در 40 كيلومتري شمال غربي نطنز در دامنه‌ي كوه كركس، روستايي بس كهن به نام ابيانه واقع است. اين روستا را به اعتبار آثار و بناهاي تاريخي و پر تنوعش بايد در زمره‌ي استثنايي‌ترين روستاهاي ايران به شمار آورد. شكوه معماري بومي و سرشار از زيبايي اين روستا آن را در شمار نمونه‌هاي كم نظير ديدني‌هاي جهان در آورده است. به گزارش بخش ايران‌شناسي خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا)، بناي ابيانه با آن معماري خاص سابقه‌اي كهن دارد؛ به طوري كه مي‌گويند بيشترين رونقش در زمان صفويه در اين روستا واقع است؛ از جمله آثاري كه بيانگر اين سابقه است، محرابي‌ چوبي در شبستان مسجد جامع ابيانه است. شمار خانه‌هاي ابيانه در سرشماري سال 1361 برابر با 500 واحد برآورد شده است. اين خانه‌ها تماما بر روي دامنه‌ي پرشيبي در شمال رودخانه برزرور بنا شده است؛ به صورتي كه پشت بام، سطح خانه‌هاي پايين است، حياط خانه‌هاي بالا دست را به وجود آورده‌اند. درنتيجه ابيانه در وهله اول روستايي چند طبقه به نظر مي‌آيد كه در بعضي موارد تا چهار طبقه‌ي آن را مي‌توان مشاهده كرد. اتاقهاي خانه هاي ابيانه به پنجره‌هاي چوبي ارسي مانند مجهزند و اغلب داراي ايوانها و كارميهاي چوبي پيش آمده مشرف بر كوچه‌هاي تنگ و تاريكند كه خود به صورت مناظر جالبي درآمده‌اند. نماي خارجي ديوار‌هاي خانه‌هاي ابيانه با خاك سرخي كه معدن آن در مجاورت روستاست، پوشيده شده است. قديمي‌ترين اثر تاريخي ابيانه آتشكده‌اي است كه مانند ديگر بناهاي ده، در سراشيبي قرار گرفته است. آشتكده ابيانه را نمونه‌اي از معابد زرتشتي دانسته‌اند كه در جوامع كوهستاني ساخته مي‌شد. مهمترين بنا و اثر تاريخي اين روستا همان مسجد جامع قديمي است. مسجد قديمي ديگر ابيانه مسجد برزله است كه داراي فضاي دلبازي است و روي لنگه در شرقي آن سال 701 هجري قمري نوشته شده است كه مربوط به دوره‌ي ايلخانان است. مسجد تاريخي ديگر ابيانه مسجد حاجتگاه است كه كنار صخره‌اي در كوهستان بنا شده است و بر در ورودي و شبستان آن تاريخ 952 هجري قمري مشاهده مي‌شود. روستاي ابيانه داراي دو زيارتگاه است: يكي مرقد شاهزاده عيس و ديگري آرامگاه شاهزاده يحيي در جنوب روستا كه به گفته‌ي اهالي، فرزندان امام موسي كاظم (ع) بوده‌اند. از جمله اماكن ديدني ديگر ابيانه به خانه‌هاي نادرشاه و خانه‌ي نايب حسيني كاهشي مي‌توان اشاره كرد. انتهاي پيام