«معلولان در ایران و جهان بزرگ‌ترین اقلیت را تشکیل می‌دهند اما اینجا و در بحث گردشگری، گویا دور آن‌ها یک خط کشیده شده است.» این باور، راهنمای گردشگری تازه‌کار را بر آن می‌دارد که وارد انجمن آسیب نخاعی اصفهان شود و خیرخواهانه، برنامه‌هایی را در حوزه گردشگری انجام بدهد. کم‌کم به او سمت مسئول کمیته گردشگری انجمن آسیب نخاعی را می‌دهند و او متوجه می‌شود که با چالش‌های زیادی روبروست؛ از حمل‌ونقل گرفته، تا مبلمان شهری و بعد، دسترس‌پذیر نبودن مکان‌های تاریخی.
خورسندی به ایسنا می‌گوید: «اول شروع کردم به خواندن کتاب و نوشتن مقاله و تصمیم گرفتم با مدیران شهری جلسه داشته باشم تا بتوانم خواسته‌های معلولان را در حوزه گردشگری به گوش آن‌ها برسانم. در همین حین، عضو انجمن روشن بینان اصفهان هم شدم چون برخلاف باور عمومی، معلولیت فقط در ویلچر نشینی خلاصه نمی‌شود.»
او گردشگری را زنجیره‌ای متشکل از حلقه‌های حمل و نقل، سرویس بهداشتی، پارک‌ها، پیاده‌روها، مبلمان شهری و مکان‌های گردشگری می‌داند و تصریح می‌کند: «خوشبختانه در دو سال اخیر، به مناسب‌سازی مبلمان شهری، پیاده‌روها و برخی از سرویس‌های حمل‌ونقل توجه بیشتری شده اما حتی اگر تمامی مشکل‌ها در حلقه‌های ابتدایی زنجیره حل شود، دست‌آخر ما به مکان‌های گردشگری می‌رسیم و می‌بینیم که تمهید خاصی برای معلولان جسمی حرکتی و ناشنوایان و نابینایان اندیشیده نشده است.»
این راهنمای گردشگری البته «چهلستون» را یک استثنا می‌داند و توضیح می‌دهد: تنها مکانی که من توانستم امکان بازدید معلولان جسمی حرکتی را از آن فراهم کنم چهلستون بود. البته ورودی اول آن رمپ ندارد و به همین خاطر مجبور شدیم از در مخصوص کارمندان داخل شویم اما جای خوشحالی بود که توانستیم زمینه بازدید از این بنا را برای برخی از شهروندان این شهر فراهم کنیم.»
به خورسندی، یادآور می‌شوم که شاید این امر ناشی از پرهیز ذاتی اداره کل میراث فرهنگی برای دخل و تصرف در بناست و او متذکر می‌شود: «بسیاری از پله‌ها در زمان معاصر به بناها اضافه‌شده‌اند، ضمن اینکه از رمپ‌های پرتابل هم می‌شود استفاده کرد؛ هم سبک است و هم قابل جمع شدن. شاید هیچ‌وقت به‌صورت فیزیکی نتوان عالی‌قاپو را برای افراد دارای معلولیت جسمی حرکتی مناسب‌سازی کرد اما اپلیکشن هایی هم هستند که بتوانند زمینه بازدید مجازی را فراهم کنند.»
این راهنمای گردشگری ادامه می‌دهد: «در حال حاضر مسجد جامع عباسی رمپ دارد اما وقتی با دوستان نابینا از روی این رمپ عبور کردیم، آن‌ها حس بسیار بدی داشتند و مدام می‌گفتند: الان می‌افتیم؟ یک‌تکه فلز را به‌عنوان رمپ جلوی در مسجد گذاشته‌اند که اصلاً در شأن آن بنا نیست. برای مسجدی به این عظمت می‌شود از چیزهای زیباتر و بهتری استفاده کرد.»
از او می‌پرسم تابه‌حال نیازهای موجود را به اطلاع شهرداری و میراث فرهنگی اصفهان رسانده‌اید؟ و جواب می‌دهد: «از دی‌ماه سال قبل، اصفهان طرح ۲۰۲۰ را که عمدۀ محور آن گردشگری است در دستور کار خود قرار داده و ازآنجاکه رئیس شورای شهر اصفهان، عضو هیئت‌مدیره انجمن آسیب نخاعی هم هست، توانستیم دیداری با علیرضا نصر اصفهانی و کوروش محمدی، داشته باشیم و طرحی را تقدیم شورای شهر اصفهان کنیم که با کمک انجمن روشن بینان تهیه‌شده است.»
خورسندی دربارۀ این طرح توضیح می‌دهد: «این طرح سه ضلع دارد؛ یکی مناسب‌سازی فیزیکی، دوم مناسب‌سازی مجازی و سوم مناسب‌سازی فرهنگی به‌واسطه آموزش.» و تأکید می‌کند که ضلع دوم و سوم، اهمیت بسیاری دارند.
این راهنمای گردشگری، خاطرنشان می‌کند: «دنیای ما به فضای مجازی وابسته است اما نابینایان و بعضاً ناشنوایان از این دنیا بی‌بهره‌اند. در کشورهای خارجی برنامه‌های بسیاری ویژه این قشر هست که فقط روی گوشی آیفون نصب می‌شود و ما در طرح ارائه‌شده قصد داریم این برنامه‌ها را ایرانیزه کنیم تا روی سایر تلفن‌های همراه که قیمت مناسب‌تری دارند نیز بتوان آن را نصب و استفاده کرد.»
او می‌گوید: «همۀ کلان‌شهرها ازجمله اصفهان بودجه‌ای برای مناسب‌سازی دارند و ما از شورای شهر می‌خواهیم بخشی از این بودجه به مناسب‌سازی برای در دسترس بودن گردشگری ویژه افراد دارای معلولیت اختصاص پیدا کند. در بحث فرهنگ‌سازی و آموزش نیز نیازمند حمایت شهرداری اصفهان هستیم و به جد امیدواریم که این طرح در مرحله صحبت، متوقف نماند و به اجرا برسد چراکه اگر بتوانیم وارد زنجیره شهرهای دسترس‌پذیر دنیا شویم اتفاقات خوبی هم ازنظر اقتصادی و هم حقوق بشری برای همه شهروندان رقم می‌خورد.»
انتهای پیام
نظرات