مسعود خيام معتقد است: مطلبي كه با بهره‌وري از صنايع ادبي در مدح يا ذم كسي نوشته شود، اسمش شعر نيست؛ بلكه از جنس شعارهاي سياسي است؛ با تاريخ مصرف. اين مترجم و پژوهشگر در پي مديحه‌خواني يكي از شاعران معاصر در مراسم توديع رييس سازمان صدا و سيما، به خبرنگار بخش ادب خبرگزاري دانشجويان ايران (ايسنا) گفت: جايگاه شعر اصلا اين نيست كه در مدح كسي سروده شود و مصارف اين نوع نوشته‌ها گاه اقتصادي است و گاه اجتماعي - سياسي كه درنهايت، ماندگار نيست. وي با بيان اينكه اينگونه سروده‌ها ديگر خيلي نخ‌نما و كهنه است، افزود: البته از اين نوشته‌هاي نه چندان شاعرانه در كار شاعران بزرگ هم ديده مي‌شود كه ارزش شعري ندارد و ماندگار نيست. خيام در ادامه تاكيد كرد: شاعر كسي نيست كه بلد باشد افاعيل عروضي را به كار گيرد و قافيه به كار برد؛ بلكه شعر آن چيزي است كه در بي‌خويشتني ضمير ناخودآگاه انسان و روان او شكل مي‌بندد و آنجا كه آدميزاد بي‌خويشتن است، نه گلايه‌مند است و نه متشكر؛ يعني نه مدح كسي را مي‌گويد و نه ذم او را. وي همچنين خاطرنشان كرد: آن جا كه شعر با جهان معنا ربط معنوي پيدا مي‌كند، اگر شاعر راستگو باشد و به انعكاس آن بپردازد، مي‌شود حافظ و حرفش ماندگار مي‌شود؛ اما مدح‌گويي نه تنها در جايگاه شعر است، بلكه اصلا آبرومند نيست. اين مترجم همچنين متذكر شد: اگر با خواندن شعري ديديد روح و روان شما با روح سيال جهان ارتباط پيدا نمي‌كند، بدانيد عيب از شما نيست؛ بلكه از آن چيزي است كه اسمش شعر است. خيام در ادامه خاطرنشان كرد: كساني كه مديحه‌سرايي مي‌كنند هنوز با انديشه و حس و حالي كهنه وارد ميدان مي‌شوند و درنتيجه قالبهايشان هم كهنه است و هرچند مي‌توان از قالبهاي نو هم براي اين كار استفاده كرد، اما معمولا خود شاعران شعر نو چنين گرايش‌هايي نداشته‌اند. وي افزود: البته شعر نو كشش خوبي براي مرثيه دارد و در اين بين مي‌توان به شعرهاي شاملو و اخوان در رثاي فروغ فرخزاد اشاره كرد. انتهاي پيام