دانشمندان ناسا در حال تولید موشک‌هایی با انرژی هسته‌ یی هستند که امید می رود در سفرهایی با مسافت طولانی که برای ارسال فضانوردان به مریخ و کاوش منظومه شمسی ضروری هستند، مورد استفاده قرار بگیرند.

به گزارش سرویس فناوری ایسنا، آن‌ها معتقدند این موشکها که نیروی خود را به جای سرختهای شیمیایی با استفاده از همجوشی هسته‌یی تامین می‌کنند، می‌توانند به طور چشمگیری زمان سفرهای فضایی در منظومه شمسی را کاهش دهند.

مهندسان ناسا اکنون در حال طرح‌ریزی برای استفاده از نیروی محرکه حرارتی هسته‌یی در ماموریتی به مقصد ماه در سال 2033 هستند.

موشکهای حرارت هسته‌یی از وزنی معادل نصف موشکهایی با سوخت شیمیایی برخوردار است.

بر اساس طرح این محققان، واکنش‌های هسته‌یی اورانیوم 235 برای حرارت دادن هیدروژن مایع در یک راکتور استفاده شده و آن را به گاز هیدروژن یونیزه شده یا پلاسما تبدیل می‌کند.

این پلاسما سپس وارد یک نازل موشک شده و نیروی محرکه تولید می‌کند.

دکتر استنلی بوروسکی، مهندس مرکز تحقیقاتی جان گلن ناسا به نمایش چگونگی استفاده از این سوخت برای سفر سرنشین‌دار در فضا پرداخته است.

به گفته وی، فضاپیمای کوپرنیک از خودروهای باری و سرنشین‌دار تشکیل خواهد شد که نیروی هر کدام با یک مرحله رانشگر حرارت هسته‌یی تامین می‌شود.

این خودروها از یک هسته ساخته می‌شوند که از سه موتور و هر کدام با قابلیت تولید انرژی محرکه در حدود 25 هزار اسب بخار برخوردار است.

بوروسکی تخمین زده که این خودروها بتوانند فاصله 64 میلیون کیلومتری تا مریخ را طی 100 روز طی کنند.

فضاپیمای آزمایشگاه علمی مریخ برای انتقال کاوشگر کنجکاوی ناسا به مریخ، 253 روز در راه بود.

ناسا ابتدا تحقیقات در مورد موشکهای حرارتی هسته‌یی را در سال 1959 به عنوان بخشی از برنامه موتور هسته‌ای برای کاربری خودروی موشکی (NERVA) آغاز کرد. اما این پروژه که همکاری مشترکی بین ناسا و کمیسیون انرژی اتمی آمریکا بود، در سال 1973 به طور رسمی پایان یافت.

در آن زمان، مهندسان چندین پیش‌ساخت طراحی کرده بودند که پیشرفته‌ترین آن‌ها موتور Pewee نام داشت. هیچ کدام از این موتورها برای پرواز استفاده نشدند.

اکنون به نظر می‌رسد که ناسا امیدوار است بتواند برنامه ملغی شده را برای ارائه نسل جدیدی از موشکها جهت انتقال فضانوردان و تجهیزات به منظور پشتیبانی از آن‌ها در فضا بازیابی کند.

از آنجایی که وزن موشکهای هسته‌یی نصف موشکهای با سوخت شیمیایی است، محموله‌های بیشتری را می‌توان با این فضاپیماها حمل کرده و سرعت آن‌ها نیز بیشتر خواهد بود.

بر اساس برنامه‌های دکتر بوروسکی، یک ماموریت به مریخ در سال 2033 می‌تواند از دو خودرو باری برای استقرار تجهیزات مداری و سطحی در مریخ پیش از ورود فضانوردان استفاده کند.

به گفته دانشمندان، ناسا می‌تواند از همجوشی هسته‌یی برای تامین نیروی ماموریت‌های آینده به مقصد مشتری و اروپا، قمر آن و همچنین نپتون و کمربند کویپر استفاده کند.

انتهای پیام