محمدمسیح باجلان در گفت‌وگو با ایسنا، اظهار کرد: سینمای بروجرد یک ویژگی منحصر به فرد به نام لهجه دارد. این لهجه فقط در گویش بازیگران نیست، بلکه در هر نما، در هر صحنه و در هر فیلم‌نامه خودش را نشان می‌دهد.

وی با اشاره به لهجه در نماهای بسته، خاطرنشان کرد: این لهجه در تصویر دست‌های پینه بستهٔ پیرمردی است که تسبیح در دست دارد، در چهرهٔ آفتاب‌سوختهٔ زنی روستایی که نان می‌پزد یا در چشم‌های پر از مهر یک کودک بروجردی است.

این کارگردان با اشاره به لهجه در طبیعت، اضافه کرد: این لهجه در تصویر دامنه‌های سبز کوه‌های زاگرس، در آب‌و هوای خنک منطقه و در معماری سنتی خانه‌هاست و فیلمساز بروجردی از این طبیعت بکر به عنوان یک کاراکتر اصلی در فیلمش استفاده می‌کند.

باجلان با اشاره به لهجه در فرهنگ، بیان کرد: این سینما، فرهنگ، آداب و رسوم و تاریخ شفاهی مردم بروجرد را به تصویر می‌کشد. هر فیلم کوتاه، مانند یک سند تصویری است که فرهنگ بومی را برای نسل‌های آینده حفظ می‌کند.

وی ادامه داد: فیلمساز بروجردی، یک قصه‌گوی قبیله بوده و او با دوربین خود، طبل حماسه‌ها و ترانه‌های محلی مردمش را به صدا درمی‌آورد و داستان‌هایی را روایت می‌کند که تا به حال کسی نشنیده است .

این فیلمنامه‌نویس با اشاره به این که نبرد قهرمانان رویارویی رؤیا و واقعیت، تصریح کرد: مسیر فیلمساز در بروجرد یک راه پرشیب و پر از مانع بوده و اینجا یک نبرد نابرابر در جریان است، کمبود بودجه؛ بزرگترین مشکل است. تهیهٔ یک دوربین خوب، میکروفن حرفه‌ای یا حتی هزینه‌های سادهٔ تولید، به یک چالش بزرگ تبدیل می‌شود.

باجلان یادآور شد: فیلمسازان مجبور هستند با حداقل امکانات کار کنند. گاهی یک سه‌پایهٔ شکسته باید با نوار چسب درست شود یا یک میکروفن ساده، کار یک استودیوی حرفه‌ای را انجام دهد و متأسفانه گاهی نهادهای مربوطه، آن طور که باید از این استعدادها حمایت نمی‌کنند. این بی‌توجهی مانند ابری تیره، جلوی نور خلاقیت جوانان را می‌گیرد.

وی اظهار کرد: اما فیلمساز بروجردی، یک قهرمان مدرن است. سلاح او  دوربین نیست؛ بلکه ارادهٔ آهنین و عشق بی‌پایان به زادگاهش است. او ثابت می‌کند که برای ساختن یک اثر هنری بزرگ، نیاز به پول و امکانات زیاد نیست؛ نیاز به ایده و عشق است. محدودیت برای او یک موهبت است؛ چون به آثارش صمیمیت و اصالت می‌بخشد.

این کارگردان سینما خاطرنشان کرد: آیندهٔ سینمای بروجرد، مانند پایان یک فیلم امیدوارکننده است. استعدادهای جوان این شهر، یکی پس از دیگری در جشنواره‌های ملی و بین‌المللی می‌درخشند و نام بروجرد را بر سر زبان‌ها می‌اندازند و برای رسیدن به این آیندهٔ روشن، نیاز به کارهای اساسی است.

باجلان، احیای سالن‌های سینما را یکی از این کارها برشمرد و افزود: بازگشایی دوبارهٔ یک سالن سینما در بروجرد، یک انقلاب فرهنگی خواهد بود. این کار، نه فقط بازسازی یک ساختمان، که زنده کردن قلب فرهنگی شهر است.

وی اضافه کرد: حمایت جدی مسئولان یکی دیگر از این کارها است؛ نهادهای فرهنگی باید به این گنجینهٔ پنهان توجه کنند. با سرمایه‌گذاری، فراهم کردن تجهیزات و ایجاد فضایی برای آموزش و نمایش، می‌توانند زمینهٔ شکوفایی هرچه بیشتر این استعدادها را فراهم کنند.

این فیلمنامه نویس با بیان اینکه باور داشتن؛ مهم‌تر از همه باید به سینمای بروجرد و توانایی‌هایش باور داشت، بیان کرد: نمای درشت بر روی یک نگین درخشان؛ بروجرد فقط یک نقطه روی نقشه نیست؛ یک صحنهٔ زنده و یک کاراکتر اصلی در فیلم سینمای ایران است.

باجلان ادامه داد: سینمای بروجرد، داستان مقاومت و عشق است، داستان کسانی که با کمترین امکانات، بزرگترین رؤیاها را در سر می‌پرورانند. این شهر نیازمند ترحم نیست؛ سزاوار یک نگاه ویژه و احترام‌آمیز از سوی همهٔ دست‌اندرکاران سینمای ایران است.

وی اظهار کرد: سینمای ایران باید به این سینمای بومی و اصیل توجه کند، نه به خاطر دلسوزی، بلکه برای کشف یک گنج. سینمای بروجرد می‌تواند خون تازه‌ای در رگ‌های سینمای ایران جاری کند و آن را غنی‌تر، عمیق‌تر و متنوع‌تر کند. باید اجازه داد صدای این سینما، از مرزهای جغرافیایی بگذرد و در قلب سینما دوستان جهان طنین‌انداز شود. آیندهٔ سینمای ایران در گرو شنیدن این صداهای بکر و اصیل است.

انتهای پیام