امیر رشیدلمیر در گفت‌وگو با ایسنا با بیان اینکه آموزش و پژوهش دو رکن جدانشدنی هستند، اظهار کرد: این پژوهش‌ها هستند که در نهایت مطالب علمی جدید را ایجاد می‌کنند. هر آنچه امروز در نظام آموزشی تدریس می‌شود، زمانی یک سوال پژوهشی بوده که پژوهشگران برای آن وقت گذاشته و نتایج آن به مرور وارد منابع علمی شده است. تمام کتاب‌ها و مقالات علمی دارای رفرنس‌هایی با پشتوانه پژوهش‌های متعدد است. هر بخشی که به علم اضافه می‌شود حاصل اجرای مکرر پژوهش‌ها و رسیدن به یک نتیجه ثابت است؛ همین یافته‌ها تبدیل به محتوای آموزشی دانشجویان می‌شود.
وی با اشاره به نقش پژوهش در ارتقاء جایگاه اعضای هیات علمی تصریح کرد: در سطح جهانی، اساتید بر اساس عملکرد پژوهشی‌شان دیده و رتبه‌بندی می‌شوند و همین فعالیت‌ها زمینه‌ساز ارتباطات علمی گسترده می‌شود. در دانشکده علوم ورزشی دانشگاه فردوسی نیز اساتید به این موضوع آگاهند و در این مسیر تلاش می‌کنند و تاکنون مقالات بین‌المللی متعددی با همکاری استادان برجسته کشورهای پیشرفته منتشر کرده‌اند.
معاون پژوهشی دانشکده علوم ورزشی دانشگاه فردوسی با تاکید بر اینکه دانشگاه‌ها ابتدا آموزشی بودند، سپس پژوهشی شدند، تشریح کرد: نسل اول دانشگاه‌ها آموزشی و نسل دوم پژوهشی بودند و امروز نسل سوم، چهارم و پنجم دانشگاه‌ها به سمتی حرکت می‌کنند که ارتباط تنگاتنگی با جامعه و صنعت داشته باشند و پژوهش‌ها نیز در جهت رفع نیازهای واقعی جامعه هدایت شود.
وی افزود: تا یک دهه قبل پژوهش‌ها بیشتر با هدف کسب امتیازات پژوهشی و چاپ مقاله انجام می‌شد، اما اکنون رویکردها تغییر کرده و به این فرهنگ باید بیشتر پرداخته شود. با این حال، شرایط مالی شرکت‌های خصوصی و نوسانات موجود سیستم صنعت کشور باعث شده بخش خصوصی رغبتی برای حل مسائل خود با سفارش پژوهشی نداشته و بیشتر درگیر بقا باشد.
رشیدلمیر با اشاره به اینکه شرکت‌های بزرگ همچنان ارتباطاتی با دانشگاه‌ها دارند، اما در حوزه علوم ورزشی کمتر است، ادامه داد: راه‌اندازی انجمن صنعت ورزش خراسان تحت پوشش اتاق بازرگانی استان که پایه آن از دانشکده علوم ورزشی شکل گرفته و مدیریت آن نیز با اساتید ماست، موجب تقویت ارتباط با صنعت و همچنین هدایت پژوهش‌ها به سمت حل مسائل جامعه شده است؛ اما با نقطه آرمانی و اهدافی که در ذهن داریم هنوز فاصله داریم.
وی با اشاره به جایگاه اداره کل ورزش و جوانان خراسان رضوی به عنوان متولی اصلی ورزش استان گفت: تمام امور ورزشی استان، چه مالی و چه اجرایی، باید از مسیر اداره کل ورزش و جوانان عبور کند. این اداره کل یک شورای پژوهشی دارد و برخی پژوهش‌ها را در چارچوب اهداف خود مورد حمایت مالی قرار می‌دهد. اما واقعیت این است که هنوز یک ارتباط قوی میان فدراسیون‌ها و دانشگاه وجود ندارد.
