مدینه در آن روز، رنگ غم گرفته بود؛ خورشید بی‌فروغ می‌نمود و نسیم، داغدار. خانه‌ کوچک پیامبر، جایی که همیشه لبخند و رحمت از آن جاری می‌شد، اکنون به دریایی از اشک بدل گشته بود.

پیامبر رحمت، محمد مصطفی (ص) که سال‌ها روشنی‌بخش دل‌های خسته بود، در بستر بیماری آرام گرفته بود. صدای تب‌دارش همچنان تکرار می‌کرد: «نماز، نماز ... و رعایت اهل‌بیت مرا فراموش نکنید.» در نگاه آخرش، مهری بی‌پایان موج می‌زد؛ همان مهری که در همه‌ عمر، جان‌ها را از تاریکی رهانده بود.

لحظه‌ آخر، هنگامی که سر بر دامان علی (ع) نهاد، فرشتگان در آسمان به استقبالش آمدند و زمین، یتیم شد. آه از آن دم که سکوتی سنگین مدینه را دربر گرفت! نه صدای گام‌ها، که تنها زمزمه‌ گریه‌ فاطمه (س) و اشک یاران، آسمان را می‌لرزاند.

کسی باور نمی‌کرد. چگونه می‌شد پذیرفت که خورشید خاموش شود؟ برخی می‌گفتند: «او نمرده است، او باز خواهد گشت.» و در میان این ناباوری، آیه‌ی قرآن حقیقت را به گوش‌ها رساند: «وَما مُحَمَّدٌ إِلّا رَسولٌ قَد خَلَت مِن قَبلِهِ الرُّسُلُ...»

پیکر پاک پیامبر (ص)، پس از غسل و کفن با دست‌های علی (ع)، در همان خانه‌ مبارک به خاک سپرده شد؛ جایی که امروز، میلیون‌ها عاشق در برابرش به دعا و راز و نیاز می‌ایستند.

اما رحلت ایشان نه پایان که آغاز آزمونی بزرگ بود. امت باید بیاموزد که پیامبر (ص) از جسم رفت، اما در جان‌ها زنده است؛ در آیات قرآن، در یاد اهل‌ بیت (ع) و در سیره‌ نوری که تا ابد راهنمای انسان‌ها خواهد بود.

مدینه هنوز در سوگ است. هر سال، در این ایام، دل‌ها دوباره زخمی می‌شوند و لب‌ها نامش را با اشک تکرار می‌کنند. او رفت، اما یادش، نورش و رحمتش تا همیشه در تاریخ خواهد ماند.

رحلت پیامبر دردی که کهنه نمی‌شود

رحلت پیامبر اسلام، حضرت محمد مصطفی (ص)، یکی از بزرگ‌ترین و دردناک‌ترین رویدادهای تاریخ اسلام و بلکه تاریخ بشریت است. پیامبری که در طول ۲۳ سال رسالت خویش توانست با ایمان، استقامت و اخلاق والا جامعه‌ای پراکنده و گرفتار جهل و ستیز را به امت واحدی بدل سازد و راه سعادت را به روی انسان‌ها بگشاید، در ۲۸ صفر سال ۱۱ هجری قمری چشم از جهان فروبست و اهل زمین را در سوگی جانکاه فروبرد.

رحلت پیامبر نه تنها پایانی بر حضور جسمانی ایشان بود، بلکه نقطه‌ آغاز آزمونی بزرگ برای امت اسلامی به شمار می‌رفت. با رفتن ایشان، مسئله‌ جانشینی و حفظ وحدت مسلمانان به مهم‌ترین دغدغه بدل شد. از سوی دیگر، اهل‌بیت پیامبر به‌ویژه حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه زهرا (س) در سوگ جانکاهی فرو رفتند و بار سنگین هدایت امت را بر دوش گرفتند.

از دیدگاه معنوی، رحلت رسول خدا یادآور فناپذیری انسان و جاودانگی رسالت الهی است. پیامبر آمد تا انسان‌ها را از غفلت بیدار کند و راه سعادت را بنمایاند و با رفتن خویش به همه آموخت که حقیقت دین، در پیروی از کتاب خدا و سنت راستین او باقی خواهد ماند.

در همین رابطه رئیس حوزه علمیه هیدج، در گفت‌وگو با ایسنا با اشاره به جایگاه والای پیامبر اسلام (ص)، می‌گوید: پیامبر اعظم (ص) از تأثیرگذارترین شخصیت‌های تاریخ بشر و به‌ویژه جهان اسلام به شمار می‌رود که نقش بی‌بدیلی در تاریخ ایفا کرد.

حجت‌الاسلام احمد صالحی با اشاره به نقش ماندگار رسول خدا در مبارزه با جاهلیت، یادآور می‌شود: در دوران بعثت، سرزمین حجاز در گرداب خرافات و بت‌پرستی گرفتار بود؛ به گونه‌ای که در کعبه بیش از سی‌صد بت نصب شده و مردم به پرستش ساخته‌های دست خود مشغول بودند.

وی می‌افزاید: رسالت پیامبر (ص) زدودن این مظاهر شرک و طاغوت از جامعه بود؛ رسالتی دشوار که با آزارها و رنج‌های فراوان همراه شد. مخالفان، آن حضرت را گاه جادوگر و ساحر می‌خواندند، زمانی شاعر و افسانه‌پرداز می‌پنداشتند و حتی خاک و خاشاک و شکمبه حیوان بر سر و رویش می‌ریختند.

صالحی با تأکید بر ضرورت شناخت هرچه بیشتر سیره نبوی، اضافه می‌کند: پیامبر اسلام (ص) نماد رحمت و نجات، نسخه کامل انسانیت و الگویی بی‌بدیل برای زندگی است؛ به گونه‌ای که همه رفتار و گفتار ایشان بازتاب تعالیم اصیل مکتب اسلام بود.

انتهای پیام