به گزارش ایسنا، باستان‌شناسان با کاوش در یکی از ویلاهای رومی واقع در «سیسیل»، موزاییک تاریخی را کشف کرده‌اند که یک جفت دمپایی لاانگشتی با شباهت بسیار زیاد به دمپایی‌های لاانگشتی امروزی را به تصویر می‌کشد.

باستان‌شناسان در طول ۷۰ سال کاوش در ویلای «Romana del Casale»، یک ویلای رومی پرجزئیات در جنوب مرکز «سیسیل»، برخی موزاییک‌های غیرمعمول را در زیر لایه‌هایی از گِل و آوار قرون وسطایی کشف کرده‌اند. زنانی که با توپ بازی می‌کنند، کیوپیدهایی که ماهی می‌گیرند و حتی اسب‌های دریایی در پوست پلنگ‌ از جملۀ این موزاییک‌ها به شمار می‌روند.

اکنون، کاوش‌ها در این ویلا یک موزاییک عجیب دیگر را آشکار کرده‌ است؛ موزاییکی از تصویر یک جفت دمپایی لاانگشتی با ظاهر مدرن. این کشف در موزاییک‌فرش‌های واقع در حمام سرد (Frigidarium) این ویلا صورت گرفت. این حمام سرد در حمام‌های جنوبی ویلا واقع شده است که خود مجموعه‌ای پیچیده متشکل از اتاق‌های مجهز به استخر و چیزی شبیه به سالن‌های ورزشی رومی بود. در نزدیکی آن، نوشته‌ای وجود دارد با عبارت «Treptona bibas»، که احتمالا به زنی اشاره دارد که به مدیریت حمام‌ها ربط دارد.

موزاییک دمپایی لاانگشتی جدیدترین کشف حاصل از پروژه «مدرسه تابستانی آرک‌لبز» بود. این پروژه که سرپرستی آن را «ایزابلا بالدینی» از دانشگاه بولونیا برعهده دارد، به دانشجویان جوان از سراسر جهان، مهارت‌های یک باستان‌شناس امروزی را آموزش می‌دهد.

«بالدینی» گفت: «دمپایی لاانگشتی یک نقش تکراری در حمام‌های اواخر روم است که همچنین در اسپانیا، بَرقه ، قبرس، اردن و آسیای صغیر هم ثبت شده است.»

اگرچه ریشه دمپایی‌های لاانگشتی امروزی به صندل‌های ژاپنی «zori» از جنس کاه و پارچه می‌رسد اما رومیان باستان از انواع گوناگون صندل‌ها استفاده می‌کردند که هم کاربرد نظامی و هم غیرنظامی داشتند. سربازان رومی اغلب «کالیگه» (Caligae) می‌پوشیدند که یک صندل با کف ضخیم و اغلب میخ‌کوب‌شده بود که برای کشش و دوام بیشتر طراحی شده بود. این درحالی است که غیرنظامیان سبک‌های سبُک‌تر مانند «سولئا» (soleae) را که از چرم یا مواد بافته‌شده ساخته می‌شد و با یک بند یا نوار به پا بسته می‌شد، انتخاب می‌کردند.

با وجود هیجان پیرامون جدیدترین کشف در این ویلا که به گفته «بالدینی» بازتاب زیادی داشت، حجم زیادی از تحقیقات باستان‌شناسی همچنان باید در ویلا انجام شود.

«بالدینی» گفت: «یکی از اهداف اصلی، یکپارچه کردن مناطق کاوش است تا با پیوند دادن بخش‌های مختلف، یک تصویر منسجم از نقشه اصلی ویلا شکل بگیرد.»

او افزود: «پژوهشگران از طریق مدل‌سازی سه‌بعدی، بررسی‌های ژئوفیزیکی و پژوهش‌های آرشیوی، در حال ایجاد یک پرونده یکپارچه و دیجیتال‌دسترس از محوطه هستند.»

این ویلا وضعیت شگفت‌انگیز خود را مدیون یک رانش زمین قرون وسطایی است که نقاشی‌های دیواری آن را در زیر خاک دفن کرد. اگرچه این مکان در اصل در قرن نوزدهم میلادی دوباره کشف شد و نام خود را از یک سکونتگاه کشاورزی که قرن‌ها پیش‌تر در محل رونق داشت، گرفته است اما تا قبل از دهه ۱۹۵۰، باستان‌شناسان کاوش نظام‌مند این ویلای ۳۷هزار فوت مربعی را آغاز نکرده بودند. آنچه پدیدار شد یکی از ظریف‌ترین مجموعه‌های موزاییک‌های رومی و یک تصویر زنده از چگونگی زندگی اعضای طبقه نخبه بود.

ویلای «Romana del Casale» شامل سه تراس گسترده در دامنه یک تپه است و به قرن سوم یا چهارم میلادی بازمی‌گردد که همزمان با دوره‌ای است که در آن نخبگان رومی به‌طور فزاینده‌ای در املاک روستایی به تجارت می‌پرداختند. در نتیجه، اقامتگاه‌های خصوصی برای میزبانی مهمانان دارای تالارهای پذیرایی و ضیافت مجلل بودند.

ویلای سیسیلی، نمونه‌ای عالی از این نوع ساختمان‌هاست. این ویلا دارای یک سالن بود که برای کارکردهای اداری و اجتماعی استفاده می‌شد، همچنین یک اتاق غذاخوری وسیع و یک مجموعه حمام را شامل می‌شد.

موزاییک‌ها معمولا بازتاب‌دهنده موضوعاتی هستند که با اتاق‌هایی که در آن‌ها ظاهر می‌شوند مرتبطند، برای مثال  صحنه‌های رقابت ورزشی در سالن ورزشی و کیوپیدها در اتاق غذاخوری T انگور برداشت می‌کنند. بسیاری از موزاییک‌ها به نظر می‌رسد که به‌طور مستقیم یا نمادین صاحب ویلا را ستایش می‌کنند و مشهورترین آن‌ها صحنه‌ موسوم به «شکار بزرگ» است که تعقیب، گرفتن و انتقال حیوانات را به تصویر می‌کشد. گمان می‌رود که صاحب ویلا ممکن است یک مقام عالی‌رتبه بوده باشد که وظایف او نه تنها شامل تأمین غله برای روم، بلکه سازمان‌دهی بازی‌های شهر نیز می‌شده است.

در حالی‌که تاریخ‌دانان هنوز بر سر هویت صاحب ویلای «Romana del Casale» به توافق نرسیده‌اند،  با توجه به سبک موزاییک‌ها و این نکته که سیسیل در قرن چهارم ldghnd به‌عنوان تولیدکننده و نقطه تجاری غله، پس از آنکه منابع مصر به قسطنطنیه منتقل شد،  اهمیت بیشتری یافت، احتمالا او کسی بوده است که از ارتباطات قوی با شمال آفریقا برخوردار بوده است.

ویلا و موزاییک‌های آن در سال ۱۹۹۷ به‌عنوان یک مکان میراث جهانی یونسکو اعلام شدند. با وجود این حفاظت، در سال گذشته میلادی، گروه‌های میراث فرهنگی ایتالیا درباره وخامت این محوطه به دلیل سوء مدیریت و کمبود بودجه هشدار داده‌اند.

انتهای پیام