یکی از ساکنان روستای تاریخی ابیانه گفت: اگر به ابیانه توجه نشود‌ و ورود گردشگران به این منطقه به همین شکل ادامه یابد‌، زبان‌، فرهنگ،‌ لباس و بافت تاریخی این روستای تاریخی به مرور از بین می‌رود.

حسین درویشی ابیانه - مدرس دانشگاه - در گفت‌وگو با خبرنگار سرویس میراث فرهنگی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، اظهار کرد: قدمت ابیانه به کوچ آریایی‌ها به ایران در پنج تا شش‌هزار سال پیش از میلاد حضرت مسیح (ع) می‌رسد. این روستا یکی از سیاسی‌ترین و علمی‌ترین روستاهای جهان است که ساکنان آن فرهنگ و تربیت خاصی داشتند و هنوز بیشتر ویژگی‌های متفاوت خود را که دیگر روستاها آن‌ها را از دست داده‌اند،‌ حفظ کرده، اما با خطر فراموشی روبه‌رو است.

وی زبان مردم در این روستا تاریخی را یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های این منطقه دانست و ادامه داد: زبان «پهلوی دری» که اکنون در برخی روستاهای دورافتاده‌ی افغانستان صحبت می‌شود، به‌عنوان زبان رسمی مردم ابیانه هنوز در این روستا استفاده می‌شود که متأسفانه با مرگ قدیمی‌های ابیانه، این زبان نیز روبه فراموشی می‌رود.

او فرهنگ و لباس مردم محلی ابیانه را دو شاخصه‌ی مهم دیگری دانست که در حال نابودی‌اند و گفت: ترکیب روستا و مشارکتی که بین‌ کوچه‌ها و معبرهای روستاست، همچنین ویژگی‌ ساختمان‌های مسکونی که مخصوص فصل‌های مختلف هستند،‌ در این روستا به چشم می‌آید، اما متأسفانه از سال‌های گذشته، بی‌توجهی به آن‌ها آغاز شده است.

درویشی ابیانه با اشاره به تبلیغاتی که از چند سال پیش توسط دولت بین گردشگران داخلی و خارجی برای معرفی این روستای تاریخی انجام شده است،‌ اظهار کرد: با وجود مساحت کم این روستا، گاهی روزانه جمعیتی بیش از 10هزار گردشگر به آن وارد می‌شود که حتا راه رفتن آن‌ها باعث آسیب رسیدن به این منطقه‌ی نمونه‌ی گردشگری می‌شود.

وی با بیان این‌که حدود 95 درصد مسافرانی که به ابیانه وارد می‌شوند،‌ گردشگر نیستند‌، ادامه داد: بیشتر آن‌ها خیابان‌گردهایی هستند که برای تفریح به ابیانه می‌آیند، در حالی که این روستای تاریخی نمی‌تواند در معرض چنین هجمه‌ای قرار گیرد.

درویشی ابیانه با اشاره به نبودن بسیاری از زیرساخت‌های اولیه مانند سرویس بهداشتی و فضای استراحت موقت برای گردشگرانی که به ابیانه می‌آیند گفت: برخی مردم به‌دلیل ناراحت شدن از نبودن فضا و امکانات لازم، به روستا و فضاهای تاریخی آسیب می‌زنند.

او حضور قاچاقچیان اشیای عتیقه در ابیانه را یکی از مهم‌ترین معضل‌هایی دانست که این روستا با آن روبه‌رو است و ادامه داد: روستایی مانند ابیانه به دهیار نیاز ندارد به شهرداری احتیاج دارد که بتواند همه‌ی مسائل را ببیند و مشکلات را راحت‌تر حل کند.

این مدرس دانشگاه همچنین توجه به مسائل ایمنی‌، امنیتی و ترافیکی را از جمله موضوع‌هایی دانست که متولیان باید به آن توجه کنند و افزود: اداره‌های دولتی باید لوله‌کشی و سیم‌کشی‌های خود را به‌گونه‌ای انجام دهند که به منظر این روستا آسیبی وارد نشود. در حالی که اکنون هیچ توجهی به این موضوع نمی‌شود. اگر ابیانه در جایی مانند کره‌ جنوبی، فرانسه یا ژاپن بود قطعا این‌گونه با آن رفتار نمی‌شد.

انتهای پیام