معاون پژوهشی دانشکده علوم ورزشی دانشگاه فردوسی ادامه داد: امیدواریم روزی برسد که بخش علمی یعنی دانشگاه و بخش عملی یعنی وزارت ورزش و فدراسیون‌ها به یک تفاهم مشخص جهت رسیدن به یک همکاری جدی برسند. در حال حاضر ارتباطات بیشتر شخصی و موردی است و ساختار قانونی الزام‌آوری برای همکاری وجود ندارد. اگر من امروز با یک فدراسیون در ارتباط باشم، می‌توانم بر اساس این ارتباط یک کار پژوهشی انجام دهم، اما متاسفانه چنین همکاری‌هایی در قانون فدراسیون‌ها به‌عنوان یک الزام تعریف نشده است.
وی با تاکید بر اینکه پژوهش تنها به انجام پایان‌نامه‌های تجربی محدود نمی‌شود، تصریح کرد: خیلی‌ها تصور می‌کنند پژوهش یعنی گرفتن یک تیم ورزشی، اجرای تمرین و بررسی نتایج قبل و بعد از آن؛ در حالی که پژوهش می‌تواند به علت‌یابی ناکامی‌ها یا شناسایی فرصت‌های موجود در ورزش کمک کند.
رشیدلمیر با اشاره اینکه ورزش خراسان رضوی نسبت به دهه‌های گذشته از دوران اوج خود فاصله گرفته است، افزود: در رشته‌هایی مثل کشتی و جودو که رشته‌های سنتی و قدیمی استان محسوب می‌شوند، ملی‌پوش و مدال‌های مختلف داشتیم اما دیگر جایگاه سال‌های گذشته را نداریم. انسان‌ها همان انسان‌ها و ژن همان ژن است؛ بنابراین باید علمی بررسی شود که چه عواملی باعث این افت و اختلاف سطح شده است.
مدیریت سلیقه‌ای یکی از چالش‌های اصلی ورزش و پژوهش
وی یکی از چالش‌های اصلی را مدیریت ناپایدار و سلیقه‌ای دانست و توضیح داد: مدیران ورزشی ما اغلب نمی‌دانند چهار سال در سمت خود می‌مانند یا نه. در چنین شرایطی برنامه‌ریزی بلندمدت شکل نمی‌گیرد. هر مدیری که می‌آید، طرح و نقشه راه مشخص و الزام‌آوری ندارد و معمولا مدیر جدید، اقدامات مدیر قبلی را نقض و مسیر متفاوتی را در پیش می‌گیرد. این مدیریت سلیقه‌ای اجازه نمی‌دهد هیچ طرحی تا پایان به نتیجه برسد.
معاون پژوهشی دانشکده علوم ورزشی دانشگاه فردوسی تاکید کرد: اگر وزارت ورزش یک نقشه راه به صورت حرکت از نقطه الف به نقطه ب، تعیین کند و استان‌ها را موظف به اجرای آن بداند و همچنین مدیران بعدی ملزم به ادامه برنامه مدیر قبلی باشند، بسیاری از این مشکلات قابل حل است. متخصصان برجسته این حوزه در کشور کم نیستند؛ فقط باید ساختار مشخصی برای استفاده از دانش آن‌ها وجود داشته باشد. این کلاف سردرگمی که در ورزش استان ما است دلایل عمده آن نبود ارتباط قوی بین وزارت ورزش و دانشگاه‌ها، نداشتن نقشه راه درست و عدم تعهد مدیر بعدی در اجرای برنامه‌های قبلی است و این یک مسئله پژوهشی بزرگ است.
فاصله جدی میان علم و عمل
وی با بیان اینکه بین دانشگاه و جامعه ورزشی فاصله جدی وجود دارد، ادامه داد: فاصله جدی میان علم و عمل وجود دارد. باید بررسی کنیم در طول سال‌های فعالیت اداره کل ورزش و جوانان استان چند استاد دانشگاه، رسما برای ارائه طرح دعوت شده‌اند. هیچ استادی خودش پشت در اتاق مدیرکل نمی‌رود که بگوید طرح پژوهشی دارد؛ این ادارات هستند که باید نیازسنجی کنند و مسائلشان را به دانشگاه اعلام کنند.
وی افزود: اگر ساختاری وجود داشته باشد که ادارات کل ورزش، نیازهای پژوهشی خود را به دانشگاه منتقل کنند، دانشکده‌های مرتبط می‌توانند آن‌ها را بررسی و به اساتید متخصص ارجاع دهند. در چنین فرآیندی است که می‌توان گفت کدام استاد قادر به حل کدام مسئله است و پژوهش عملا وارد میدان حل مشکلات می‌شود. این خلا ساختاری بین اداره کل ورزش، هیات‌های ورزشی و دانشگاه‌ها، امروز یکی از مسائل مهم و پژوهش‌محور ورزش استان است و باید برطرف شود.
