مردم از شاعر انتظار دارند تاييدكننده نباشد و رگه‌ي عصيان او را بيشتر مي‌پسندند. يدالله مفتون اميني ـ شاعر ـ كه در پي مديحه‌خواني يكي از شاعران معاصر در مراسم توديع رييس سازمان صدا و سيما با خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) گفت‌وگو مي‌كرد، افزود: خاصيت شعر اين است كه معترض باشد و شاعر بايد با شجاعت و بي‌ملاحظگي چيزهاي بيشتري را ببيند و ديده‌هاي خود را بي‌پروا بيان كند. وي در ادامه تاكيد كرد: مخاطب انتظار دارد شاعر عيب‌ها را ببيند و اگر هم حسني را مي‌گويد، ترجيح مي‌دهد آن حسن در چهره‌ي معشوق شاعر باشد؛ نه در مدح و ستايش افراد و اشخاص. مفتون اميني ارزيابي‌اش از مديحه را منوط به شخصي دانست كه مديحه براي او سروده شده است و گفت: اصولا كساني شايسته‌ي اين هستند در مدح آنان شعري سروده شود كه فداكاري و خدمتي استثنايي كرده باشند. يا مثلا وقتي اخوان ثالث از نيما تعريف مي‌كند، مديحه‌سرايي نيست؛ بلكه به صورتي گذرا اشاره مي‌كند: «مردي بود مردستان» و مي‌گذرد كه اين خود كافي است. وي با بيان اين كه مديحه‌سرايي را نمي‌پسندد، يادآور شد: ياد نيك و قدرداني غير از مديحه‌سرايي است و اشكالي ندارد. شاعر مجموعه «عصرانه در باغ رصدخانه» در ادامه متذكر شد: در مدح، بايد به نطقه‌ي اوج و فداكاري طرف مورد نظر پرداخت كه اين‌كار مشكل است و چندان به اين كه زير لفظ مديحه‌سرايي قرار گيرد، معتقد نيستم. مگر اين كه كسي شعرهاي متفاوتي گفته باشد و به صورتي استثنايي به كسي بپردازد و البته ولو اينكه فرد انسان شايسته و مصلحي باشد، باز مديحه‌سرايي چندان جالب نيست. مفتون اميني همچنين تصريح كرد: شاعر رسمي موفق نمي‌شود و هرچند حق هم داشته باشد، ازسوي جامعه پذيرفته نمي‌شود. شاعران گذشته هم هر چند شعرهايي را در مدح كساني گفته‌اند؛ اما همواره از چرخ كبود و فلك كج‌مدار گلايه كرده‌اند. وي در ادامه تاكيد كرد: مديحه‌سرايي دست و پاي روح شاعر را مي‌بندد و مانند علف‌هاي گوشتخوار به اعصاب و رگ و پي او مي‌پيچد. انتهاي پيام