«کرسی‌» با همان حال خوش و مادربزرگ و پدربزرگ می‌چسبد

در تاریخ پرفراز و نشیب زندگی ایرانی، صحنه‌هایی وجود دارد که بیش از آنکه تصویر باشند، بازتابی از احساس و تجربه زیسته‌اند؛ احساسی از گرما، صمیمیت و پیوندی که نسل‌های گذشته را به یکدیگر متصل می‌کرد و نسل امروز آن را با نگاهی همراه با دلتنگی مرور می‌کند. در مرکز این صحنه‌ها، «کُرسی» جای دارد؛ نه فقط وسیله‌ای برای گرمایش، بلکه کانون فرهنگی و اجتماعی خانواده‌های ایرانی. کرسی، نماد تداوم زندگی بود؛ نمادی که گرمایش نه از زغال و منقل، بلکه از نزدیکی دل‌های آدم‌ها برمی‌خاست.

۲۰ آبان ۰۴ - ۰۹:۵۸