معاون پیشین پژوهشی پژوهشگاه سازمان میراث فرهنگی و گردشگری گفت: استفاده از مصالح ساختمانی جدید در بناهای تاریخی تا هنگام ضرورت، چندان معقول نیست.

علیرضا بهره‌مان در گفت‌و‌گو با خبرنگار سرویس میراث‌ فرهنگی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، اظهار کرد: باید همیشه به این موضوع دقت کنیم که الحاق در بناهای تاریخی، تا حد امکان و تا وقتی که بناها مقاومت دارند، بهتر است با استفاده از مصالح گذشته انجام شود.

این کارشناس مرمت با اشاره به این‌که یکی از اعضای پژوهشگاه سازمان میراث فرهنگی در سال 89 طرحی مطالعاتی - پژوهشی را برای مسجد جمعه‌ی اردبیل ‌ ارائه کرد که قابل تأمل بود، گفت: آن طرح، یک سازه‌ی چوبی روی گنبد مسجد سوار می‌کرد، هرچند این سازه سنگین بود، ولی نسبت به سیمان یا بتون که اکنون توسط اداره کل میراث فرهنگی اردبیل در حال اجرا است، وزن سبک‌تری داشت.

او ادامه داد: این‌که بگوییم استفاده از سیمان برای بناهای تاریخی ممنوع است، درست نیست؛ استفاده از این نوع مصالح نسبت به نوع بنا متفاوت است. باید دید آیا مصالح روی آن بنای خاص می‌نشیند یا خیر و آیا باعث مقاومت بنا می‌شود.

وی که از سال 1388 تا اوایل 1391 معاون پژوهشی پژوهشگاه سازمان میراث فرهنگی بوده است، گفت: مصالح ساختمانی جدید در بعد دیگر، باعث مخدوش شدن حریم منظری بناهای تاریخی می‌شوند. از نظر وزنی نیز بتون یا سیمان به مرور به بنای تاریخی آسیب وارد می‌کنند. باید این قضیه را برای مسجد جمعه‌ی اردبیل در نظر داشت که این بنای تاریخی چند بار در معرض زلزله قرار گرفته است.

او همچنین درباره‌ی تداخل اجرایی شدن طرح مرمت مسجد جمعه‌ی اردبیل توسط این اداره کل و یکی از اعضای پژوهشگاه سازمان نیز اظهار کرد: در قالب اعتبارات پژوهشی که صرفا برای کارهای پژوهشی اختصاص می‌یابد، اعضای هیأت علمی یک موسسه یا دانشگاه می‌توانند با مرکز خود قرارداد ببندند و منع قانونی ندارند. آقای انیسی نیز این قرارداد را با سازمان میراث فرهنگی امضا کرد تا طرح مطالعه‌ و مرمت مسجد جمعه‌ی اردبیل را اجرایی کند؛ ولی اداره کل میراث فرهنگی اردبیل با بیان این موضوع که مطالعات پژوهشگاه دیر به دست آن‌ها رسیده است، کار مرمت و سامان‌دهی مسجد جمعه‌ی اردبیل را آغاز کرده بود که آن طرح، اشکال‌هایی داشت.

انتهای پیام