رشیدلمیر با تاکید بر نقش هیات‌های ورزشی در ارتقاء ساختار علمی ورزش استان بیان کرد: هیات‌های ورزشی دارای هیات‌رئیسه و ساختار مشخص هستند و اعضای هیات علمی دانشگاه می‌توانند در کمیته‌های آموزش و پژوهش این هیات‌ها نقش فعالی داشته باشند. این یکی از مهم‌ترین اقداماتی است که می‌تواند فاصله میان دانشگاه و مدیریت ورزش را کاهش دهد.
وی ضمن بیان اینکه باید به سیستم ورزش کشور هم حق داد، چون بخشی از مشکل از سمت دانشگاه است، تشریح کرد: برخی اساتید ما صرفا جنبه علمی دارند و تجربه عملی کافی در میدان ورزش ندارند. از طرف دیگر، بسیاری از ورزشکاران ما تحصیلات دانشگاهی منظمی نداشته‌اند. این گسست باعث شده زبان مشترکی بین دو حوزه شکل نگیرد. بارها تاکید کرده‌ام کسی که قرار است در دانشکده ما عضو هیات علمی شود، باید از نظر ورزشی در سطح قابل قبول باشد. نمی‌شود فردی وارد دانشکده علوم ورزشی شود که حتی در سطح هیات شهرستان شناخته‌شده نباشد. چنین فردی نمی‌تواند برای سیستم ورزش بیرون از دانشگاه یک مشاور معتبر باشد. دانشگاه اگر می‌خواهد در جامعه اثرگذار باشد، باید در استخدام نیروهایش دقت بیشتری کند.
معاون پژوهشی دانشکده علوم ورزشی دانشگاه فردوسی یکی از نمونه‌های موفق ارتباط میان دانشگاه و ورزش حرفه‌ای را کشور ژاپن دانست و اظهار کرد: ژاپن در المپیک گذشته هشت مدال طلا در کشتی آزاد، فرنگی و کشتی بانوان کسب کرد که شش مدال‌آور، محصول آکادمی کشتی دانشگاه ورزش ژاپن بودند. این نشان می‌دهد اساتید آن دانشگاه چه سطحی از توان علمی و عملی دارند که توانسته‌اند قهرمانان المپیک پرورش دهند. آیا ما نیز در ایران و در دانشگاه‌های خود چنین جایگاهی داریم؟
وی اضافه کرد: باید از خودمان بپرسیم زمانی که یک قهرمان وارد دانشگاه می‌شود، ما چه اندازه از او حمایت می‌کنیم؟ آیا این ورزشکار را مثل دانشجوی معمولی می‌بینیم یا برای او برنامه ویژه داریم؟ آیا غیبت‌های ناشی از اردوهای ورزشی را به‌عنوان نمره منفی ثبت می‌کنیم یا همراهی لازم را انجام می‌دهیم؟ آیا خدمات رفاهی ویژه برای این افراد در نظر گرفته می‌شود؟ این‌ها سوال‌هایی است که پاسخ آن‌ها تعیین می‌کند ارتباط دانشگاه با ورزش حرفه‌ای چقدر واقعی و موثر است.
رشیدلمیر با بیان اینکه علم و عمل باید دو بال برابر باشند، تصریح کرد: اگر یکی از این دو بال بزرگ‌تر باشد، نتیجه‌ای جز درجا زدن ندارد و دو بال مساوی باعث حرکت رو به جلو است. متاسفانه در بسیاری از دانشگاه‌های کشور نه فقط دانشگاه فردوسی این دو بال هم‌وزن نیستند. آرزو دارم روزی برسد که دانشگاه فردوسی آکادمی‌های علمی قدرتمند در شأن نام خود داشته باشد و بتوانیم در رشته‌های مختلف، به‌ویژه در حوزه ورزش حرفه‌ای، ارتباط موثر و پایدار با جامعه ورزش برقرار کنیم.
انتهای پیام
نظرات