به گزارش ایسنا، جایزه نوبل پزشکی امسال به صورت مشترک به «مری برانکو»(Mary Brunkow)، «فرد رامسدل»(Fred Ramsdell) و «شیمون ساکاگوچی»(Shimon Sakaguchi) برای اکتشافات آنها درباره «ایمنی تحمل محیطی» اهدا شد.

به نقل از نوبل پرایز، «آدام اسمیت»(Adam Smith) از وب‌سایت نوبل پرایز طی یک تماس تلفنی با برانکو درباره احساس او نسبت به برنده شدن جایزه نوبل صحبت کرد.

برانکو: سلام

اسمیت: سلام. با مری برانکو صحبت می‌کنم؟

برانکو: بله

اسمیت: آدام اسمیت هستم. از وب‌سایت نوبل پرایز تماس می‌گیرم.

برانکو: یک لحظه صبر کنبد. می‌توانم تلفن را روی اسپیکر بگذارم؟

اسمیت: چقدر خوب. تا زمانی که تماس من را از دست ندهید، می‌توانیم. کجا صحبت می‌کنم؟ آشپزخانه‌ خانه‌ات؟ کجا گیرت آورده‌ایم؟

برانکو: من پشت میز غذاخوری نشسته‌ام.

اسمیت: خبرها چطور به شما رسید؟

برانکو: حدود یک ساعت و نیم پیش، تلفنم زنگ خورد و شماره‌ای از سوئد دیدم و با خودم فکر کردم این فقط اسپم است. بنابراین، تلفن را خاموش کردم و دوباره خوابیدم. بعد، شوهرم طبقه بالا بود و شنیدم که داشت با کسی توی اتاق نشیمن صحبت می‌کرد. آن شخص از خبرگزاری آسوشیتدپرس بود. یک نفر در ایوان جلویی بود که از طرف اخبار محلی آمده بود. خب، الان ساعت ۴:۳۰ صبح است و من در طبقه پایین، پشت میز غذاخوری نشسته‌ام و با شما صحبت می‌کنم.

اسمیت: چقدر خوش شانسم. انگار شوهرت هم آنجاست. شخص دیگری هم آنجاست؟

برانکو: نه، فقط شوهرم و سگم. شوهرم فقط برای یک دقیقه رفت چون سگ کمی گیج شده بود که چه اتفاقی دارد می‌افتد.

اسمیت: بله، درست است. سگ نباید بیدار باشد. برای خبر جایزه تبریک می‌گویم.

برانکو: سپاسگزارم. بسیار سپاسگزارم.

اسمیت: حدس می‌زنم انتظارش را نداشتید.

برانکو: نه اصلا.

اسمیت: این اوایلش است، اما آیا فرصتی داشته‌اید که فکر کنید این برای شما چه معنایی دارد؟

برانکو: برای من چه معنایی دارد؟ خب، ذهنم فقط... وقتی این کار را انجام دادیم، یک کار گروهی شگفت‌انگیز بود. از زمانی که آن کار انجام شد، حرفه من در علم کاملاً تغییر کرده است و من در واقع دیگر حتی در آن زمینه خاص کار نمی‌کنم. بنابراین، افتخار می‌کنم که بخشی از آن کار اولیه بوده‌ام. من اتفاقات پزشکی و این موضوع را که چگونه آن کشف می‌توانست به نوعی کمک کند، دنبال کرده‌ام؛ اما غیر از آن نمی‌دانم چه چیز دیگری بگویم. در حال حاضر، مطمئنم که هنوز کاملاً متوجه آن نشده‌ام.

اسمیت: البته فکر می‌کنم یک نکته این است که، منظورم این است که شما یک متخصص ژنتیک فوق‌العاده هستید و شبیه‌سازی یک ژن و پیدا کردن آن ژن در سال ۱۹۹۸، کار بسیار متفاوتی نسبت به پیدا کردن ژن‌ها در حال حاضر بود. این یک جست‌وجوی بسیار طاقت‌فرسا بود که باید انجام می‌دادید.

برانکو: بله، شگفت‌انگیز است که علم چقدر تغییر کرده است و روشی که ما امروز این کار را با آن انجام می‌دهیم، کاملاً متفاوت از روشی است که در آن زمان مجبور به انجام دادن آن بودیم.

اسمیت: و این گواهی بر قدرت ژنتیک در حل کردن مسائل زیست‌شناسی است تا اطلاعات بیشتری را درباره نحوه عملکرد ما بدهد.

برانکو: کاملاً. بنابراین ما از نقطه نظر تلاش برای درک علت فنوتیپی که در موش‌ها مشاهده شده بود، به آن نزدیک شدیم. ما از یک جهش در موش که به یک نقص ایمنی جالب منجر می‌شود، بهره بردیم و سپس توانستیم آن را به یک بیماری انسانی که به ندرت در کودکان یافت می‌شود، مرتبط کنیم. قطعاً قدرت ژنتیک نیز در این امر نقش داشت و واضح بود که بین بیماری انسان و موش، هم‌پوشانی ژنتیکی وجود دارد. این قطعاً کمک کرد اما در واقع، زمانی که ما ایده‌ای از ژنتیک و موقعیت ژنتیکی ژن جهش‌یافته داشتیم، رسیدن به آن جهش دقیق واقعاً یک تلاش مولکولی بود، زیرا این فقط یک تغییر ژنتیکی بسیار کوچک بود که به تغییر کاملاً عمیقی در سیستم ایمنی منجر می‌شود.

اسمیت: بله اما داشتن دوراندیشی برای دیدن ارتباط بین موش و بیماری، بیماری IPEX و فقط پیروی از فرضیه شما، همه این‌ها نتیجه داد، اما هنر خاصی می‌طلبد.

برانکو: قطعا همین طور است.

اسمیت: بله. امیدوارم برای بیماران {هم هین طور باشد}. در نهایت.

برانکو: بله. بله و مطمئناً به مغزهای گوناگون بسیاری نیاز دارد که با هم روی آن کار کنند.

اسمیت: دقیقاً. بعداً فرصتی خواهیم داشت تا درباره همه این موارد به تفصیل صحبت کنیم و باید جواب شما را به بقیه افراد منتظر بدهم. واقعاً از شما بسیار سپاسگزارم.

برانکو: سپاسگزارم

اسمیت: از بقیه روزتان لذت ببرید. بسیار سپاسگزارم

برانکو: بله. سپاسگزارم. خدانگهدار

اسمیت: خدانگهدار

انتهای پیام