‌های طولانی میان دو جامعه‌ی قدرتمند و در پس آن، پدیده‌ی بده و بستان‌های فرهنگی در پایان و در مجموع، حرف اول را زده است. امروز کمتر جامعه‌ای را می‌توان سراغ داشت که برای دستیابی به توسعه‌ی همه‌جانبه، تکیه بر عوامل فرهنگی را اساس کار نداند.

در جریان این رویداد، آمریکایی‌ها خود اقرار کرده‌اند که این شیء به‌صورت قاچاق به آن کشور راه یافته، پس محتمل است در چنین وضعیتی بتوان اصالت شیء را مورد تردید قرار داد.

می‌گویند فرض محال، محال نیست، یعنی اگر چنانچه با وجود خواسته‌ی قلبی‌مان و برخلاف نیت مسوولان آمریکایی تحویل‌دهنده، مشخص شود شیء اهدایی تقلبی است، از منظر دیپلماسی عمومی ذره‌ای از ارزش این اقدام فرهنگی مثبت و یک‌سویه‌ی آمریکا کم نمی‌شود. با این توصیف، بهتر است این رویداد را از نیمه‌ی پر آن نگاه کنیم که همانا می‌تواند آغازی باشد بر پایان فضای ابری و مه‌آلودی که سال‌ها روند بازگرداندن جگرگوشه‌های هویتی‌مان را به «مام میهن» به تأخیر انداخته بود.

مجردی در پایان افزوده است: چنانچه محور ماجرا را که اقدام بخش‌های فرهنگی آمریکا در بازپس‌دهی اشیای فرهنگی و تاریخی ایران بدانیم، با تکیه بر این رویداد مثبت اکنون می‌توان باامیدی دوچندان تلاش کرد تا بسیاری از اشیا و اقلام تاریخی و فرهنگی کشور را به میهن برگردانیم.

از این منظر، بایسته است نخبگان اهل فن و جامعه‌ی باستان‌شناسی کشور مصرانه و مدبرانه پیگیر بازگرداندن بسیاری از این دست اشیا باشند. با قوت گرفتن این امر و استمرار جریان این‌گونه مبادلات قطعا نیازمند بحث‌ها و نقدهای جدی کارشناسانه در این حوزه خواهیم بود؛ اما جایز است تا رسیدن به آن جایگاه، اندکی صبر و خوش‌بینی را چاشنی رویدادهای خوبی که در آینده قرار است اتفاق بیفتد، کنیم.

انتهای پیام