به گزارش ایسنا، یک آزمایش بالینی نشان داده است که اوزمپیک سطح قند خون و کاهش وزن را در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ دارای اضافه وزن که از سیستم خودکار تحویل انسولین استفاده می‌کنند، بهبود می‌بخشد.

به نقل از نیو اطلس، امید است که این مطالعه منجر به تأیید اوزمپیک به عنوان یک درمان کمکی برای این جمعیت از بیماران دیابتی شود.

شکی نیست که داروی سماگلوتاید(اوزمپیک) درمان دیابت نوع ۲ را متحول کرده است. این دارو در کنار رژیم غذایی و ورزش، کنترل قند خون بهتری را فراهم می‌کند و خطر حمله قلبی، سکته مغزی یا مرگ را کاهش می‌دهد.

اکنون یک آزمایش بالینی به رهبری دانشکده پزشکی دانشگاه ایندیانا(IU) نشان داده است که سماگلوتاید سطح قند خون و کاهش وزن را در بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ چاق که از سیستم خودکار تحویل انسولین(AID) (ترکیبی از پمپ انسولین و نظارت مداوم بر گلوکز ) استفاده می‌کنند، بهبود می‌بخشد.

دکتر ویرال شاه(Viral Shah)، نویسنده اصلی این مطالعه و استاد پزشکی در دانشگاه ایندیانا می‌گوید: ما دریافتیم که سماگلوتاید در بهبود زمان سپری شده در محدوده قند خون هدف و کاهش وزن بدن در مقایسه با گروه دارونما مؤثر است.

دیابت نوع ۱ و نوع ۲ هر دو بر نحوه مدیریت گلوکز خون توسط بدن تأثیر می‌گذارند، اما از نظر علت و درمان کاملاً متفاوت هستند.

دیابت نوع ۱(T1D) یک بیماری خودایمنی است که معمولاً در کودکان یا بزرگسالان جوان تشخیص داده می‌شود، جایی که سیستم ایمنی بدن به اشتباه سلول‌های پانکراس را که هورمون کاهش دهنده گلوکز موسوم به انسولین را تولید می‌کنند، از بین می‌برد.

از سوی دیگر، دیابت نوع ۲(T2D) معمولاً در مراحل بعدی زندگی ایجاد می‌شود و با سبک زندگی و عوامل ژنتیکی مرتبط است. در این حالت، بدن هنوز انسولین تولید می‌کند، اما به درستی از آن استفاده نمی‌کند و منجر به قند خون بالا می‌شود.

در حالی که دیابت نوع ۲ اغلب با رژیم غذایی، ورزش و دارو قابل مدیریت است، دیابت نوع ۱ از ابتدا و تا آخر عمر به تزریق انسولین نیاز دارد.

هفتاد و دو بزرگسال مبتلا به دیابت نوع 1 که با تزریق خودکار انسولین تحت درمان بودند و شاخص توده بدنی 30 یا بالاتر داشتند، به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. به مدت 26 هفته، یک گروه یک بار در هفته سماگلوتاید دریافت کرد، در حالی که گروه دیگر دارونما دریافت کرد. نتیجه اولیه آزمایش، دستیابی به هر سه مورد زیر بود:

- بیش از 70 درصد از روز را با قند خون در محدوده هدف 70 تا 180 میلی‌گرم در دسی‌لیتر (3.9 تا 10.0 میلی‌مول در لیتر) سپری کنند.

- کمتر از 4 درصد از روز را با قند خون پایین بگذرانند، یعنی قند خون زیر 70 میلی‌گرم در دسی‌لیتر (3.9 میلی‌مول در لیتر).

- کاهش وزن بدن به میزان 5 درصد یا بیشتر.

در میان شرکت‌کنندگان در آزمایش که سماگلوتاید مصرف می‌کردند، 36 درصد به هر سه هدف رسیدند. هیچ یک از شرکت‌کنندگان در گروه دارونما به این هدف نرسیدند.

به طور متوسط، مصرف‌کنندگان سماگلوتاید ۸.۸ کیلوگرم بیشتر از مصرف‌کنندگان دارونما وزن کم کردند. آنها همچنین زمان بیشتری را در محدوده قند خون سالم گذراندند و میانگین HbA1c پایین‌تری داشتند که معیاری برای کنترل طولانی‌مدت قند خون است.

محققان هیچ افزایشی در عوارض خطرناکی مانند کتواسیدوز دیابتی(DKA) که یک عارضه تهدیدکننده زندگی توسط دیابت است که در صورت کمبود انسولین رخ می‌دهد و بدن مجبور است به جای گلوکز، چربی را برای دریافت انرژی بسوزاند و منجر به تجمع کتون در خون می‌شود، مشاهده نکردند. در هر گروه درمانی تنها دو مورد کاهش قند خون شدید وجود داشت.

این آزمایش اولین شواهدی را ارائه می‌دهد مبنی بر اینکه سماگلوتاید همچنین ممکن است به بیماران مبتلا به دیابت نوع ۱ کمک کند تا وضعیت خود را بهتر کنترل کنند و در نتیجه خطر عوارض را کاهش دهند.

افزودن سماگلوتاید به درمان انسولین موجود می‌تواند منجر به مدیریت بهتر قند خون و کاهش وزن قابل توجه شود که می‌تواند برای افراد مبتلا به دیابت نوع ۱ که با چاقی نیز دست و پنجه نرم می‌کنند، تغییر دهنده باشد. این گروه معمولاً گزینه‌های کمی فراتر از انسولین دارند.

چند نکته احتیاطی وجود دارد. اولاً، این مطالعه شامل گروه کوچکی متشکل از ۷۲ نفر بود و قبل از اینکه بتوان توصیه‌های گسترده‌ای در مورد تأیید سماگلوتاید برای استفاده توسط بیماران دیابتی نوع ۱ ارائه داد، آزمایش‌های بزرگ‌تری مورد نیاز است. ثانیاً این آزمایش فقط دیابتی‌هایی را که از سیستم تحویل خودکار انسولین استفاده می‌کنند، در نظر گرفته است، بنابراین نتایج برای همه بیماران دیابتی نوع ۱ صدق نمی‌کند. با این وجود، محققان امیدوارند.

دکتر ویرال شاه گفت: ما امیدواریم که آزمایش ما صنعت داروسازی را به انجام یک آزمایش تأیید نظارتی تشویق کند تا این دارو بتواند به عنوان یک داروی کمکی در کنار انسولین‌درمانی برای بهینه‌سازی مدیریت دیابت نوع ۱ در دسترس باشد.

این مطالعه در مجله NEJM Evidence منتشر شده است.

انتهای پیام