معصومه باقری، نویسنده کتاب «صفر مطلق» در یادداشتی که به دنبال حمله «تروریستی» روز شنبه (۱۸ اردیبهشت‌ماه ۱۴۰۰) و برای دختران کابل افغانستان نوشته و آن را در اختیار ایسنا قرار داده، آورده است: «امروز دخترکان مدرسه کابل به صفر مطلق رسیدند. غمی روی شانه‌های‌شان بود که سنگینی‌اش زمین را عذاب می‌داد. آرام و قرار نداشتند. اشکی توی چشمان‌شان جریان داشت که گونه‌های‌شان را می‌سوخت.
امروز مدرسه دخترانی که می‌خواستند بیاموزند و شاد باشند، به دست متحجرانی سنگدل ویران شد و این تمام ماجرا نیست. زخم و خون و سوختن و مرگ سهم دخترانی بود که هیچ گناهی نداشتند.
حرف از نژادپرستی و ظلم کهنه و مستعمل نمی‌شود، بلکه سال‌هاست که خون زمین را می‌خورد.
مادرانی که هنوز در داغستان به جست‌وجوی فرزندان گمشده خود آواره هستند و جلو بیمارستان‌ها تجمع کرده و اسامی روی دیوارها را می‌خوانند و آمار سردخانه‌ها را پیگیری می‌کنند.
امروز ظلم و تعصب و جهالت متهم است. اینک که صداهای خفه و دردآلود در گلوی دخترکان مدرسه کابل مدفون شده است، چه کسی می‌خواهد از سینه‌های سوخته مادران اندوهگین چیزی بنویسد؟
آیا تکرار این حوادث خونین سوال‌برانگیز نیست؟
آیا نسل‌کشی و کشتار این مسلمانان داغ کوچکی است که احساس نمی‌شود؟
امروز این اندوه مثل پوستی سوخته، چسبیده به آهنِ داغِ بی‌رحمی و جنایت و تدمیر.
هولناک‌ترین تدمیر در دنیا، زخم زدن به روح آدم‌هاست. این زخم از کشتار و هلاکت بدتر است. چون انسان در آن تمام می‌شود، اما نمی‌شود. زخم ساده‌ای است که انسان در آن هلاک می‌شود، اما نمی‌شود. زنده بودن در تلخی و تباهی از جنایت بدتر است.»
انتهای پیام
نظرات